Singajo's world

Onze laatste dag in dalian was memorabel, we hadden ons een aftandse suite cadeau gedaan in een oud koloniaal hotel, ooit nog gebouwd door de Jappen. Het rook er naar oude eetkamers, zoals die van wijlen bobonneke en pepe maldegem. Uit de kranen kwam alleen kokend water en de kamertelefoon had geen snoer. Naast het toilet hing ook een beltoestel dat wel werkte maar toen ik het nummer van de roomservice draaide, kwam er geen antwoord en kon ik fluiten naar die twee cappuccino’s op bed. Alleen het meisje dat de schoenen poetst was bereikbaar, maar koffie had ze niet alleen zwart blinksel en een machine waar je leder mee kapot wrijft.

We slenterden door de gangen over het muffe tapijt en voor we het wisten stonden we op een trouwpartij. We werden daar binnengetrokken door een aantal gasten en de hele zaal barstte uit in luid applaus.

We moesten met het bruidspaar poseren voor een foto in hun trouwalbum. Alsof we waren mickey en mini mouse in disneyland. De camera’s flitsten, nog meer gejuich en geklap en toen kwam er een meisje met een dienblad vol bonbons. De bruidegom ontdeed een snoepje van zijn folie en ik zag hoe de koloniaal zijn tong uitstak zoals je vroeger moest doen om een hostie van meneer pastoor te krijgen. De bruid deed het zelfde en legde een bonbon op mijn tong. Alweer gejuich, alweer geklap.

En toen was daar weer een plateau met overmaatse Chinese lucifers en sigaretten. De bruidegom stak een kankerstok in onze mond en voorzag ons van een vuurtje.

Okay, zei hij. Now you can go.
Gekke mensen toch, die Chinezen.

Golden Sands Beach, Dalian.

The grandmother and her sun-child.

the girl who likes it big.

als je geen chinees spreekt
is het hier doorgaans lastig om eten te bestellen
per chance zie je de menu veelal,
al dan niet levend uitgestald
en kan je schudden “dit niet”
of knikken “dat wel”
de zee-egel was een ware delicatesse
maar voor de ingewanden heb ik vriendelijk bedankt

zonnige groeten uit dalian,

alwaar ik nieuwe vriendinnen gevonden heb,
die net als ik
graag dansen

als de zon net wakker is
verzamelen ze in het park
waar chinese muziekjes weerklinken
uit een oude transistorradio
en dan dansen ze op hun oudje mensjestempo
met passie en soms schroom

toeters en trompetten
morgen vliegen we naar Dalian!
ik verheug me op het weerzien
en krijg nu al een kwijlmond
bij de gedachte aan kikkersoep

zondag ga ik naar het strand,
om te kijken of ze er nog ligt
zo leeggelopen en misbruikt
de kans op een weerzien
is statistisch gezien heel klein
maar ik neem toch
een bloemenjurk voor haar mee.