de chocolade bergen
dan klim je helemaal naar boven,
naar de top van een wereldwonder
en zie je dit
en moet je toch wel lachen,
wacht je ongeduldig tot ze weggaan,
met hun bezemstelen,
fotografen en schminkeuses
om daar zelf even onnozel te doen
en dan stil te worden bij het uitzicht
op meer dan duizend zevenhonderd heuvels
die misschien wel voortkomen uit liefdesverdriet
reus Arogo, de krachtige en jeugdige
die bij de dood van zijn geliefde Aloya ontroostbaar was
en duizend zeven honderd en oneffen tranen liet,
tranen die droogden, zilt dat versteende
wist toen niet dat hij de maker van een wonder was
pere joseph
het spijt me pa, maar deze meneer deed me ongewild aan jou denken,
toen ik hem daar zo zag staan, op zijn voetstuk in de voortuin van een boholse kerk
meer dan vroeger hou ik nu wel van kerken kijken
oude, liefst vervallen exemplaren waar het geurt naar de wierook van toen
die geur doet me altijd terug denken aan die zondagen dat we verplicht naar de mis moesten
opgekleed, braaf en zwijgend
misschien deed die man me zo aan je denken door de bijbel in z’n hand
het dikke boek vol wijsheden waar jij ook af en toe nog mee dweept
jij las het oude testament terwijl meneer pastoor stond te prevelen boven zijn hosties
maar wij mochten geen stripboek opendoen – en dat vonden wij niet eerlijk
nu denk ik soms met weemoed terug aan die verplichte zondagse uitstappen,
naar de kerk van breskens,
waar de pastoor ook een beeldhouwer was
met lange grijze hippie haren en een bar onder zijn tempel
naar de Brugse kerk vol paters die beklijvend gregoriaans zongen
naar het sponzen brood dat we achteraf aten in de abdij
maar nooit denk ik dat ik geloof in god
is dat raar?
op de Filippijnen geloven de mensen wel
en bijna allemaal
er staan meer kerken dan huizen
en god is er streng
of is het toch weer die vervelende paus?
die nog steeds condooms verbiedt,
zelfs de pil mag je niet nemen
en alzo kweken de mensen daar als konijnen
ook al hebben ze geen geld voor kleren, eten en onderwijs
ik zal niet zeggen dat het de reden is waarom ik niet geloof
in god de almachtige
maar het heeft me in ieder geval niet doen bekeren
wall street broertje toont zijn dochter
zo gaat dat als je ver van elkaar woont
de wonderlijke skypewereld
die ook zo frustrerend is
ik zou ze zo graag eens vastnemen,
zegt mijn moeder iedere keer ik haar hoor
ik voel dat ze zich hard weert om sterk te zijn
met haar knakkende stem
bijna mama, bijna in het echt
mona komt als kerstgeschenk
letterlijk uit de hemel tot bij u gevlogen
en dan zal het feest zijn
works
’t is hier niet altijd feest of vakantie.
De voorbije maand heb ik behoorlijk hard gewerkt aan een aantal video’s voor het Future memory project van British Council Singapore.
*****
*****
*****
*****
Meer info over het project:
tiong bahru
we zijn deze ochtend naar de markt in tiong bahru geweest
en ik heb daar een tafelkleed gekocht bij marcel (pas de bruxelles)
hij had geen tafel nodig om te knippen
en aan zijn leeftijd zou hij in belgenland
al lang verkommeren in een rusthuis
1 comment