Merci au Viagra
Toen ik mijn voeten door het zand van serendipity beach woelde , ervoer ik een lichte schok. Dat kwam omdat ik me de plek helemaal anders had voorgesteld. En naar links keek. En dan naar rechts. Bars. Bars. En nog eens bars. Allemaal met dezelfde strandfauteuils voorzien van comfortabele kussens. Een muzikale kakofonie van walgelijke rockmuziek die je links en rechts om de oren slaat. En vooral: toeristen. Teveel toeristen zoals je ze op te mijden partybeaches in Spanje ziet. Des Places à éviter.
Met dit verschil: kruipende bedelaars op handen en stompbenen, straatkinderen in lompen die ijverig lege bierblikjes verzamelen in hoop op een bord rijst, mooie vrouwen die verse kreeften verkopen, of gegrilde inktvis ingesmeerd met een heerlijk mengsel van poivre du campote, zout en citroen..
Armoe en verbrasserij op dezelfde plek. Ze gooien er met alcohol naar je hoofd. Iedereen wordt er dronken als de zon ondergaat. Vakantiegangers die zuipen. En blijven zuipen. Ook na het happy hour. Bars met hoertjes, jonge meisjes die hopen een toerist voor eeuwig en altijd binnen te doen. Want dan zijn zij ook binnen. Het enige ticket naar een beter leven. Hoe dan ook. Kan ik hen toch niet kwalijk nemen? Ik probeer het zelfs te begrijpen, na al die tijd, maar uiteindelijk lukt het niet. Niet echt. Hoe hard ik het ook tracht. Hun ticket mag de gedaante hebben van een vadsige Duitser met een verbale handicap. Heel kieskeurig zijn ze niet. Zo een mens die geen behoefte heeft aan communicatie. Dit soort kerels treft het met een Cambodjaanse schone die de was doet en geen Engels praat. Ik werd een beetje onpasselijk op die plek. Ondanks de zon. Ondanks de pittoreske vissersboten. Dankzij de venijnige zandvliegen ook.
En dan liep ik de bar binnen van een jonge Fransman die wel de tweelingbroer van Tom Barman leek. Die ogen, die spitse nervositeit. Het was hem precies echt. De wijn in kleine glaasjes geschonken, de pastis die rijkelijk vloeit, de plek waar definitief gestrande Fransen samenkomen, petanque spelen – la douce provence en Cambodje. En Francais klinkt het nog poëtisch ook, al dat over de meisjes gestoef. Altijd weer dat zelfde verhaal.
Ik ben stout geweest tegen een welbespraakte bebaarde zeventiger die pronkerig vertelde over de Cambodjaanse meisjes die het zo hebben voor oudere Westerlingen. “Dat komt”, zo zei hij alsof hij er een studie had aan gewijd, “omdat ze heel veel respect voor ouderen hebben. Oude mannen zijn koningen. Bij Cambodjaanse vrouwen komt de vader op de eerste plaats, dan de kinderen en dan de echtgenoot. Ik kon het nog volgen tot zover. Het is een feit dat de ouderenzorg zich hier veel meer in familiale kring afspeelt. Dat zijn wij een beetje verleerd, daar hebben wij geen tijd voor. Ons eigen leven eerst… Maar goed, ik vroeg hem dus of het misschien ook zou kunnen meespelen dat oude mannen met geld doorgaans sneller doodvallen dan een jonge vent, dat die meisjes zo sneller een eigen fortuin kunnen binnenrijven. Toen verslikte hij zich toch wel een beetje is zijn glas pastis. Daar had hij precies nog niet over nagedacht.
Hoe radeloos moet je zijn om je te laten bezwangeren door een blanke die je twee dagen kent? In de hoop dat hij je meeneemt, toegewijd zorgt voor jou en je kind? De ultieme sprankel hoop op een beter leven. Maar veelal draait het anders uit, en baren die meisjes halfbloedjes waar ze zelf niet kunnen voor instaan, kinderen die ze achterlaten in weeshuizen. Of bij een surrogaatmoeder. Intriest.
Die welbespraakte zeventiger deed me ook wel lachen. Soms moet je het verstand op nul zetten en meegaan in een verhaal. Hij vertelde dat hij in Frankrijk getrouwd was met een twintig jaar jongere vrouw. “Toen ik zeventig werd, vond ze me te oud. Ze wou scheiden. Ik ben naar hier gekomen en leef nu samen met een meisje van 25. Mijn seksuele driften zijn nimmer zo levendig geweest. Et tu sais, petite Belge,” glunderde hij, “ici je bande… Merci au viagra.”
Dan staat ge daar als gedegouteerde petite Belge maar moet ge toch wel lachen. Desondanks. En zult ge zijn pretoogjes die de jeugdigheid van een zeventienjarige uitstraalden niet gauw vergeten. Misschien wel nooit.
Merci au viagra.
Ladies in The Towers – (1)
Orchard Road is Singapore’s trots. Het multikwadraat van de Brusselse Nieuwstraat gemixt met de Louizalaan. Je kunt er jurken kopen voor 7 euro, maar evengoed een sjakosj die er 5000 kost. Temidden van de Valentino en Dior-boetieks liggen The Orchard Towers. Vier verdiepingen hoog is die building. Overdag kan je er trendy handphone’s aanschaffen, of naar de dental clinic gaan, maar eens de zon ondergaat, transformeren de Towers in een “ontmoetingsplaats” vol paaldanseressen, Fillipino girls, Indonesische meisjes, Thaise grieten, Vietse schoonheden en een handvol Russische dames. Al zijn het zijn vooral de ladyboys die monden doen openvallen.
Gastronomisch klinkt het misschien niet; dineren in de gangen van een geairconde seks-shopping mall. Met als achtergrondmuziek een kakafonie van cheape dansmuziek die uit de verschillende bars naar buitenwalmt. Maar het blijft een belevenis op zich. Het Korat Thai cafe op de derde verdieping is een favoriete dinerplaats voor workinggirls. Hun ontmoetingsplaats. Ze lakken er hun nagels, keuren elkaars jurken, bedisscusieren de marktprijzen en maken zich op voor de nacht. Met ‘Crazy Horse’ naast de deur is het bovendien een komen en gaan van paraderende omgebouwde mannen. Sommige zien er ongelooflijk echt uit. Te perfect. Met korte rokjes en half naakte borsten. Hun voeten in highheels verpakt en zwierend met hun konten zoals volleerde catwalkmannequins dat doen.
Overmaats in al hun vrouwelijkheid. Daaraan kun je meestal zien dat het ooit jongens waren.
Maar niet iedereen ziet het, vooral dronken zakenlui durven zich al eens vergissen. Fier strompelen ze de tent uit, een arm om de schouder van hun prooi gedrappeerd. Het is dan ook met een mengeling van walging en leedvermaak dat ik het spektakel gadesla; een horny dikke blanke vent die er met twee exemplaren van doorgaat voor een stoeipartij. Hopelijk schrikt hij zich een beroerte als zijn trofeeën hun slipjes laten zakken. Silicone borsten hebben ze dan wel allemaal, niet elke ladyboy is even drastisch in het ombouwen.
“Honestly, they are the best in oral sex”, zegt Ben droog terwijl hij z’n mango salad naar binnenwerkt. De Britse dertiger brengt geregeld een avond door aan de toog van Crazy Horse. “Ik kan toch niet immer aan boorplatformen denken?” Met z’n getattoeëerde armen ziet hij er nogal macho uit, helemaal geen type dat zich laat naaien door een vent. Hij frequenteert de tent “just for fun”. Omdat het lachen is met al die “overdreven vrouwelijke hysterie.” En hij weet wat hij in het slipje kan verwachten als hij zo een dame z’n serviceflat, betaald door zijn werkgever binnenloodst. Voor hem steekt het allemaal niet zo nauw. Zolang het maar lekker is. “En”, zegt hij. “It’s so easy. Als ik in Engeland met een griet de koffer in wil duiken, moet ik eerst weken geld spenderen aan diners en andere uitjes. (zucht) En dan nog ben je niet zeker. Dat er seks van komt . En of die seks goed zal zijn. Met shemale’s weet ik wat ik kan verwachten.”
De ladyboys hebben niet zo’n beste reputatie. Het durven echte feeksen zijn. en ze zouden ook stelen. “Never let a shemale hooker alone in your room”, is het devies van ervaringsdeskundigen zoals Ben. Crazy Horse is nagenoeg de enige keet waar ze welkom zijn in The Towers, daar floreren ze. En hoe.
(wordt vervolgd)
Spannende poesjes
Hij lijkt een serieuze, “very British”, zakenman. Hij kan zich in ieder gaval zo voor doen. Ziet er altijd afgelekt uit in zijn proper kostuum. Met plastron en toegeknoopt hemd. Haren vers gewassen. Maar schijn bedriegt. Een paar dagen geleden had hij het eens niet over de koers van de dollar maar over de TPP. The Tight Pussy Pill. Slik. Deze pil blijkt populair te zijn bij Maleisische jonkvrouwen die hun westerse trofeeen een onvergetelijke beurt willen geven. Misschien kunt u het zich niet voor stellen, maar westerse mannen zijn heel hot in Asia. U weze gewaarschuwd als uw man voor zaken deze richting uitkomt. Ze hoeven er zelfs niet knap uit te zien, in tegendeel, ik vergaap me dikwijls aan de fijne, bijna onwerkelijk mooie meisjes in het gezelschap van een dertig jaar oudere witte, vatzige lelijkaard. Uiterlijk is niet belangrijk, ik weet het, maar de combinaties die je hier soms ziet zijn onwezenlijk.
“Wij zijn goed in bed”, zei m’n informant met de plastron. “Dat verklaart onze populariteit.” En ik, ik was een domme oen, omdat ik suggereerde dat die meisjes dollartekens in de ogen krijgen als ze een westerling zien. “Misschien heeft het wel een beetje te maken met status”, gaf hij toe, “een witte kerel aan je arm staat sjiek en dwingt respect af. Maar. in de eerste plaats is het hen om een goede wip te doen.” Met behulp dus van de TPP. Een kruidenmix die alles letterlijk spannend maakt. Zoals bij jonge virgins. Hij vertelde het met twinkelende ogen, alsof het om de uitvinding van de eeuw ging, er leken duizenden maagden in zijn hoofd te zweven. En ik zat naar hem te staren alsof hij was de belichaaming van de ware dekhengst. Een soort waarvoor ik weinig genegenheid voel. “Ik veronderstel dat die pil werd ontwikkeld om een echt medisch probleem te verhelpen. Al moet ik daar verdere research over doen”, zei hij bloedserieus. “Maar het neveneffect maakt dus dat het middel enorm populair is bij relatief jonge Maleisische moeders die zich op de fucking-around-markt begeven.”
Blijkbaar zijn alle Aziatische vrouwen van oorsprong gezegend met een TP. Ik zwans niet, het is een nuttige informatie mij verschaft door menig blanke man. De TP zou zelfs de reden zijn waarom ze Aziatische vrouwen seksueel aantrekkelijk vinden. Stel u voor. Ik heb het lang niet willen geloven, maar toen een expatvriendin huilend aan mijn deur stond omdat ze bedrogen was door haar man – hij sliep met een ‘working girl’, bij ons beter gekend onder de minder omfloerste naam hoer – jammerde ze ook: “it’s all about their tight pussy.”
De plastron heeft nogal een grote mond moet ik zeggen, hij stoeft met graagte over zijn veroveringen als hij het niet over zijn zakelijke activiteiten heeft. Al was ik niet verrast toen hij toegaf dat hij zelf nog geen ervaringen had met een TPP-gebruikende vangst. Tot zijn grote spijt had hij een kans gemist wegens buitenmatig alcoholgebruik. Wellicht wou hij zich zelf wat moed indrinken voor hij aan de ontmaagdende ervaring begon. Duidelijk te enthousiast. In ieder geval, de plastron die altijd in is voor nieuwe businessopportuniteiten droomt al luidop van een handel in de TPP. “ Echt waar, die markt kan zeker verruimd worden. Waarom zouden alleen Maleisische vrouwen het nut willen inzien van die pil? Amerikaanse vrouwen, expat vrouwen in Asia, zelfs Europese vrouwen zullen geinteresseerd zijn.”
Het leek alsof hij al een heel business plan had gemaakt. Hij was in ieder geval overtuigd dat “koppels die in geen vijf, tien, misschien wel vijftien jaar gecopuleerd hadden” opnieuw fantastische seks zouden beleven. Misschien wordt hij nog wel beroemd, meneer plastron. Als hij zijn TPP imperium heeft verwezenlijkt. Als hij de vrouwen naar eigen zeggen heeft gered.
Singajo's world 
1 comment