Singajo's world

naar het schijnt was het toeval. van ongelukkige aard. anders is het bijna altijd warm deze tijd van het jaar. ik zag recent nog die eind januari- foto van een vriend in een bootje op de hongkongse wateren. hij droeg een singlet. ik had me niet aan koude voeten verwacht. we sliepen in ons favoriete hostel in Kowloon, negen vloeren hoog, boven de massagekoten en met een dakterras vol plantjes en kruiden. de mist hing tot over de daken, een vergezicht was er niet, maar ik voelde mij daar weer thuis. ik zit graag op een niet te hoog dak, waar je zelfs het leven van de ratten beneden kunt gadeslaan. Toen Linda, op een dag dat de zon wel warmte blies, naar ons HongKongse verblijf kwam kijken, zei ze dat het altijd vertrouwen schept, mensen die bezig zijn met plantjes. en dat vond ik ook. al heb je bij de plantjesmensen ’s nachts soms koud in bed.

We hadden ook twee nachten in een vijf sterren hotel met verwarming geslapen, waar een ligbad met zeezout voor ons klaar stond en een bellboy onze valiezen droeg. we moesten de rekening niet zelf betalen, anders had ik het warme vloertapijt daar nooit ontmoet.
Toen we na die twee hete nachten terug naar ons kille kamertje verhuisden was het met lichte tegenzin, angst eerder, voor koude voeten en een rode neus.
Een eerlijke receptioniste van een ander hotel – ik had naar betaalbare chauffage gezocht – vertelde dat – behalve in de chique hotels- nergens de verwarming aangaat als het kwik niet daalt onder elf graden. ze zijn taai in hong kong. ik ook. Met skikousen en een medimaatje aan.