Singajo's world

toen ik deze ochtend wakker werd met een barstend hoofd, het zachte gekletter van -alweer- regen en de fluimenhoest van de koloniaal, had ik weinig zin in deze zaterdag. Al bracht die vroege ochtendregen wel enig heil: ik kon m’n hoofd nog eens diep in het kopkussen vleien, opnieuw wegdromen in een wereld zonder die verdomd te-veel-goedkope-witte-wijn-gedronken-koppijn, hopend dat het wakker worden zacht zou zijn, met zon en zonder fluimenhoest.

Het bleef regenen. Ik nam een panadol. en nog een. Keek naar de regen, at een ciabattaboterham met boter, salami, een stuk kaas en spicy vijgenconfituur. Dat had me zo gesmaakt en toen belde Fret die al twee weken geen vlees meer eet. Drie keer per week tien kilometer gaat lopen, zich net heeft ingeschreven voor een cursus thai boksen en al drie weken niet meer rookt. en drinkt. en neen niet naar Laneway festival ging en naarstig spaart voor een huis en zijn boeken koestert als onbetaalbare schatten – dat is heel mooi om zien; hoe hij boeken uit zijn tas haalt, ze uit hun reisverpakking ontpakt, haast teder de bladzijden omslaat, lofzingt over het omslagdesign, hij je argwanend aankijkt, niet happig om zijn schatten zomaar uit handen te geven “zijn uw handen wel proper?’

Niemand wilde de kaarten voor Laneway festival. Iedereen had gewoon kaarten. Of ging niet, door dat klote weer. Maanden had ik uitgekeken naar het Jowan-festival, Jowan die het hele eiland weken warm had gemaakt voor wat het beste Singapore music festival ever moest worden. “De beste line up ooit.” Beach House kwam ook. Voor Beach House wilde ik gaan. Maar Beach House speelde in de vooravond en in de vooravond moesten we in de motregen en met een panadolhoofd foto’s maken van een high class Condominium. Redelijk hallucinant, met een private swimming pool zwevend aan iedere unit en een oprit met groot rondpunt en in het midden een brandend vuur van valse steenkool. Ik zeg u: over the top.
Er was daar ook een donkere man, opgeleid door een echte high class british butler, die in een ontvangstruimte perfecte cappuccino’s serveerde en die dacht dat ik een of andere westerse thai-thai was die daar in de vlugte een weekend-appratement van 20 miljoen dollar kwam kopen terwijl ik daar eigenlijk gewoon was om de paraplu boven het statief van mijn lief te houden. “Ik zou 450 jaar moeten werken om zoiets te kunnen kopen”, zuchtte hij. “Dat haal ik nooit.”

Dan toch naar het Jowan-festival gereden, mijn eerste keer – o schande – in Fort Canning Park. Wel wow.
Ondanks de regen. Goeie sfeer en de Jowan uit zijn dak, op blote voeten in de grasmodder met een niet-waterdichte regenvest van Pukkelpop. Het scheelde niet veel of hij maakte een koprol.
!!! (CHK CHK CHK) was fantastisch. De fans door het dolle heen. Rondslingerende bh’s, meisjes die de zanger in shorts en met een i love singapore t-shirt, om de hals vlogen. en kusten. jongens in zichtbaar hogere sferen, allemaal mensjes in doorschijnende regenjassen. De koloniaal koud – denkend aan zijn fluimen – onder de indruk van de act. En ik geamuseerd doorweekt bij deze ontdekking.
Misschien word ik oud, misschien ben ik een festival janet maar ik ging na die kort maar krachtige !!! ontmoeting toch liever mee naar huis met de fluimenkoloniaal dan daar te eindigen als een verzopen kat met de pleuris. Ik had koud.

We reden om de beste dumpling soup of town, ik droogde zijn haar met de oude oranje droger die ik hier nog nooit eerder had gebruikt en hij zei: “zullen we het haardvuur aansteken.”

Morgenochtend sta ik op met een teveel-aan-kostbaar-regen-water-hoofd en dan zijn de fluimen hopelijk weg dankzij een wonderdrankje en  dan maken we eindelijk die door de regen uitgestelde vroege ochtend ballonfoto van de redelijk hallucinante condo waar ik nooit zal wonen omdat ik daarvoor eerst 450 jaar moet werken en ik dat er absoluut niet voor over heb.