Singajo's world

Vorige week voelde ik me als een opgewonden eekhoorntje, nog een dikke week en ze zouden hier staan. Recht uit Lembeke, ma en pa. Bij alles wat ik deed of zag, dacht ik: dat gaan ze ook leuk vinden, hier nemen we ze mee naar toe – bijna het hele menu dat we voor hen zouden koken had ik in mijn hoofd. En Bali, natuurlijk Bali – de tickets zijn al gebookt sinds de dag ze me het heugelijke nieuws van hun komst meldden.
We zijn hier verwoed beginnen kuisen en schilderen en weggooien. Mijn ouders zijn heel propere mensen moet u weten, en na al die dakfeesten zagen onze kasten en muren nogal grauw – vol afdrukken van feesthanden en zelfs voeten. Ik wou niet dat moeder zich daar zou moeten over opwinden. Laat staan dat ik zou willen dat ze hier met spons en zeemvel de muren komt afschrobben. En pa: die vindt dat ik teveel brol verzamel. “Wanneer heb je dat nog laatst aangeraakt?”, vraagt hij dan. En als hij m’n dieppeinzende kop vervolgens ziet: “weggooien zussie, weggooien.”

Zo zijn wij hier dus dagen zoet geweest met de grote lente opkuis. Zoals de Chinezen het doen net voor Chinese New Year, maakten we alles klaar voor het nieuwe begin. Met ma en pa. Donderdag was ik ook naar mijn persoonlijke naaister gelopen, met een jurk die ik ooit van moeder kreeg maar die al jaren niet meer paste. Ik wou hem terug kunnen dragen, misschien zelfs voor het wederzien in de luchthaven. “Zunderday”, zei de naaister, toen ik vroeg wanneer hij klaar zou zijn. Zunderday.

Zunderday stond ik op en was er een mail. “Dag meiske”, zo begon moeder en als zij zo begint belooft dit doorgaans niet veel goeds … maar de koloniaal suste me, zei dat dokters altijd onderzoeken willen doen want die spijzen de dokterskassa. Hij heeft gelijk, zo dacht ik, want die dokter van mijn pa is dezelfde arts die me liet opnemen wegens malaria-angst toen ik de eerste keer terug naar ’t vaderland terugkeerde. Ik had hoge koorts maar verzekerde hem dat er in mijn stad geen malaria is. Het zekere voor het onzekere nemen, zo noemde hij het. Zo moest het nu dus met vader ook wel zijn.

Ondertussen ligt mijn liefste pa in de kliniek – klaar voor een resem onderzoeken. In het slechtste geval volgt daarop een ingreep waar hij alleen maar beter kan door worden, maar dan mag hij de komende maanden niet vliegen. In het beste geval is hij tegen vanavond terug thuis om zijn valies te pakken … IK HOU HET HAAST NIET UIT VAN DE ZENUWEN … al is mijn hoop miniem.

Aldus loop ik sinds Zunderday egoïstisch triest. Omdat ik zo fel heb uitgekeken naar hun komst, omdat ik al weken aan het aftellen was, omdat ik hen zo graag zou omhelzen, OMDAT IK HEN WIL ZIEN, omdat ik ken zo dolbarstens graag wil meenemen in m’n leefwereld.

Zunderday ben ik gestopt met de opknapbeurt en heb ik de hele dag zitten janken, een vijver vol. ZE WAREN ER BIJNA, en nu lijken ze terug zo ver weg.

Maar Zunderday hoorde ik ook mijn broers. En mijn broers zijn fantastisch en die kunnen me dan toch wel doen lachen door al het bleiten heen. Mijn broers zijn de beste broers ter wereld.

Zunderday ben ik dan toch om mijn jurk gegaan en die heb ik dan aangetrokken speciaal voor ma.

Zunderday waren er ook mijn liefste vrienden, die langsgingen bij ma en pa. Ze zegden me dat mijn pa er eigenlijk heel goed uitzag en moeder ook. En dat het beter is zo. En dat uitstel geen afstel hoeft te zijn. Dat mijn ouders zeker komen, ooit …

Zunderday vroeg de koloniaal smekend of ik die voze roest Indiër nu ein-de-lijk ook zou weggooien.

En ik heb gezegd: “dinsdag, misschien, maar dan alleen als ma en pa vrijdag toch komen.”