Singajo's world

We waren tot gisteren in Bangalore. Ooit de Indiase Garden City, maar dat lijkt precies eeuwen geldeden. Bangalore werd te populair. Van heinde en ver kwam men zich in de groene, frisse oase vestigen. Met of zonder tractor. Tot vanuit Zweden toe. Parken worden nog steeds onsymmetrisch verscheurd ter ere van nieuwe banen, straten en lanen, de stad breidt zonder enige logica langs alle kanten uit als een niet te stoppen olievlek. De trip vanuit de stad naar de luchthaven is een hel, tientallen km langs de brug in aanbouw die als een slagader uit het hart stroomt. Iedereen toetert en claxoneert, De driver moet nonchalant wandelende koeien ontwijken en het verkeer staat wederom eens stil. Verlaten bussen in panne temidden de uittocht vol concurrerende mini cars and fancy cars. Niemand lijkt bang om te botsen.En opnieuw sta je stil of slalom je tussen de andere voertuigen om toch maar 1 meter verder te geraken.
Geen ergernis maar verwondering.
Je denk dat er ook bij koeien van soorten moeten zijn. Stadskoeien en weikoeien. In India kan je als koe zelf kiezen.Er zijn de makke exemplaren die vanaf het voetpad toezien naar de anderen die met een coole flair de sans unique negeren. Machtig tafereel.
De fiere kleuren van de kleren, de betonnen miserabeligheid van een gigantishe brug die niet lijkt af te geraken. In geen honderd jaar. Bevreemdende contrasten.
Onze vinnige chauffeur wrong zich met de behendigheid van een worm overal tussen -langs en in. Hoe hij zich in een fototafereel nestelde, acteerde als bibliotheek bezoeker, fier met de krant in zijn hand terwijl hij beslist niet goed kon lezen. Hoe hij iedere avond naar huis reed met schatten in zijn koffer. Bloemenkransen of kilo’s verse pepers die hij in het dorp had veroverd.
Toen we voorbij de wegrottende HMT-horlogefabriek reden, toonde hij fier het exemplaar rond zijn pols. Zijn verse bruid had het hem in 1984 cadeau gedaan. Als gepoetst goud blonk het rond zijn fijne pols. “Still working very good”, glunderde de driver die nog steeds liefde straalde.
Toen we die zeldzame keer in de stad lunchten nodigde Sunitha hem uit aan onze tafel. Hoe hij weigerde, aarzelde, toegaf maar uiteindelijk toch apart ging zitten. Je kon hem niet verleiden met zo’n wenk naar gelijkheid. Daarvoor had hij teveel schroom, of bleef hij trouw aan zijn afkomst. Hij vervoerde ons al die lange dagen enthousiast door de aders van de stad, van het hart naar de tenen, van de tenen naar het hoofd. Tuut tuut tuut. Groots en dapper in het autootje dat niet van hem was.