Singajo's world

ontgoocheling toen ik over de pier van Sasa liep:
de equator markering was verdwenen.
ik die dacht dat het een soort van offerplaats zou zijn geworden,
alwaar dorpelingen bloemen in de zee gooien omdat iemand het had ontdekt:
dat ZIJ wonen op de evenaar.
Niet dus, het hout had wellicht gediend om een geroosterde-vis-vuurtje te maken.
Dorpelingen keken raar op toen ze hem weer zagen,
de koloniaal die ondertussen op de Riau
de reputatie van een researcher heeft.
Hij kijkt naar zijn kompas en gps en geeft richtingaanwijzigingen aan.
“Kha-tu-lis-tiwa”, roept hij naar de kapitein
terwijl hij een denkbeeldige lijn over het water trekt.
Hij heeft ook een piepklein nota boekje bij,
hij schrijft,
bedenkingen of theorien, zo lijkt het wel
maar het is zijn zelfgemaakte Indonesisch woordenboek
dat ondertussen al bestaat
uit meer dan 53 woorden
en de bedragen van de geldbiljetten
die lopen tot seratus ribu rupiah.

In mijn realiteit is het zo: de evenaar is nog niet ontdekt,
de koloniaal brengt hem nu in kaart en ik mag daar bij zijn.
We zwemmen aan het strand van een niemandseiland,
bijna op point zero zero zero
we varen voorbij verlaten kelongs,
zandbanken komen uit de zee gekropen bij laag tij,
we wandelen tussen het koraal
en zien geen sterren aan de hemel
maar sterren op het strand