Singajo's world

Het liep al mis toen de koloniaal me deelgenoot maakte van zijn zwemplannen. Ik vond dat geen goed idee, gezien zijn toestand, gezien al die draden in zijn been, gezien het gezegde dat een zwembad een vergaarbak vol bacteriën is, gezien mijn eigen oververmoeide toestand ook wel. Kalmte alleen kan u redden, dacht ik, breng hem naar dat zwembad en zwijg.

In de lift. Bleef dat rolstoelbeenstuk toch wel steken tussen de deur. Zucht. En ik had al op de knop geduwd om neder te dalen. Die rolstoel ging half de lucht in, mijn schreeuwend lief ongevraagd in hogere sferen – bijna tegen het liftplafond, en ik, een en al paniek op alle knoppen duwend, niet wetend wat er gebeurde tot opeens de deur openschoof, de rolstoel terug de aarde raakte en we op het gelijkvloers stonden, oog in oog met de debiele knecht van mister Lim. De debiele knecht van mister Lim was heel behulpzaam, ook al keek hij wantrouwig op naar de koloniaal die er uitzag als een verwilderde, gehandicapte benidorm toerist. Hij heeft zich niet meer geschoren sinds de onfortuinlijke dag dat die kutchinees hem omver reed. Zijn baard wordt lang, zijn ogen staan vermoeid en zijn zwembroek is te groot geworden. De debiele knecht van mister Lim nam de krukken aan en hielp de koloniaal overeind.

Toen ik de rolstoel door het te smalle deurgat naar buiten sjouwde vielen de armleuningen eraf. Kalmte alleen kan u redden dacht ik weer, al vloekte ik ook een beetje. Toen de koloniaal zich na mijn reparatiewerken al wankelend terug in de wieltjesstoel had laten vallen en wij aan het eind van de straat kwamen stond er een rotcamion geparkeerd voor het rolstoelopstapje om op het voetpad te geraken. Godmiljaardeju.

Mijn lief vroeg waarom ik me zo opjaagde en ik dacht alweer dat alleen kalmte me kon redden ook al voelde ik dat er ongewild water in m’n ogen kwam. Ik begon een beetje te beven, inwendig dan, vroeg me af waarom ik alles zo heftig nam, alle relativeringsvermogen was uit me weggestroomd. En toen we dan een omweg van andere halve kilometer hadden gemaakt door de gangen van een hdb blok zaten we strop omdat er een rotvuilkar de weg versperde. Ik heb de rolstoel op de baan geduwd en ben beginnen crossen als een formule 1 piloot. Dat luchtte op.

Totdat we aan dat zwembad kwamen alwaar de ingang voor rolstoelgebruikers was versperd met brokstukken en cement, zakken zand en andere bouwmaterialen, allemaal om het zwembad er binnen onafzienbare tijd beter te doen uitzien speciaal voor ons. Speciaal voor ons. Sorry for the inconvenience we are doing some works to serve you better. Het zal wel.

Toch nog een sluipweg gevonden, toch dat zwembad binnengeraakt, mijn lief als een aapje over de grond zien kruipen, hem in het water zien vallen en gezien dat het goed was. Hij zweefde in het water, hij vloog terug. Ook al viel mijn eigen humeur ondertussen niet meer te redden, het zou een kutdag blijven, ondanks zijn watergeluk.

Vandaag gaat het terug iets beter, zijn we zonder al te veel ongemakken terug naar dat zwembad gegaan – heb ik me vooral beseft dat dit maar een tijdelijke situatzie is waarin we nu verkeren en heb ik gedacht aan al die mensen die voor hun hele verdere leven zijn vastgekluisterd aan zo’n kutrolstoel.

Wat een verwende trut ben ik toch soms.

op weg naar het pizzafeest in Flobeque,
stonden we plots in de file dankzij een typisch kermiskoers
ik zag heler families in strandstoelen voor hun caravans
de vaders goed en wel voorzien van overmaatse bierbuiken,
lurkend aan de zoveelste Jupiler,
moeders met breiwerken en kinderen met playstations
zo zaten ze daar, geduldig wachtend,
op die snelle flits waarin de derderangsrenners voorbij zouden vliegen

het was een mooi gezicht, en zo typisch Belgisch.

“amai! madame! u rijdt nog met de auto!”
“ahh, gulder kent mekoar”, riep de co-piloot
“Bei-neen-nek, ik en da joenk nog noeit gezien. Wa moese weten?”

“De weg naar Tieghem madame? kent u die?”
“De boane noar Tieghem? Da’s bekans olsans rechtendeure”

En toen gaf ze plankgas
en reden wij bekans olsans rechtendeure
en kwamen we niet in Tieghem uit.

en gelukkig is er het myriamkussentje!

verdere nieuwigheden in huis:
rolstoel, krukken en piesfles
een verpleegsterspakje had ik al.

het was een echte slechte
er is een chinees over mijn liefste koloniaal gereden
en die ligt nu in de kliniek – op de operatietafel
gelukkig, gelukkig is het alleen maar zijn been
al is dat been er wel heel erg aan toe

het was hard schrikken toen hij me belde
en zei dat hij overreden was en niet meer bewegen kon
ik ben naar hem toegelopen met zo’n grote angsten,
bang dat het zijn rug zou zijn
hij lag daar temidden de baan,
in de drijvende benzine
lijkbleek
zwetend
en hij voelde zo ijzigkoud
met een verbeten gezicht van de bijtende pijn

ik wacht nu
om hem straks te zien wakker worden
met een been vol ijzer

denk nu heel de tijd aan mayakowski’s woorden op onze laatste dag in Belgenland
“ge gaat de pret toch niet laten bederven omdat er een onnozelaar 350 euro en je telefoon uit je sjakosj heeft gejat. Uw been breken is veel erger.”

Hij had alweer een keer gelijk.

Als kind nam vader ons dikwijls mee naar de Kluisberg omdat er ginds een fantastisch openluchtzwembad bestond met een speciaal duikbad. Dan stond ik daar met mijn oudste broer zes meter hoog klaar om pijnlijk op m’n buik te vallen in het harde water.

Het was uit pure nostalgie dat we de Kluisberg opreden in de donkerte. De koloniaal was er als kind ook veel geweest. Terwijl z’n moeder met de tantes taartjes at in de plaatselijke brasserie ravotte hij tussen de bomen.

De hotelmadame was niet happig om ons een kamer te geven. Zo laat nog op schok, dat moesten rare tiesten zijn. Een echte zuurpruim die dringend eens van bil moet gaan, dacht ik. “100 euro”, vroeg ze zonder blikken of blozen. Toen we die zonder aarzelen betaalden, transformeerde ze hocuspocuspats in een charmante gastvrouw. Maar wel verbitterd. De Kluisberg was de Kluisberg niet meer. Miserie en geen Vlaamse toeristen. Alleen vunzige Noordfranse Marokkanen die de boel verzieken. Ze vertelde het met haat in haar ogen.

Het zwembad bestond nog maar zat vol verkrachters, druggebruikers en dieven. Ze vroeg zich af waarom de Vlaamse gemeenschap dit mooie stukje Vlaanderen niet promoot als toeristische attractie, ze walgde bij de idee dat men in Noord Frankrijk wel reclame maakt voor het bos der Vlaamsche bossen.

Toen we ’s ochtends een koude wandeling maakten, waren de bomen nog even imposant als destijds, en dat was magisch omdat reusachtige bomen doorgaans dwergen lijken als je zelf groter bent geworden.
De brasserie waar moederkoloniaal zo graag taartjes at, was tot ruine verworden, goed verpakt onder geurend mos. Er waren wel andere etablissementen maar daar wilden ze ons geen koffie serveren om kwart voor elf. “Madame, we gaan pas open om elf”.

Zaag niet over een gebrek aan toeristen uit eigen land, denk ik dan. Komen er eens twee enthousiastelingen van heel ver weg – en ge jaagt ze weg.

Ingewijden zeggen dat de kleine grote dochter
van m’n oudste broer hard op mij lijkt,
vooral qua karakter dan
en in het kwadraat
ik heb haar vleugels gegeven
omdat ik te oud ben bevonden om zelf te vliegen,
al zou ik nog altijd graag en soms een vlinder zijn

waarin zij en ik verschillen is ons kusgedrag
bwekkes, zegt Hannah
en verstopt haar hoofd tussen moeders rokken
om niet te moeten
maar ze wordt beslist milder, ooit.

Irene woont in het zelfde rust-en verzorgingshotel – zo noemt men die trieste homes tegenwoordig -als mijn schoonmoeder. Irene is doof en drinkt graag wijn. Irene vertelde twee jaar geleden nog fantastische verhalen over verzonnen bootreizen naar Rusland, over mannen die haar wilden binnen doen en over haar onbeantwoorde liefde voor de koloniaalbroer.
Nu praat Irene niet meer, nu ze zit daar samen met haar honderdachtendertig kilo wegende lijf uitgezakt in een rolstoel, te staren naar de deur, misschien wel wachtend op bezoek dat niet meer komt. Irene en moederkoloniaal zitten tussen half drie en vijf in de achternoen aan dezelfde tafel in de cafetaria, soms nog in het gezelschap van een man met spastische neigingen en een morsdoekje aan die met de beste wil van de wereld zijn in kleine stukjes gesneden eclairken niet in zijn mond geparkeerd krijgt. Ze zitten daar en zwijgen. Moederkoloniaal drinkt er koffie en geeft haar koekjes aan Irene. Irene dopt ze net niet in haar wijn. De voorbije weken zat ik ook dikwijls aan die tafel en dat maakte me heel triest.