Singajo's world

Kent u haar nog? De loenzende zangeres, afkomstig uit Egypte maar van Italiaanse origine en uiteindelijk en voor altijd gestrand in Frankrijk en begraven op het kerkhof van Montmartre nadat ze zichzelve met pillen naar de hemel had gezongen in navolging van drie van haar geliefden die haar die daad hadden voorgedaan. Tragisch. Ik heb gehuild de dag van haar dood. Zij is voor zover ik het me kan herinneren de eerste werkelijke ster die ik in het echt op televisie heb gezien. Met mijn neus stond ik bijna tegen het beeld geplakt, ik wilde haar lange avondjurk vol blinkende parels aanraken, haar haren strelen, voelen of ze wel echt was. Ik herinner me ook nog dat haar jurk was voorzien van een enorme split, je kon net haar onderbroek niet zien. En ik vond haar waanzinnig mooi. Ik wenste die dag dat ik ook scheel keek. Wat een vrouw. En dat zij het dan nog was die schuil bleek te gaan achter dat fantastische lied maakte het helemaal compleet. “Gigi l’Amoroso” had al vele rondjes op de platendraaier gemaakt, een live versie met enthousiast handengeklap. Mijn moeder kon dat heel schoon meezingen, alsof ze het zelf geschreven had. Moeder straalde  puberaal verliefd als ze bepaalde fragementen uit dat lied zong. En ze keek doorleefd triest bij de smartelijke tekstfragmenten.

En dan later toen ik groter was, bracht “Paroles Paroles” me in vervoering. Zo mooi. En hartverscheurend.

En het was alweer zij.

Soms begin ik bijna te janken als ik die nummers hoor. Omdat ze mij doen denken aan vroeger en minder vroeger en niet dat dit triest is, neen. Alleen: herinneringen kunnen zo ontroerend schoon zijn.