utopie
Ter verstrooiing
zijn we gisterenavond
naar de cinema geweest
nu was ik al sceptistisch gezind op voorhand
en u mag van me weten
dat dit gevoelen in dien mate
is overgeslaan in een gevoel
van ongeloof
dat ik van plan ben om amerikaanse films met ingang van vandaag
te mijden
als de zwijnenkoorts
ze zijn er zo over
die spektakelfilms
ze zijn zo stom
ondanks die goed bedachte moordscenes
ondanks de bij wijlen adembenemende decors
Ik had al vermoed
dat angels & demons
geen spek
voor mijn bek
zou zijn
ongeloofwaardig
qua acteerwerk,
qua plot,
qua overdrijvende overvloed
aan momenten waarop ik zat te denken
dat het haast scanduleus is
dat meer mensen naar die flauwe kul
willen kijken
dan naar een film
die je echt raakt
maar de gedachte aan
een ontploffend vaticaan
vond ik desondanks
een mooie utopie.
Tokyo!
Vierentwintig minuten na middernacht. Juist terug van een heerlijke avond cinema. Een triptiek met de hoofdstad van Japan als centraal gegeven. De verhalen staan los van elkaar, zijn heel uiteenlopend maar passen wonderwel bijeen. Surrealistisch, bij momenten teder, sensueel, absurd, en heel Japans, ook al zijn twee luiken het werk van de Franse filmmakers Michel Gondry (Eternal Sunshine of the Spotless Mind) en Leos Carax (Mauvais Sang, Les Amants du Pont-Neuf).
Bong Joon-ho (The Host, Memories of Murder), is als Koreaan de enige Aziaat in het regisseurstrio. Zijn “Shaking Tokyo”, over een zelfverklaarde “hikikomori” is aandoenlijk mooi, maar ik heb vooral hard moeten lachen met de granatenwerper in “Merde” van Carax. En met het ‘stoel-meisje’ uit “Interior Design” van Gondry voelde ik me ambitiegewijs een beetje verwant.
Een zalig drieluik over bizarre creaturen in een eigenzinnige, ook wel vreemde wereldstad.
Tokio! is sublieme klasse. 113 minuten lang. Vrienden in Singapore: gaat dat zien. En snel.
(Fragment uit het slotluik “Shaking Tokyo”.)
Michelangelo Antonioni
Soms durven we hier klagen over een gebrek aan cultureel waardige activiteiten maar dat ligt misschien wel aan onszelf omdat we hier zelden een museum binnenlopen. Met dank aan ons recentste en uitzonderlijke bezoek wisten we dan toch dat er een Michelangelo Antonioni retrospectieve zou komen. Die loopt nu en zorgt voor een soort van bevreemdende trip. Nooit geziene cinema. La Notte (na 4 Antonioni’s mijn voorlopige favoriet) overlaad je bij momenten met fashion-shoot achtige beelden die men nu qua stijl krampachtig tracht te imiteren in de wereld der dure publiciteit. Klasse. Prachtige cinematografie. Soms leeg en tezelfdertijd overladend. Met tergende conversaties, dodende stiltes, desolate locaties en een bijwijlen dreigende sfeer. Theatraal maar overtuigend. Zo’n films maken ze helaas niet meer.
Nog tot en met 6 juli in het National Museum of Singapore. Allen daarheen!
(op de foto: Monica Vitti (l) en Jeanne Moreau (r) in La Notte)
Singajo's world 
1 comment