Singajo's world

( 21 februari 2010 – china memories – die dag was ik heel gefrustreerd omdat ik wegens een disfunctionele visakaart geen bloemen had kunnen bestellen voor moeders verjaardag – ronduit klote was dat – ik voelde me een slechte dochter omdat ik er zelfs iet in slaagde om bij haar te zijn in de vorm van een paar verslensbare bloemen – ik liep met mijn rode neus naar beneden door de straten van dalian, het was daar ijzigkoud en ik onderkoeld – edoch was het op de wet market kleurrijk gezellig, met ananassen voor luiaards, hondenverkopers en geslachte, dampende geiten – ik zag daar ook de mooie schelpenvrouw, en ook al was het weinig plausibel: ze leek van een boliviaanse berg nedergedaald…
een mongoolse misschien?

… toen dacht ik aan mongooltjes
en vroeg me af waarom mongooltjes
mongooltjes heten.)

(26 december 2010 – singkep memories – toen we het vliegveld van dabo vonden – daar zag ik de mooiste vliegtoren ooit, snoof de geur van hete tarmac en genoot van de woestijnachtige desolaatheid – de insecten klonken als vogels, de rood-witte windvlag danste een trage tango – ik vloog door een zo andere wereld en ik was blij – nu ook, maar toch anders)

i am the proud owner of the coolest picnic basket in town.

waarvoor dank, jasmientje!

Wellicht zijn de foto’s van de koloniaal als boogschutter jaren geleden begraven, samen met de stoffelijke resten van meneer pastoor. De petite histoire was ook voor jaren begraven, decennia lang heeft de koloniaal er geen woord over gerept. De moeite niet. Maar monseigneur Van G. is een held in het wakker maken van verdrongen vuil.

ik zie het zo voor mij: de koloniaal als twaalfjarige, in een spannend zwembroekje temidden van een bos. Hij heeft een pijl en boog vast en poseert als ranke boogschutter voor meneer pastoor.
Het is echt gebeurd. Op een mooie voorjaarsdag.
Meneer pastoor gaf naschoolse fotografielessen. De koloniaal is 1 keer naar zo’n les geweest. Meneer pastoor nam hem mee achterop z’n brommertje. Ze reden naar een afgelegen bos. Tussen de bomen moest de koloniaal z’n zwembroekje aandoen en hij weet nog goed hoe zijn prive-leraar hem begluurde. Meneer pastoor kwam zelfs voor hem staan toen hij in het gras plaste, meneer pastoor moedigde hem aan om de boog strak te spannen. Legde zijn arm om z’n schoudertje -dat toch een beetje beefde.
Dagen na de sessie riep meneer pastoor de koloniaal in z’n donkere kamer om samen naar de foto’s te kijken. “Ik wou niet kijken, ik wilde daar weg, wist me geen houding te geven, voelde dat er iets mis was.” Meneer pastoor heeft in de donkerte even over zijn poep gewreven en toen is de koloniaal buiten gelopen.
Einde fotolessen.
We hebben hier al eens luid gelachen om de anecdote, zo ongeveer een jaar geleden toen monseigneur Van G. ook een beroemdheid werd onder de niet katholieken. Misschien omdat we weten dat de koloniaal er geen blijvende schade heeft aan overgehouden maar vooral omdat we hem in gedachten allemaal zagen staan … in dat spannende zwembroekje, twaalf jaar jong en toch met een snor…
Maar eigenlijk is het alles behalve grappig. Als je jong en onbezonnen bent, nog niet weet dat er boze wezens bestaan en je denkt dat iedereen het goed met je voorheeft dan is zo een ervaring op z’n minst verwarrend. Zeker als je denkt dat die meneer pastoor je iets wezenlijks gaat leren. De koloniaal had wel van meet af aan door dat er iets niet klopte, dat hij best zo ver mogelijk uit meneer pastoors buurt bleef. Moederkoloniaal had immers met bedrukte ogen gezegd dat hij moest opletten, dat het rare tiesten waren, die pastoors en dat hij haar onmiddellijk moest informeren over uitzonderlijkheden.
Men sprak nogal omfloerst over die dingen maar een kinderoor begrijpt veel.

We hebben daarnet gekeken naar het interview met monseigneur Van G. en het meest schokkende was toch wel dat genoegzame glimlachje rond zijn lippen, hoe hij het jarenlange machtsmisbruik bijna weglacht, bagatelliseert. Zum kotzen.
Voor al diegenen die ooit van dicht of ver met misbruik door geestelijken in contact zijn geweest is monseigneur Van G. niets minder dan de reincarnatie van de duivel.
Naar de hel er mee. en vlug.

“Mud – rubber – piping and erection – lubricants”, zei ze,
“geef toe het klinkt toch opwindend, werken in de oil and gas industry?”

ik dacht: moet ik onthouden
en daar ik meer en meer aan een vroegtijdige vorm van dementie lijd,
besloot ik het naar mezelf te sms’en
mud rubber piping and erection lubricants

ik wachtte op mijn eigen sms
die niet binnenkwam

sorry meneer of mevrouw 93219321,
ik ben geen escorte met specifieke kwalificaties
alleen maar een meisje met dementia

vorige week zat er een vogel voor de deur, hoe die daar zo helemaal boven in de traphal terechtgekomen was is nog steeds een raadsel.
Hij was helemaal bemodderd en nat en door alle smerigheid had hij een lamme vleugel.
Weerloos tegen mijn klauwen, graaide ik hem van de grond, hij huilde zoals een zwijntje op de slachttafel en beet met zijn scherpe bek genadeloos in mijn hand.

Ik plaatste hem tussen de bloemenpotten op het dak, nam wat brood uit de frigo, dopte dat in melk en voederde meneer vogel. Hij schudde vriendelijk met zijn kopje, had eindelijk door dat mijn bedoelingen nobel waren en hij at als een negertje dat in geen week een bord rijst had gezien.

Nadien liep hij zichzelf droog in de dakzon, en amper drie uren na onze kennismaking vloog hij de straatwolken in.

goed gedaan, zei ik tegen mezelf, alweer een leven gered.

Sinds die dag komt meneer vogel me iedere ochtend groeten, fluitend landt hij op de tafel, zonder gene placeert hij een strontje op het witte tafelkleed, hij bijt eens in de kaas, schudt met zijn kopje, fluit en fluit, graait een stukje brood mee en vliegt weer weg.

Soms brengt hij ook vrienden mee en dan doen ze heel stoer, dan fluit meneer vogel geen goeiemorgen, dan doet hij alsof hij zich hier alles mag permitteren, dan bijt hij met zijn vrienden in appels en mandarijnen, drinken ze fruitsap en indien ze het zouden kunnen schonken ze een wodka in.

Ook vogels kunnen macho zijn.

Beste Divo,

het is een ramp, kinderen hebben niets te zeggen in deze wereld
Hannah was heel nieuwsgierig naar je, ze maakte zich al zorgen over
hoe ik je op het vliegtuig zou krijgen en ze was benieuwd of je Fluffy,
haar dwergkonijn leuk zou vinden
maar het is de papa van Noah en Hannah die streng heeft beslist:
“Óf dat nijlpaard óf jij”, schreef hij.
Flauw, ik weet het …
Al ga ik natuurlijk best zelf naar het lentefeest. Dat spreekt voor zich.

Om je dag toch nog een beetje goed te maken
is hier vers van de pers een foto van je papa Babu…
toen ik die dag bij jou was,
heeft de koloniaal een portret van hem gemaakt.
Je papa was blijkbaar in goede vorm.
Of misschien ook niet want hij was aan het praten tegen een visje,
de dementie nabij zou ik zo zeggen.

Liefs en laat ze daar niet te veel aan je poep zitten.

j