Singajo's world

Het was een beetje zielig. Ik had gedacht dat alle mensen die het zo triest vinden dat deze prachtige plek binnenkort verscheurd zal worden door een snelweg, er zouden zijn. Om nog eens te luisteren naar de stilte, de insecten en het geritsel van de door de takken slingerende aapjes.

Er was met moeite twintig man. Ik was daar een beetje door geschokt. Het is makkelijk om online honderden petities te tekenen maar soms moet je ook wel eens uw luie poep opheffen en effectief je medeleven tonen. Vind ik. Al doe ik het misschien ook te weinig. Men zei dat het kwam omdat het zondagavond was en de mensen op maandag moeten werken. Het was zeven uur ’s avonds en ik vond het een heel zwak excuus. “De mensen durven niet komen”, zei 1 van de bezielers van de hele actie … en ze meende het.

Het is toch niet subversief om kaarsjes te branden ter ere van een magische plek die helaas doormidden gekliefd zal worden ten gunste van de vooruitgang? Het is een bom in het pretpark van al die prachtige vogels en vlinders en aapjes. Al die zielen die zullen moeten luisteren naar het opgejaagd verkeer… We mogen dat toch spijtig vinden?

Toen ik gisteren nog maar eens bevangen werd door de enorme bomenpracht en mystieke sfeer zag ik opeens Lee. Hij kan moeilijk stappen en heeft een heel kromme rug, je ziet hem pijn lijden als hij loopt. Maar hij was er … en niet bang voor represailles stak hij met zijn bevende hand heel veel kaarsjes aan. Dat was ongelooflijk mooi.