Singajo's world

Ken – zoals Ken van Barbie maar dan in het Malay -, onze art director van dienst,
had deze namiddag geopperd dat ik misschien een beetje begrip moest tonen
voor zijn baas en diens al maanden achterstallige betaling voor onze diensten.
Hij had het heel druk, moest ik weten,
veel aan z’n hoofd
en ja, John was net vader geworden.
JOHN? father?
“Yes Janice is here name”

De weg terug van de skyline bij valavond,
met zicht op tuinen aan de zee,
het grootste rad ter wereld
en dat andere pronkwezen dat daar staat te zijn,
heb ik me vooral geestelijk bezig gehouden
met de werking van mijn geheugen en ik kwam tot de
verbijsterende conclusie dat ik John drie weken geleden had gevraagd
hoe het vers geworpen kind van zijn accounts manager heette,
het meisje van wie ik denk dat ze moe geboren is.
“Janice i think” zei hij, “Yes I think so”, schudde hij vrij onverschillig het hoofd.
“Ah that’s much better!” antwoordde ik zichtbaar enthousiast,
“her husband wanted to call the girl Abbygeal.
Abbygael! Imagine that.”

dit is een foto om te tonen aan uw vriendin Julia,
die ik nog nooit heb ontmoet
maar wel al dikwijls ben tegengekomen
in de gezellige verhalen
uit jullie dagelijkse bestaan.

Nog altijd spijt dat ik ze niet heb uitgenodigd
op de memorabelste trouwdag waar jij zo’n schrik voor had.
Zo ongeorganiseerd
– in een echt maar veel te klein cafe –
en zonder minstens 4 gangen –
zonder protocol-
maar wel met een late speech,
die pas kwam als ook jij al
champagnevol vertrokken was.

Julia had over die dag gehoord,
in deze facebook tijden gaat het nieuws inderdaad soms schaamtelijk snel
en zo kwam het dat ze jou een doosje voor me gaf.

En zo kreeg ik een gouden kettinkje van een mevrouw die ik niet kende.
En van haar dochter –
die ik dankzij skype virtueel had ontmoet
toen haar cruiseship onze stad aandeed,
we zouden elkaar toen eigenlijk echt ontmoeten
maar de free flow champagne
in haar hotelsuite besliste anders.

“Een gouden kettinkje, dat draag ik toch niet?”, zei ik je toen.
“Kind, draag er goed zorg voor dat is kweetniethoemooi.”
het gouden kettinkje lag hier een hele tijd op de kast.
Ik keek er soms wel naar,
en dacht toen aan de foto’s die Brigitte,
de dochter van Julia me soms opstuurt.

De meest memorabele toch wel die ene waarop jij een sigaartje rookt.
Dat had ik je aangeraden omdat je een beetje overspannen was,
ik weet dat de geur van zo’n stokje je doet denken aan vroeger
aan de tijd dat je nog in kaprijke’s enige sigarenwinkel opgroeide.

Ondertussen hangt het kettinkje al weken rond mijn nek, samen met een singkepse schelp.

Nog altijd een hippie dus – maar dan wel eentje met een echte gouden ketting.

en zo denk ik niet alleen veel aan singkep
maar ook aan de mevrouw die ik niet ken,
jouw vriendin.

i wish it was cold
so i could wear a pink coat