Singajo's world

Mai op bed, sms-end met haar moeder – toen haar wereld nog anders was en haar geboortehuis nog bestond.

*****

Ik had haar al in tijden niet meer gezien. Maar misschien mede door haar trek ik me het leed van al die Japanners zo heel hard aan. Want zo is het toch, dat een mens meer medeleven voelt als hij zich op 1 of andere manier betrokken voelt?

Donderdag was er in Blu Jaz, een van de meest ongedwongen bars van het eiland, een groot feest ter ere van Japan. Men zou daar geld inzamelen voor waterzuiveringssystemen aangedreven op fietskracht. Hun streefdoel was 15000 dollar. Ik ben er naar toe gegaan met een klein hartje, en huiloogjes. Sinds die tsunamie was het alsof al het wereldse leed nog eens goed tot me doordrong, het verlamde me volledig. De onzin van mensen die oorlog willen voeren, het streven naar de oppermacht terwijl de natuur uiteindelijk het sterkste blijft.
Waarom zijn mensen zo dom?
En waarom kan ik de wereld niet redden? Dat ook …

Mai zag er donderdag heel gracieus uit in haar buikdanseressenoutfit. Ze straalde maar had ook tranen. Ze had haar vader die samen met de rest van de familie in Sendai woont vlak na de zondvloed aan de telefoon gehad. Are you allright?
We are alive, had hij gezegd. Alive. Maar sindsdien kan ze hen niet meer traceren, is er geen contact meer. “Het enige wat ik nu kan doen is dansen, geld inzamelen. En het beste hopen,” zei ze moedig.

En zo waren er veel verhalen afgelopen donderdag, van vermiste familieleden, verdronken vrienden, en hun weggespoelde geboortehuizen. Iedereen was triest, maar iedereen voelde zich gesterkt door zoveel solidariteit. De Japanners hadden kleine hebbedingetjes in elkaar geknutseld, origami broches met lampjes, stickers met Gambatte Japan!-ontwerpen.
Aya, de immer vinnige, virtuoze jazz pianiste riep uit dat het prachtig was. Al dat volk, al die mensen die gul dollars in de blikken donatie dozen staken. En vooral: dat het gelukt was om op zo’n korte tijd zoveel volk te mobiliseren. “Normal people like you and me.”

Meer dan 1500 normal people. en meer dan 79000 dollar.
De wereld is er niet mee gered,
maar het was mooi en hartverwarmend,
in deze moderne tijden van cholera.