terug naar de evenaar
morgen gaan we terug naar de evenaar
kijken of de koloniaal
zijn zelfgemaakte markering
er nog hangt
op point zero zero zero
en daarna trekken we naar aller john
met wie we champagne zullen drinken
ter ere van onze eerste huwelijksmaand
ik vertrek op bootreis en ik neem mee
1. mijn paspoort
2. de koloniaal
3. 1 boek
4. een beetje geld
5. een fles champagne
glazen en de rest kopen we daar
hartelijke groeten
en tot in het jaar van de draak.
natte straten
we hebben onze grasgroene muur grijs geschilderd ter ere van het schilderij
een triestig vlaams regenlandschap, bijeengeborsteld door onze vriend Bul
het hing vroeger aan zijn eigen salonmuur en ik mocht er graag naar kijken
omdat het me deed denken aan de tijd dat ik zelf nog iedere dag
over de duistere, natte straten naar brussel vroemde,
voor alweer een on-spannende dag @ the office
nu kijk ik ernaar vanaf m’n zonovergoten bureau
en neen, ik heb geen heimwee
maar wel heel blij met dit stukje belgie op ons dak
de bus
hij was een noodoplossing
omdat het cafeetje veel te klein zou zijn
hij stond scheef
en zo voelde iedereen zich al tipsy voor het eerste glas
hij was fantastisch
en veel beter dan een rodekruistent
Latif
hij was de meest exotische gast op ons trouwfeest,
filipkroket had hem meegebracht om te helpen bij
het rollen en bakken van de garnaallekkernijen
“my name is Latif and i am still a virgin”,
zo stelde hij zichzelf voor
Latif had het koud, en heeft het feest vooral slapend beleefd
in de zetel van boer Wilfried, vlak naast de stoof
na vijf maanden zonder papieren
in brussel en omstreken
beseft Latif dat die droomtoekomst,
hem ooit beloofd,
wellicht voor een ander leven moet zijn
dit weekend vertrekt hij terug naar Ghana
om zoals voorheen straatkinderen te helpen
in belgie was hij zelf een straatkind
struinde hij door de koude straten in de hoop
dat iemand hem misschien een warme tas soep zou geven
wilfried, the man who made it all possible
hij vond het wel een beetje vreemd,
dat ik hem out of the blue belde vanuit singapore
of we in zijn roos zouden mogen trouwen
een drinkje voor een man of dertig had ik gezegd
“da’s geen probleem, jonk”, had hij geantwoord
we kenden elkaar toen nog niet,
nu een dikke maand geleden
maar de roos herinnerde ik me wel
een cafe uit ver vervlogen tijden
waar pa ons soms naartoe nam na een deftig familiefeest,
daar naast de brug aan het schipdonkkanaal
alwaar de sanseveria’s vensterbanktrofeeen zijn
melkt wilfried ’s morgens vroeg zijn koeien
en daarna is hij de jongen die het bier schenkt
na die eerste telefoon heb ik hem nog veel terug gebeld
dat we wellicht met veertig zouden zijn
vijftig
zestig
tachtig
misschien wel honderd
“da’s geen probleem jonk”, bleef hij zeggen
op alles wat ik vroeg of zei
en alzo werd ons huwelijk
een onvergetelijk feest ten huize wilfried,
met een garnaalkroketten caravan
en een champagnebus,
met vuurwerk en brandend hout
met broodjes dankzij mama
en tomatensoep met balletjes van broer koloniaal
met oude buren, vrienden uit vorige levens
en beste vrienden, met familie, eerste lieven
en het trouwe singapore team
het was zonder meer memorabel
met dank aan wilfried
en bovenal de liefde.
Singajo's world 
leave a comment