Singajo's world

mijn eerste keer in de botanical gardens
er was een chopin concert
vrienden en wijn in het gras
ik heb geen orchids gezien
en op de weg
nog maar eens beseft
dat er zoveel mensen zot zijn

Enemy
when do you come back
to swing with me?

ja, het was plezant!

sinds een paar dagen fladdert hij iedere ochtend langs onze nachtjasmijn,
steekt hij z’n neus tussen de bladeren van de mandarienenstruik
en vlindert hij zenuwachtig rond mijn hoofd als ik hem van dichtbij wil begroeten

zot van vlinders, al heel mijn leven lang.

in onze badkamer staat een krukje
en als ik op het krukje ga staan
kan ik door het hoge vensterraam
naar buiten kijken
naar de vliegtuigen
de wolken
en de tempeldaken
ik zag soms constructionworkers
onder de douche
maar nu is hun badkamer weg
en zie ik alleen maar dit:

We zijn even veel jaar oud
en voor schoentjes in het bijzonder
is dit een haast utopische leeftijd
voor een ongeschonden uiterlijk
zeker als ze graag dansen

ik heb ze nog niet durven dragen,
uit schrik dat moeders decennia lang gekoesterde elegantia
aan mijn voeten geen dertien maanden zal meegaan

in mijn jeugd waren er veel bomen
en vooral
de bevende hazelaar

de bevende hazelaar was het einde van de wereld in lembeke
als mijn vader langs den bevenden hazelaar was gefietst,
leek het alsof hij op expeditie naar de noordpool was geweest

de bevende hazelaar was een plek waar je afsprak
om te kussen met je eerste lief,
of zijn beste vriend

De heilige maagd Maria hing er hoog en droog in een boomkapelleke
er brandden altijd kaarsjes en het geurde daar naar verse of verwelkte bloemen

je kon er schuilen voor het onweer
en bang worden van de bliksem,
ook al zegde men dat de bliksem daar nooit zou inslaan

er was iets met die boom
er lag een man onder begraven
al eeuwen lang
en telkens weer als je er voorbij fietste
dacht je dat die vermoorde koopman uit de boom zou kruipen,
zijn middeleeuws kostuum nog helemaal intact.

de bevende hazelaar betekende ook:
“bakkerken in zicht”
bakkerken had geiten en brouwde brandnetelsoep
en vanuit zijn tuin met gras zo hoog als oogstbare mais
kon je de beroemdeste boom des meetjesland,
met zijn eeuwig bevende blaadjes bewonderen

bakkerken krabde soms in zijn baard
en dan vielen er stukken kaas naar beneden
zijn vrouw baarde hun kinderen in de pompbak
en er woonde ook een echte schapenherder in hun huis
zo een jezusfiguur met een baard tot aan zijn tenen
de bijbel leek wel echt

en zijn kinderen,
die mochten hun behoeften in de tuin doen
dat weet ik, omdat de familie “van achter den bevenden hazelaar”
soms op bezoek kwam
en Roosje dan ongegeneerd haar onderbroek naar beneden schoof
toen ze speelde in onze zandbak
ik zag toen hoe ze kakte, zoals katten dat doen,
in onze versgemaaide zaterdagmiddag pelouse.

’t is zo waar wat Fret zegt:

“de Singaporezen
gaan op den duur denken
dat wij geen expats zijn
maar politieke vluchtelingen”

“This Labour Day, we highlight the tragedy of an illegal worker who died on the job and was dumped like a dog next to a changi drain – BOSS , YOU ARE HEARTLESS”, zo kopte The New Paper gisteren. Over de kwaliteit van de krant wil ik me niet uitspreken – al doet een andere kop niet veel goeds vermoeden ” Little XS woman with a XXXL appetite … she can eat 44 mini burgers in 8 mins, 2 kg of pork ribs in 12 mins and 384 oysters in 8 mins.”

Maar het verhaal is wel waar en schrijnend. In Singapore zijn er heel wat illegale werkers, veelal Indische mannen uit godvergeten boerengaten die hun geldheil hier komen zoeken. Een werkvergunning kost poen en sommigen wagen het erop om naar hier te komen met een social visit visa, ze doen zwartwerk en verdwijnen in de illegaliteit. Zo ook de ongelukkige illegaal die recentelijk op zijn hoofd viel en door z’n baas werd gedumpt in de goot en aldaar eenzaam stierf. Harteloos, inderdaad. Maar toen ik het artikel las was ik vooral verbouwereerd toen de mans weduwe aan het woord kwam. U moet weten dat zij achtergebeven was in dat godvergeten boerendorp, tesamen met hun twee kinderen alwaar ze in de rijstvelden werkt aan een loon van alderhalve dollar per dag. Ze had met zoon en dochter, manlief tien jaar geleden uitgezwaaid toen hij naar hier op goudjacht vertrok. Ze heeft in de voorbije 10 jaar 2 telefoons gekregen uit Singapore, de eerste 9 jaar, elf maanden en een week geleden, toen haar echtgenoot een telefoontje pleegde met de mededeling dat het hem hier goed verging. Zo goed zelfs, dat hij het nadien niet meer nodig vond om een dollar per week te verkwisten aan een overseas call met het thuisfront. Van tijd tot tijd kreeg ze wel te horen dat hij in goede gezondheid verkeerde, dat was toen andere werkers naar het thuisfront terugkeerden en haar mededeelden dat ze de noeste arbeider hadden gezien in de supermarkt (zijn haren schoon gekamd en hij had een versgewassen broek aan) … zo gingen de jaren voorbij, werden de kinderen groter en haar rug krommer door het zware werk in de velden. Terwijl ze ’s nachts droomde van haar prins die weldra terug zou komen met een kist vol goudstukken.
En dan plots, 9 jaar, elf maanden en een week later rinkelde de telefoon nog eens: een wildvreemde Singaporees die in klare taal liet verstaan dat het niet goed ging met haar man.

Ze zegt nu dat hij een goede, liefdevolle echtgenoot was en dat ze hem heeft laten gaan omdat in Singapore werken zijn grote droom was. Ze had gedacht dat het voor een jaar of twee zou zijn, ze was er van overtuigd dat hij terug zou komen en verder had ze vooral zelf heel hard gewerkt.

Wat die baas heeft gedaan met zijn goedkope illegale werkkracht is schandalig en inderdaad harteloos, onmenselijk en zonder twijfel zal hij er deftig voor gestraft worden – ze zijn hier niet mals – maar toch ben ik meer aangedaan door het randverhaal, van die al even harteloze man die was vergeten dat hij een vrouw had. en twee kinderen. 9 jaar en elf maanden en een week niets laten horen, dat kan u alleen vergeven worden als ge sterft.