Singajo's world

gisterenavond laat is de koloniaal ongelukkig gestruikeld in de achtertuin van fret
in het eerste hospitaal waar we kwamen, konden ze de wonde niet hechten
ze dienden een plastisch chirurg uit zijn bed te bellen voor het karwei
ik zei: meneer doktoor in het land waar ik vandaan kom
is dat een routine job voor iedere simpele huisarts
maar ik maakte daarmee geen indruk
duizend dollar zou het kosten, zo ongeveer
we hebben onvriendelijk bedankt

de 8 draadjes zijn uiteindelijk anderhalf uur later ingenaaid
door een spoedarts in een ander hospitaal
no plastic surgery was needed.

Enchanted. Bewitched. That’s how I felt when I first visited this place. I didn’t understand why it was called the “Brown Hill Cemetery”, the scene being greener than the greenest green. An oasis of tranquil, silent peace in Singapore where, nowadays, one has to search long and far to find a small spot undisturbed by never ending construction clangour.

Little monkeys were swinging through trees on a rhythm produced by enthusiastic singing kingfishers, frolicking butterflies were dancing their most elegant mating dance, and I was blown away by the huge collection of aged, proud trees. That day, I danced through the early morning haze, feeling like a little fairy, slaloming between cascading sun rays.

The Cemetery became more famous due to its threatened status, and since, one may spot the odd chic expat woman walking her showy poodle, or a banker enjoying his silent jogging before he goes to run after money. And the old uncles, who have always been there, nonetheless just sit, silently, immersed in their very private conversations with the trees, entrusting them with all their secrets, never to be shared with anyone else. Magical.

Of course, there are the graves, ancient tombs from the early nineteen-hundreds, rediscovered resting places which nobody knew still existed, and which, over time, have been buried by all the jungle’s greens, testifying the overwhelming power of nature. One of those rediscovered gems is the majestic tomb of Mr Ong Sam Leong, privately located on a hilltop, close to the stars.

Unfortunately, this fairy tale setting won’t last for much longer. At least 5000 graves will have to make room for yet another highway and more condominiums on this tiny, soon-to-be supersonic island.

Mr Ong Sam Leong is very lucky to be allowed to stay atop his cosy hill, but sadly, he will loose the company of all those other resting souls. And rather than colourful birds singing private concerts to him, the irritating noises of traffic will keep him eternal company. Long live progress.

we zijn weer aanvallensklaar!

de koloniaal en ik
zijn nog steeds vechtende
tegen een vreemdsoortig virus
dat onze bloedplaatjes
en zo ook al onze energie
heeft opgegeten
we kruipen aldus
dezer dagen
als voorbeeldige bejaarden
rond tienen in bed
en als we al eens
een aperitiefje
durven consumeren
liggen we rond achten strijk

ik wil weer kunnen dansen
en zwemmen
en aan iets anders denken
dan doodgaan

dat heb ik van mijn pa,
als ik ziek ben
denk ik altijd
dat ik doodga

maar ik leef nog
half.
hoera.