Singajo's world

vandaag scheen de zon in singapore
en daardoor ook terug in mijn hoofd
sinds we, nu toch al twee weken, terug zijn van dabosingkep
was het de eerste echt mooie dag
ik hou niet van grijze hemels
want dan wordt het hoe dan ook
een beetje donker in mezelf

het is wellicht – neen, zeker – ook de tijd van het jaar
die me donker doet denken
want die zo is verbonden met de dood van nur nur

ik hoop dat ze het goed heeft
daar, ergens, tussen haar goden
en nu de zon terug schijnt
durf ik denken
dat het zo is

liefs van de aarde nur nur
vandaag scheen de zon,
speciaal voor jou

We waren net in Brussel aangekomen en met schoonbroer en schoonzus naar de instelling gereden waar tante Nur Nur enkele weken had verbleven.

We hadden gedacht, gehoopt, waren er eigenlijk van overtuigd geweest dat ze daar terug op krachten zou komen. Haar levenslust terug zou vinden.

Niets was minder waar.

Nu zaten we daar in skai zetels tegenover de zweterige directeur en spechtachtige psychiater. Allemaal met neergebogen hoofd. Niemand vond de juiste woorden, we waren allen verlamd, verstijfd en sprakeloos.

Er was een boekje.

Een mooi oosters tekenboek dat de koloniaal aan z’n zus cadeau had gedaan met kerst. “Voor een nieuw begin”, had hij er met Chinese inkt ingeschreven. Zij had het gebruikt als uitlaatklep voor haar wanhoop, om haar afscheid aan te kondigen. Het stond er letterlijk in dat ze zou vertrekken, dat ze door de poort zou gaan “pour être libre.”

We kregen een plastic zak met haar persoonlijke spullen. Wat nog van haar restte, geurde naar exotisme, verwees naar haar onmetelijke liefde voor broeierig Afrika en mystiek India.

Ik bladerde verbouwereerd door haar schrijfsels. Waarom had niemand dit gelezen?! De directeur repliceerde dat we ons in een open instelling bevonden waar het recht op privacy wordt gerespecteerd.

Het was voor hem een even groot drama als voor ons. Meer woorden had hij niet. Wat moest er nu trouwens nog worden gezegd? Nu het genadeloos te laat was?

We dropen af met te neer geslagen schouders. We leken gevoelsdood.

Tot op de heet gechauffeerde gang. Waar een patiënt ons vergastte op een live stukje pianomuziek uit amelie poulain. Mijn ogen werden wazig en joekels van tranen parelden schaamteloos langs m’n wangen, over m’n kin, tot ze op de kliniekvloer, waar iedereen slof sloft, uiteenspatten. 

Nu pas drong haar dood tot me door.

De voorbije weken waren irreëel

De trip door Java was onvergetelijk, maar nu zo ver weg

Toen we van het vliegtuig stapten, wel en tevree, vol Javaanse euforie

belde de nageboorte met intriest en verbijsterend nieuws

We zijn direct terug op een vliegmachine gesprongen, richting België

Om afscheid te nemen van tante Nur Nur, de zus van mijn liefste koloniaal

Zij had geen andere uitweg gezien dan de dood

De voorbije week was er weinig tijd om na te denken

Maar nu, juist terug op ons dak

Valt alles keihard op m’n kop

Besef ik dat mijn zorgeloos leven

Een illusie was