Singajo's world

bijna feest
en vader begint
steevast te vegen
het is een traditie
zoals kerst zelf
traditie is

we lopen de trap op,
ze laten me hun kamer zien
de hare met een echte make- up tafel,
lip stick van mama in de lade,
in de zijne staat -met dank aan sinterklaas
een drakenkasteel
hij kijkt me aan en roept: ik kom uit afrika!
zij repliceert: en ik uit china!
hij: ja, dat kun je wel aan haar zien he, dat ze van china is
ik: ja, zoals ik zie dat jij van afrika bent
hij: dat is niet waar, ik ben veranderd!

ik slaap graag bij miss m
dat is omdat ik mij daar thuis voel
en wij altijd welgekomen zijn
vroeger gaf ze ons zelfs haar eigen bed
en sinds de mooie dochter het huis uit is
hebben we een eigen kamer
met flamingo’s op de muren
en in de badkamer een kast
van mijn eigenste meme kaprijke

bij miss m mag ik ongegeneerd in de kasten kijken
en kleren aantrekken die ik maar wil
ik steel haar onderbroeken
en gebruik haar blush

’s ochtends,
met zicht op het brandende rode kruisje
op de top van de nog donkere basiliek,
dronken we samen koffie
uit haar supersonische machine
ze stond al de was te plooien
om 6.45 in de ochtend
aangekleed, gewassen en al
flitsend klaar
voor a new day at the office

toegewijd
in al wat ze doet
en liefheeft
hou ik van haar

de roos was dicht.

Eergisteren zag ik tijdens een mrt-rit een indier.
Hij droeg een groen t-shirt en stond temidden van het treinstel met een vriend.
Samen zagen ze er heel seventies uit in hun olifantenpijpen
en met hun volle snorren keken ze beiden naar de grond.
Ze werden omringd door een cirkel van leegte.
Niemand ver-van-hen-vandaag keek hen aan,
of toch wel,
soms slinks vanuit de ooghoeken.

Misschien was het mijn perceptie
nadat ik zoveel hatelijke commentaren had gelezen
na de riot van vorige week.
Heel de stad in rep en roer.
Het leek wel of wereldoorlog drie was uitgebroken.
Sinds 1969 was er geen enkel relletje losgebarsten
op het eiland der onderkoelde emoties.
Een wereldrecord vermoed ik.
8 december 2013 werd aldus zwarte zondag
in de nog prille Singaporese geschiedenis.

Er viel 1 dode. een “foreign worker” met een glas teveel op.
Er reed een bus over hem.
De precieze omstandigheden zijn nog niet helemaal bekend.
Misschien horen we die gewoon niet te weten.
Feit is: Zijn vrienden werden gek bij het aanzien van hun “decapitated” vriend.
Ze hadden ook een glas op.
Niet dat ik vind dat ze daarom
ter nagedachtenis van hun kameraad
de bus kapot moesten slaan.
Politieauto’s, zelfs de ambulance vloog in brand.
Het was een spektakel du jamais vu.
Heel schoon was wel:
de zuid aziatische relschoppers vernielden geen winkelruiten,
het was geen leegroofriot.
“Hoe dom kunnen ze zijn, zich zo laten gaan in primitieve emoties,
ge krijgt daar zeven jaar in den bak voor
en zweepslagen ook”,
leek de teneur,
alcohol de grote boosdoener.
Onderliggende frustraties zijn er niet.
“Ze hebben hier een beter leven dan in hun achterlijk thuisdorp.
Geeneen wil er terug.
Ze moeten zich gedragen en niet klagen omdat ze ondermaats betaald worden
of niet betaald worden,
weinig of slecht slapen in hun dormitory.”

En aldus is de rust wedergekeerd
en kunnen wij 1 week later geen pint meer drinken
op de hoek van onze straat
en alle andere straten van Little India.
De straten zijn leeg,
de zondagse ziel is weg.

In het echte India
rouwt ondertussen een familie
om haar verloren zoon,
verloren broer,
de verloren droom
en het verloren geld.

Het groene t-shirt van de Indier op de mrt
had een bescheiden opschrift,
helemaal in paarse letters
stond er SINGAPORE op.
Ik was daardoor ontroerd,
omdat zijn droom nog steeds bestond.