Singajo's world

“This Labour Day, we highlight the tragedy of an illegal worker who died on the job and was dumped like a dog next to a changi drain – BOSS , YOU ARE HEARTLESS”, zo kopte The New Paper gisteren. Over de kwaliteit van de krant wil ik me niet uitspreken – al doet een andere kop niet veel goeds vermoeden ” Little XS woman with a XXXL appetite … she can eat 44 mini burgers in 8 mins, 2 kg of pork ribs in 12 mins and 384 oysters in 8 mins.”

Maar het verhaal is wel waar en schrijnend. In Singapore zijn er heel wat illegale werkers, veelal Indische mannen uit godvergeten boerengaten die hun geldheil hier komen zoeken. Een werkvergunning kost poen en sommigen wagen het erop om naar hier te komen met een social visit visa, ze doen zwartwerk en verdwijnen in de illegaliteit. Zo ook de ongelukkige illegaal die recentelijk op zijn hoofd viel en door z’n baas werd gedumpt in de goot en aldaar eenzaam stierf. Harteloos, inderdaad. Maar toen ik het artikel las was ik vooral verbouwereerd toen de mans weduwe aan het woord kwam. U moet weten dat zij achtergebeven was in dat godvergeten boerendorp, tesamen met hun twee kinderen alwaar ze in de rijstvelden werkt aan een loon van alderhalve dollar per dag. Ze had met zoon en dochter, manlief tien jaar geleden uitgezwaaid toen hij naar hier op goudjacht vertrok. Ze heeft in de voorbije 10 jaar 2 telefoons gekregen uit Singapore, de eerste 9 jaar, elf maanden en een week geleden, toen haar echtgenoot een telefoontje pleegde met de mededeling dat het hem hier goed verging. Zo goed zelfs, dat hij het nadien niet meer nodig vond om een dollar per week te verkwisten aan een overseas call met het thuisfront. Van tijd tot tijd kreeg ze wel te horen dat hij in goede gezondheid verkeerde, dat was toen andere werkers naar het thuisfront terugkeerden en haar mededeelden dat ze de noeste arbeider hadden gezien in de supermarkt (zijn haren schoon gekamd en hij had een versgewassen broek aan) … zo gingen de jaren voorbij, werden de kinderen groter en haar rug krommer door het zware werk in de velden. Terwijl ze ’s nachts droomde van haar prins die weldra terug zou komen met een kist vol goudstukken.
En dan plots, 9 jaar, elf maanden en een week later rinkelde de telefoon nog eens: een wildvreemde Singaporees die in klare taal liet verstaan dat het niet goed ging met haar man.

Ze zegt nu dat hij een goede, liefdevolle echtgenoot was en dat ze hem heeft laten gaan omdat in Singapore werken zijn grote droom was. Ze had gedacht dat het voor een jaar of twee zou zijn, ze was er van overtuigd dat hij terug zou komen en verder had ze vooral zelf heel hard gewerkt.

Wat die baas heeft gedaan met zijn goedkope illegale werkkracht is schandalig en inderdaad harteloos, onmenselijk en zonder twijfel zal hij er deftig voor gestraft worden – ze zijn hier niet mals – maar toch ben ik meer aangedaan door het randverhaal, van die al even harteloze man die was vergeten dat hij een vrouw had. en twee kinderen. 9 jaar en elf maanden en een week niets laten horen, dat kan u alleen vergeven worden als ge sterft.