de geneugten van konijnenhaar
naar het schijnt was het toeval. van ongelukkige aard. anders is het bijna altijd warm deze tijd van het jaar. ik zag recent nog die eind januari- foto van een vriend in een bootje op de hongkongse wateren. hij droeg een singlet. ik had me niet aan koude voeten verwacht. we sliepen in ons favoriete hostel in Kowloon, negen vloeren hoog, boven de massagekoten en met een dakterras vol plantjes en kruiden. de mist hing tot over de daken, een vergezicht was er niet, maar ik voelde mij daar weer thuis. ik zit graag op een niet te hoog dak, waar je zelfs het leven van de ratten beneden kunt gadeslaan. Toen Linda, op een dag dat de zon wel warmte blies, naar ons HongKongse verblijf kwam kijken, zei ze dat het altijd vertrouwen schept, mensen die bezig zijn met plantjes. en dat vond ik ook. al heb je bij de plantjesmensen ’s nachts soms koud in bed.
We hadden ook twee nachten in een vijf sterren hotel met verwarming geslapen, waar een ligbad met zeezout voor ons klaar stond en een bellboy onze valiezen droeg. we moesten de rekening niet zelf betalen, anders had ik het warme vloertapijt daar nooit ontmoet.
Toen we na die twee hete nachten terug naar ons kille kamertje verhuisden was het met lichte tegenzin, angst eerder, voor koude voeten en een rode neus.
Een eerlijke receptioniste van een ander hotel – ik had naar betaalbare chauffage gezocht – vertelde dat – behalve in de chique hotels- nergens de verwarming aangaat als het kwik niet daalt onder elf graden. ze zijn taai in hong kong. ik ook. Met skikousen en een medimaatje aan.
Torens
Torens.
In hong kong heb je er waar men zich de dood van springt,
vorige week nog een senior banker.
Men heeft hem nog proberen ompraten,
maar geholpen heeft het niet.
De volgende ochtend stond zijn laatste en flou beeltenis in de krant.
Anoniem, op het dak van de bank.
Een reclame foto was het niet.
Hij had een grauwe dag uitgekozen,
regen mist en wind.
Een koude dood op een wazig eiland,
temidden van het torenbos.
Er zijn ook sjieke hoteltorens
waar op level 118 de champagne vloeit
onder de walm van dure sigarenrook,
met voor de stamgasten een waarlijk
imponerend postkaart vergezicht.
Ik stond daar de dag na die verscheurende sprong
en dacht aan de twee mannen die
de bank jongeman nog hadden proberen ompraten.
zij dronken vandaag beslist geen bubbels
na het ondertekenen van een nieuw contract.
Het deed pijn in mijn oren
toen de lift terug naar beneden stoof.
kalverliefde
Deze ochtend slofte ik
met nog vermoeide benen en een verfrommeld gezicht
om een fles melk naar het tankstation
het warme asfalt deed deugd aan mijn blote voeten
die de voorbije dagen in skisokken hebben vertoefd
het was koud in hong kong
en ook al kunnen mijn voeten dat niet meer gewoon worden
hong kong blijft magisch
ik maakte een tussenstop bij de brievenbus
geen boetes en rekeningen
wel een envelop van moeder
met een kaart op valentijn geschreven
en een krantenknipsel vierdubbel geplooid
hoe heerlijk,
dat ook zij liefst het mooie nieuws ziet
en mij dat per post, over land en door de lucht,
laat geworden.
you make my day mum.
1 kg aap op ons dak
in het godenrijk is hanuman beroemd
om zijn elegante taalgebruik,
en enorme lichaamskracht
te danken aan een vrome,
kuise levensstijl
een meesterlijke yogi ook,
die over oceanen springt,
en zich hocus-pocus-pats
omtovert in berg of kat
door vijf kaarsen uit te blazen
met al zijn hoofden tegelijk
heeft hanuman geheel geweldloos
de begrijpelijke moord gepleegd
op rakshasa, een godenontvoerder
die onder de grond leeft
toen hanuman nog een klein aapmensje was
gaf zijn moeder wijselijk de raad:
“jongen, je moet veel vruchten eten
voor kracht en onsterfelijkheid”
de dag dat hij voor het eerst de zon zag
plukte hij ze gretig van de blauwe hemel,
omdat hij een rijpe mango in haar zag
en toen hanuman de zoete zon
achteloos in zijn grote kindermond stak,
gooide indra, regen-en-dondergod van dienst
een bliksem naar zijn hoofd
per chance boem-patat-er-recht-op
en alzo viel hanuman
bewusteloos van de hemel op de aarde
met een gat in zijn kaak
en geen zon in zijn maag
stel u voor dat het anders was gegaan
dan zaten we nu in het donker.
de fles staat al koud
in het gezelschap van de tomates crevettes
die haar geliefde voor de gelegenheid in huis heeft gehaald
zal ik hedenavond, ter ere van haar,
hoogstwaarschijnlijk champagnetipsy worden
vandaag wordt wendie vierenveertig
en zij heeft ook heel graag bubbels.
echte bubbels.
wendie is ook zot van crevetten
op haar wankele benen is ze die zoete diertjes
gaan kopen bij de visboer
ook al kan zij ze ze niet eten,
omdat zij niets meer binnenkrijgt
dat was tijdens haar laatste zomer
aan de eindeloze noordzee
vandaag wordt in gent het boek
“Verhalen voor het sterven gaan” voorgesteld
en daarin staat tussen heel veel andere bijdragen
de brief die ik maanden geleden
naar haar sterre schreef,
op die andere,
intense gedenkdag.
Singapore, 19 oktober.
liefste wendie
je was gisteren precies 1 jaar tussen de sterren,
en ook al fonkel je heel fel,
een feestdag was het niet
maanden geleden al,
had ik je naam in mijn kalender geschreven,
als event van de dag -all day long
de dag mocht niet gewoon voorbij gaan,
opgeslorpt door eigen besognes
dus werd ik wakker en luisterde naar het plaatje van je uitvaart,
met al jouw lievelingsmuziekjes,
niet allemaal huilmuziek,
zo ben jij niet,
het zijn jouw, ook vrolijke, herinneringen waarin je me gisteren meenam
misschien ook wel poëtische boodschappen voor je allerliefste banaantje,
je prachtige dochter die in zoveel op jou lijkt
maar dat ene liedje kwam wel keihard aan
als versteend zat ik plotsklaps voor mn scherm,
de tristesse viel als een ton cement op mijn tere hoofd
en het tranendal waarin ik me liet verzwelgen,
volgde genadeloos
je beroert me zo heftig,
jij met al jouw kracht en ongeziene levensvreugde,
met je o zo spitante en felle mond
wat mis ik je opmerkingen,
je nuchtere kijk, je droge humor
we waren geen beste vriendinnen
onze vriendschap was nog heel erg vers
maar je had me zo veroverd,
die eerste avond al, met die stoute mond van jou
op wolkjes liep ik toen naar huis,
ik zag in jou een nieuwe vurige vriendin,
zo eentje met wie ik op de tafels zou kunnen dansen
zotte vrouwen zijn moeilijk te vinden,
op dit supersonische eiland vol vreemde mensen
met wie het dikwijls moeilijk aansluiting vinden is,
of een vorm van verwantschap te voelen
een verwantschap die ik met jou
op een bijzondere manier wel voel
natuurlijk had ik me die avond ook afgevraagd
of je kale hoofd een statement was, of toch niet zelfgekozen
Verdomme
Je kon me doen geloven dat alles goed zou komen
ook al viel er niets meer te redden
“Ik ga niet dood”, zei je vastberaden, “ik heb nog veel te veel te doen”
wellicht was ik nog nooit zo hard geraakt door iemands heengaan
omdat we ongeveer dezelfde jeugdige leeftijd hebben
omdat jij me na lange tijd weer deed beseffen dat het leven broos en breekbaar is
omdat jij ook vindt dat het leven een feest is dat we ten volle moeten vieren
en niet klagend en zagend moeten ondergaan, ondanks pijn en smart
omdat jij zo een straffe, de aller strafste bent
ik zie je hier nog staan, blinkend en trots
in die prachtige rode avondjurk
die je speciaal voor het feest had aangeschaft
niemand kon geloven wat jouw harde waarheid was
nog eens
en nog eens
luisterde ik naar dat melancholische lied
“and I’m dreaming of you”, zong de soulzangeres
dat ging zonder twijfel over haar lief, maar toch …
deze nacht droomde ik écht van jou
we waren met een meute vrienden samengekomen om jou te herdenken
en toen wandelde je zelf binnen, aan de arm van je geliefde
met je mooie broskopje, en een gezonde blos
je was helemaal niet dood
niemand leek verwonderd omdat je daar was
en naarstig zat ik daar over jou te schrijven,
een beetje verlegen ook
je lachte, vond die aandacht helemaal niet nodig,
maar je hebt er toen wel je handtekening onder gezet
Jij sterft niet wendie, nooit
Singajo's world 
leave a comment