Singajo's world

‘Sudah biasa di telanjangi’ (“Used to being stripped), Nyoman Masriadi.

De zwarte hulkman bleef door mijn hoofd spoken nadat ik hem ietwat argwanend had bewonderd in de eetplaats van de Franse collectioneur met vrouwelijke trekken. Het schilderij van minstens twee meter op drie was cartoonesk grappig maar ook angstaanjagend zwart. De bodybuilder leunde iets voorover, zijn gespierde lijf goed voorzien van steroïden en enkel in een minuscuul kersenrood slipje verpakt. In aanvalshouding met mes en vork hing hij gevaarlijk boven de eetdis. Dat de eigenaar in roze hemd het kunstwerk koesterde, was overduidelijk. Hij wou niet zomaar op de foto, de zwarte hulkman zou en moest er  bij. Anders geen foto.  Zijn huis was behangen met kunstwerken, zijn huis ademde goede smaak, was strak maar ook frivool.

Natuurlijk wou hij uitgerekend met die zwarte bink op de foto, dat dacht ik toch achteraf, wellicht de natte droom van iedere man die de herenliefde bezingt om met zo’n bruut geweld de koffer in te duiken . Of toch de sauna op zijn minst. Ik klasseerde de zwarte hulkman categoriek  in het schuif ‘jeanettenkunst.’ Ik bedoel daar niets verkeerds mee, ik hou van homo’s, maar er bestaat toch zoiets als homo erotische kunst?

Maanden gaan voorbij en plots sieren honderden posters met een andere zwarte hulkman de straten van de stad. “Black is my last weapon”, staat er als opschrift en het zijn de woorden van Nyoman  Masriadi, rijzende ster aan het firmament van de hedendaagse Aziatische kunst. Hij schildert dan ook geen fleste pastelkleurige taferelen uit het authentieke Indonesië, geen halfnaakte vrouwen met waterkruiken op hun hoofd, noch idyllische halfzachte rijstlandschappen. Deze man brengt iets anders en het springt eruit. En het zijn, bij nader inzien toch geen jeanettenschilderijen. Ik altijd met mijn vooroordelen.

Ben na een betoverend expobezoek -waar trouwens ook de zwarte hulkman in kersenrode slip een muur sierde –  beginnen lezen over die vijfendertig jarige Nyoman en zijn verhaal leest als een mooi schilderssprookje. Hij is pas sinds enkele maanden (mei) very hot. Bij Christie’s in Hong Kong ging toen zijn  ‘Sudah biasa di telanjangi’ over de toonbank. Voor maar liefst 541 duizend  dollar en een kluts. Nyonman begreep het zelf niet goed. Voordien kon je ‘al’ een Masriadi op de kop tikken voor pakweg 10 duizend dollar. Ondertussen woont de Balinees met zijn vrouw te midden van de rijstvelden rond Yogyakarta. Ondertussen heeft hij een (paar) auto’s en een mooi zwembad met poolside bar en al. En zijn vrouw lakt zijn nagels als hij slaapt, dat vooral vind ik  mooi. Maar hij moet nu wel harder werken dan voorheen. Want iedereen wil plots een Masriadi. Ik trouwens ook. Bij voorkeur voor in de entree van ons dakhuis. Dan lopen de groene italianer- en basketbalslofdieven zonder twijfel weg als ze ongevraagd ons rijk betreden . 

En nog iets. Dinsdag ga ik koffie drinken met de collectioneur in het roze hemd, die ik eigenlijk niet ken maar met wie ik nu een soortement van Masriadipassie deel.  En dan gaan we ons samen nog eens vergapen in het museum aan die zwarte en minder zwarte hulkmannen en zal hij  ook wel zijn uitgeleende kunstwerk aan een grondige inspectie onderwerpen, vermoed ik.  En dan ga ik hem vragen of hij het erg vindt dat ik in eerste instantie dacht dat onze vriend Nyoman jeanettenkunst schildert. En ook of hij nu al dan niet zelf een homo is of gewoon zacht vrouwelijke trekken heeft. En als hij een homo is dan ga ik zeggen dat mijn vriend homo binnenkort naar Singapore komt. En dat mijn vriend een witte hulkman is, toch ongeveer. Misschien windt hem dat wel op. En gaan ze ooit samen naar de sauna. Stel u voor.