Singajo's world

U moet weten: Macau heeft nooit op mijn verlanglijstje gestaan. Te grote Vegas connotatie. Het was toeval. Omdat we graag met boten naar eilanden varen. We waren al een week in Hong Kong en van daaruit is het maar 1 uur met de superjet. Al was de oversteek met de star ferry van Kowloon naar Hong Kong Central veel opwindender dan die super fast trip naar Casinoland.
We gaven onszelf een -naar arme mensen maatstaven- decadent doel: met een inzet van $ 1,000 in casino Lisboa voldoende winnen om in het gezelschap van veel champagne met een gecharterde helikopter terug naar Hong Kong te vliegen. En er was ook die oude foto van de san paulo ruïnes, het uithangbord van het Portugese verleden. Ik wou er net als die jonkvrouw op de lege trap gaan staan. En de koloniaal, die droomde al van een koele fles vino verde met zicht op oude vissersboten in een authentiek ongeschonden dorp vol zuiderse Portugezen. En een vleugje fado op de achtergrond.

Opgewonden als een wild jong hert zette ik voet aan wal. De casino’s zag ik even niet , in mijn hoofd zat het hostel dat we hadden geboekt, Sanva was al meer dan honderd jaar en behoorde tot de stokoudste bejaarden van het eiland. Zonder plastic renovaties. Het was een onwaarschijnlijk toeval: we wilden heel graag in een hotel slapen met wong kar wai allures en de director had er een scène opgenomen voor zijn 2046. Bij het inchecken vroeg ik me af wie de bevestiging e-mail had gestuurd in onberispelijk Engels, de receptioniste was minstens vijfenzeventig en verstond nog net de betekenis van hello, de receptioniste was ook de baas en ze gaf me haar boek waar alle reserveringen met balpoint waren genoteerd zodat ik zelf m’n naam kon zoeken. We liepen door de oude groene houten gangen naar onze room met balcony die uitgaf op de Rua de Felicidade. Dat de muren niet tot aan het plafond kwamen vonden we niet erg. Dat de douches en toiletten op de gang lagen hoorde erbij. Dat de gordijnen bij een astmapatiënt een dodelijke aanval zouden uitlokken was geen persoonlijke bekommernis. En een te klein bed is romantisch. We kochten next door een gekoelde fles vino verde bij de Chinese mama die Portugees sprak. Tijdens het aperitief op ons smal bemeten balkon, terwijl we al die Aziatische toeristen beneden ons door de straten zagen dralen – een foto nemend van iedere steen – kwamen we tot een eerste inzicht: Macau is ook een beetje Brugge – alleen koop je er geroosterd zwijnenvel in plaats van handgeweven kant of pralines.

De namiddagzon verdween achter de lage huizen en we gingen op zoek naar San Paulo. Kon niet ver zijn op zo’n klein eiland met microkosmos historisch centrum. We verdwaalden toch. We keken teveel naar boven, naar het megacasino dat overal tussen en bovenuit kwam opgedoemd. we werden er naartoe gezogen als tapijtstofjes die niet kunnen vechten tegen een turbo stofzuiger. Stonden we daar geheel onverwachts en zonder duizend dollar in de Grand Lisboa vol klatergoud en namaak kristallen luchters. Ja, er was ook een bar maar de ambiance was zo uitnodigend dat we sneller buiten dan binnen stonden. Dan toch maar de ruïnes. Na de klim over de heuvel waren de verwachtingen groot en de desillusie navenant. Daar gaan staan als die mysterieuze jonkvrouw zou een droombeeld blijven wegens teveel toeristen en flashlights die ook graag oude muren zien. Brugge dus.

Straten verder, met een knorrende maag stapten we een restaurant binnen, het interieur was zielig met gedateerde Portugal promo posters aan de muur. Het was die lonesome man die er zat te eten die ons overstag deed gaan. Manuel. Hij praatte met de chef over hoe Macau zo snel veranderd is op korte tijd. Over hoe schrijnend het is voor de oorspronkelijke bevolkingsgroep die nog met moeite de huur kan betalen voor een kruipkot. Manuel straalde een soort nostalgie uit die deed vermoeden dat het ooit wel fijn moet zijn geweest om in Macau te wonen. Hij was er 18 jaar geleden gestrand als advocaat in dienst van de Portugese overheid. Dat waren mooie tijden. Ondanks de casino’s want die waren toen nog niet met zoveel. Hij was gehecht geraakt aan de stad en bleef toen Macau in 1999 aan China werd overgedragen. Hij werkt er nog steeds voor de Macauese overheid. Maar nu hunkert hij hard naar zijn pensioen zodat hij eindelijk terug kan naar het echte Portugal.
De chef had geen vluchtplannen, een lokale schoonheid heeft hem ondertussen een dochter geschonken en in Macau eten de toeristen graag Portugees. Nu waren zijn kookkunsten helemaal niet uitmuntend, Manuel moest toch betere plaatsen kennen? Het was wellicht uit chauvinistische vriendschap – de meeste Portugese restaurants worden er nu door Chinezen gerund. Manuel dronk nog een cognac en kreeg van de chef zijn ontbijt mee naar huis. Hij liep gebogen naar buiten. “Ga morgen naar Coloane”, zei hij, “weg van de casino’s, ga eten op het marktplein voor de kerk, ’t is daar heerlijk.”

Ons geliefde sanva hostel zag er magisch uit bij nachte, we dronken nog een glaasje met zicht op de laatste verdwaalde toeristen. Ik dacht aan Manuel en hoopte dat zijn pensioen snel zou komen. De gelige gloed in onze kamer was zo innemend dat ik er helemaal stil van werd. Na de stilte kwam de muggenjeuk, en een veel te lange slapeloze nacht starend naar het plafond, luisterend naar de uiteenlopende activiteiten in de kamers die ons omringden. ’s Morgens, al dwaalend door de gangen op zoek naar een stopcontact, botste ik op het oude mevrouwtje, ze droeg een gasmasker en stond met een riek vol gebruikt toiletpapier in haar handen. Ze schepte alles in grote vuilbakken. Het leek wel 1903.

Op weg naar Coloane passeerden we de Venetian. Manuel had gezegd dat dit een must see casino was. Onwerkelijk. We liepen er door Venetiaanse straten bij zonsondergang, ook al was het amper 10 uur in de ochtend. Een hele overdekte stad, met gondels en fonteinen, speeltafels en luxe shops. en heel veel Chinezen met hun broekzakken vol miljoenen. Weg -weg -weg, me moeten hier weg.

We reden langs de kust en over de rotsen, het vissersdorpje was inderdaad heel pittoresk. Het kerkje leek een filmdecor, op het pleintje werden de eettafels gedekt, en bij de vroege middagzon aten we dan eindelijk de heerlijkste schelpen. We wandelden langs tempels naar het volgende dorp. Een spookstad zonder leven, uitzicht op een vertroebelde rode zee. China aan de overkant. Lelijkheid, dorre struiken en compassie met Manuel.

Al hadden we wel heel graag de versleten overzetboot genomen naar mainland China, dat was amper 10 minuten varen, maar we hadden de juiste papieren niet. We sprongen op een bus en reden door een industriegebied, het enige kleur dat ons passeerde kwam van de opzichtige casino bussen die we bleven kruisen. En toen was er die gigantische begraafplaats op de berg, vlak naast de fabrieksschouwen. De doden hadden uitkijk op de zee en op de casino skyline in de verte. Het moet tragisch zijn om als dode te aanzien hoe je eiland verneukt wordt door de droom naar geld en nog meer geld.

En toch kwam daar dan plots de helikoptergedachte en trokken we onze deftigste kleren aan voor een gooi naar de vlucht in Casino Lisboa, de oudste goktent van de stad. Maar ook daar was er niets van de chique sfeer die je bij casino’s zou vermoeden. Geen madammen met perlefienen, of meneren in kostuum. Eerder een volkskermis zonder ziel. Tegenwoordig zijn de croupiers zelfs niet altijd echt. je speelt tegen een computer, die spreekt, kaarten deelt en eruitziet als een gebotoxte trien. De vip rooms en private rooms waren wel anders. Ik weet nog steeds niet hoe we daar zijn binnen geraakt maar we stonden plotsklaps op de hoogste verdieping aan een tafel waar miljoenen dollars op een hoopje lagen. Er hing een soort gangstereuze spanning, ik was voorbereid op een blaffer tegen m’n kop. Maar ze deden niets, taxeerden en wachtten tot we ons geld op de tafel zouden gooien. $ 15,000 dollar minimum inzet. Euh, toch maar niet. De kelderverdieping was wellicht een betere optie. Maar daar kwam dan weer de verbouwereerdheid die me blijft overvallen op trips door Asia. Hier paradeerden de jonge fijne hoertjes met de allures van catwalk-modellen door de gangen, ze zwierden met hun konten en keken de mannen vrank in de ogen. Aan het eind van de gang hielden ze halt, een hand in de zij, een draai naar links en een draai naar rechts, een man wenkte en koos de zijne uit. De beste keuze. De lift naar zijn kamer lag om de hoek.

Terug op straat botsten we op een jong westers koppel. Het meisje kwam naar me toe. “Do you know any nice normal bar here?”, haar ogen vol verwachting. Helaas. Macau is dan toch Brugge niet. Nog 1 keer slapen en we konden hier weg. zonder champagne en met de boot.