Singajo's world

Vader is eindelijk wakker, na een ingrijpende operatie, na een lange diepe slaap.
Iedereen was er vrij gerust in, dat alles goed zou komen.
Maar hij had schrik. En ik werd door zijn angsten zelf helemaal ongelovig.

Men zegt dan dat een multiple bypass zooo courant is dezer dagen, in de geneeskunde praten ze erover alsof het is een ingreep van het zelfde niveau als een verse slip aantrekken. Alledaags. Maar dan begin je als ongeruste dochter allerlei www-open-hart-operatie-informatie in je kop te steken en dan, dan word je helemaal gek.

Ik ben niet naar huis gevlogen. Ik kon niet. Het weerziens moest en zou fantastisch zijn. Zorgeloos. Het klinkt misschien egoistisch, maar dat is het niet. Terug gaan voelde aan als afscheid nemen en dat wou ik niet. Mijn vader mag niet dood.

De koloniaal en ik zijn de voorbije week in Bali geweest, het reisje waarop we m’n ouders wilden trakteren. Ik kan u zeggen: het was een marteling.
Omdat ze er op een trieste manier constant waren.
Moeder, met wie ik graag champagne had gedronken temidden van een groen rijstveld ter ere van haar zeventig jarig bestaan, (ze had zelf nog gezegd: echte champagne he, we gaan echte champagne drinken en geen cava), moeder die er plots de zwaarste zorg bijhad terwijl ze zelf zo’n nood had aan zinnenverzettende tijden.
Vader die het ongetwijfeld wonderlijk mooi had gevonden en die natuurlijk ook een aantal kritische bedenkingen zou hebben gemaakt bij wat hij zag …

Ik hield het haast niet en zat bij ieder mooi vergezicht te huilen als een reddeloos kind.
Omdat vader zo moedeloos klonk iedere keer ik hem hoorde. Omdat moeders smart zo hard om dragen was.
Omdat ik me dat voorstelde hoe hij daar lag,
aan wat hij wel allemaal niet moest denken,
die dagen in z’n ziekenhuisbed voor de operatie.

Ondraaglijk kwellende gedachten.

Maar zie,
hij is terug wakker
en vanaf nu kan het alleen maar beter gaan.