Singajo's world

Onze huisbaas mister Lim had tot voor een maand een unieke handel in Honda onderdelen op het gelijkvloers van ons dak. Mister Lim lag daar altijd in zijn duister bureau in een lederen relaxzetel te slapen. Terwijl zijn assistent de weinige telefoons beantwoordde en een bejaarde man, ietwat simpel van geest, de planten water gaf en fletse koffie’s ging halen in de foodstall aan de overkant van de straat. Soms zag ik die oude man ook balanceren op een ladder in het magazijn op zoek naar een zeldzaam Honda onderdeel. Mister Lim die van onschatbare leeftijd is wegens geplastificeerd gezicht en zwart geverfde haren, schrok zich altijd een beroerte als ik hem uit z’n dromen haalde om het een of andere ongemak te melden. Zijn Engels is mogelijks nog slechter dan het mijne en dikwijls stonden wij maar wat te knikken naar elkaar zonder te weten wat de andere nu juist had gezegd. Zo stond hij hier eens met een lekkendichter naast mijn bed terwijl ik hem aan het verstand had willen brengen dat de liftdeuren veel te snel sluiten. 1 keer op twee zat ik er namelijk tussengeklemd, naar adem snakkend en mijn beste hulk-kwaliteiten bovenhalend voor een tijdige verlossing.

Ondertussen hebben wij wel een soort van communicatie ontwikkeld met veel gebaren en weinig woorden en dat gaat heel goed. De liftdeuren zijn vriendelijker tegenwoordig en dankzij onze doeltreffende omgang had Mister Lim me vorige week kunnen duidelijk maken dat hij stopt met zijn handel. Geen slechte financiële beslissing want als hij om de drie maanden 1 stuk verkocht kreeg, was dat al veel. Maar het afscheid valt hem zwaar. Hij zit nu al weken in zijn lederen fauteuil  met de deuren wagenwijd open te staren naar zijn leeg magazijn. Wellicht maakt hij zich ook zorgen over de nakende toekomst. Gedaan met zijn dagelijkse slaapuitstappen naar de office, de babbeltjes met buren en priesters en monikken en theekransjes met vrienden en de lunchpauzes aan de overkant van de straat. Ook dat hij nu niet meer toevallig naast de lift kan staan de laatste dag van de maand om ons huurgeld persoonlijk en chequegewijs te incasseren speelt wellicht mee.  Ik kon er maandelijks mijn hoofd op verwedden dat mister Lim daar toevallig zou staan, op de roze vloertegels van het gelijkvloers, met zijn neus in de electriciteitskast want de laatste dag van de maand op het tijdstip dat ik de eerste keer afdaalde was er steevast een toevallig mankement.

Binnenkort zit hij opgesloten bij moeder de  vrouwe in hun beslist ongezellige hdb-flat. Mister Lim heeft geld geroken en geld is uiteindelijk belangrijker dan een aangename financieel verlieslijdende oude dag. Mister Lim zal binnenkort iedere dag zijn geld tellen aan de keukentafel en gaan shoppen met zijn vrouw. Mister Lim heeft nu al ruzie met mevrouw Lim omdat zij wou dat hij het pand verhuurt aan Indiers die er een veggie restaurant willen openen maar hij meer (dollartekens) zag in de verhuur aan een bende crapuul die hier beneden ons dak een disco wil beginnen! Ik stond perplex toen hij het zei. Chinese disco’s dat zijn karaokebars waar vals gezongen wordt en men tonnen wiskey drinkt terwijl men onder de rokken voelt van de meisjes die er werken. In van die keten zie je alleen maar venten binnenwandelen als u begrijpt wat ik bedoel. “Yes, yes, nightclub. Dancing. Music. Fun. They wanna pay me  lot of money”, waarbij hij de klemtoon nadrukkelijk legde op “lot”. “I see”, slikte ik. En ik zag al hele taferelen voor me van Chinezen in copulatiehouding met geminirokte meisjes in ons liftportaal, of in de lift zelf, nog beter. Ik hoorde het karaokegekweel al tot boven en ik dacht: shit. ’t Is hier gedaan met ons schoon leven.

Maar lang leve mevrouw Lim dus die haar haar veto heeft gesteld. Anything but a nightclub. Ze vreesde misschien dat haar man daar met te veel plezier het huurgeld zou willen incasseren tijdens de laatste minuten van de maand en dan pas uren later, zonder geld en met twee meisjes aan zijn armen, de weg  naar huis terug zou vinden.

Mister Lim zat in zak en as toen hij  toegaf dat hij had moeten luisteren naar de vrouw en hij jankte bijna toen hij bekende : “I don’t like veggie me like pig.”