Singajo's world

zij is de liefste restaurantvrouw van heel singapore
en haar dim sums zijn de lekkerste van de hele stad
als een moedereend waggelt ze naar onze tafel
om thee te schenken of noedels te knippen

sinds we swee choon tim sum hebben ontdekt
smullen we minstens 1 keer per week
aan de ronde tafels in de achtersteeg
tussen de beslipperde chinezen
en ver weg van het gekostumeerde singapore

en telkens weer
kijk ik al uit
naar de volgende keer

ge deed zo op uw gemak
en naar dagdagelijkse gewente
een vredige ochtendzwem
in uwen eindelozen tuin
vol zeesterren, kwallen en dolfijnen
ge dacht, zo plotsklaps
“mmm, dat geurt hier fijn”
en ge zette uw tanden in een eetfestijn
waardoor gezelf verwerd tot
“een grilled fish with chips & vegetables”
******
ge waart lekker
ondanks uw graten

Vader is eindelijk wakker, na een ingrijpende operatie, na een lange diepe slaap.
Iedereen was er vrij gerust in, dat alles goed zou komen.
Maar hij had schrik. En ik werd door zijn angsten zelf helemaal ongelovig.

Men zegt dan dat een multiple bypass zooo courant is dezer dagen, in de geneeskunde praten ze erover alsof het is een ingreep van het zelfde niveau als een verse slip aantrekken. Alledaags. Maar dan begin je als ongeruste dochter allerlei www-open-hart-operatie-informatie in je kop te steken en dan, dan word je helemaal gek.

Ik ben niet naar huis gevlogen. Ik kon niet. Het weerziens moest en zou fantastisch zijn. Zorgeloos. Het klinkt misschien egoistisch, maar dat is het niet. Terug gaan voelde aan als afscheid nemen en dat wou ik niet. Mijn vader mag niet dood.

De koloniaal en ik zijn de voorbije week in Bali geweest, het reisje waarop we m’n ouders wilden trakteren. Ik kan u zeggen: het was een marteling.
Omdat ze er op een trieste manier constant waren.
Moeder, met wie ik graag champagne had gedronken temidden van een groen rijstveld ter ere van haar zeventig jarig bestaan, (ze had zelf nog gezegd: echte champagne he, we gaan echte champagne drinken en geen cava), moeder die er plots de zwaarste zorg bijhad terwijl ze zelf zo’n nood had aan zinnenverzettende tijden.
Vader die het ongetwijfeld wonderlijk mooi had gevonden en die natuurlijk ook een aantal kritische bedenkingen zou hebben gemaakt bij wat hij zag …

Ik hield het haast niet en zat bij ieder mooi vergezicht te huilen als een reddeloos kind.
Omdat vader zo moedeloos klonk iedere keer ik hem hoorde. Omdat moeders smart zo hard om dragen was.
Omdat ik me dat voorstelde hoe hij daar lag,
aan wat hij wel allemaal niet moest denken,
die dagen in z’n ziekenhuisbed voor de operatie.

Ondraaglijk kwellende gedachten.

Maar zie,
hij is terug wakker
en vanaf nu kan het alleen maar beter gaan.

De entree van ons dak zag er meer dan schurftig uit, onze goeie mister Lim landlord vond het de voorbije drie jaar onnodig om daar ook maar een dweiltje te slaan, laat staan een nieuw likje verf tegen de muren te gooien. Hij vond het dus op zijn minst een goed plan, onze kuis- en schilderwerken.

Helaas was er ook de onderbuur, u weet wel, die van six feet distance, die kerel die vindt dat ik schoenen moet dragen. Toen hij de rood gelakte deuren zag, kreeg hij zowat een beroerte. “RED COLOR CAN NOT”, schreeuwde hij, “NOT IN SINGAPORE – YOU HAVE TO REPAINT – I DON’T LIKE”.

Stonden wij daar met een mond vol tanden. Ons van geen kwaad bewust. Rood is hier doorgaans een good luck color en ik las ergens dat een rode deur symbool staat voor “welcome”.

Helaas en al snel rinkelde de telefoon. Mister Lim. Of we de deuren konden herschilderen. “Red can not. Red is for temple. Red is for firestation.” Hij moest er zelf een beetje om lachen, die onderbuur en zijn fixaties.

En toen kleurden de deuren grijs. En kwam de onderbuur glunderend de liftdeur uitgestapt en volgde er alweer een in zijn ogen leerrijke les. “Red can not because red is the color of hooker place door.”

Sindsdien weet ik het duizend procent zeker, dat hij z’n mondgesnoerde chinese vrouw ergens heeft gekocht. Want anders lacht ge daar toch mee, met een rode “be welcome” deur?

dat vader en moeder niet komen
is ondertussen mijn kleinste zorg
vaders hart mijn grootste

iedereen troost me
zelfs moeder
die ontroostbaar is

maar het komt zeker goed
en ooit, op een mooie dag
kieper ik samen met vader
die voze Indiër van ons dak

mijn pronkstuk der junkart
wacht op u pa

Vorige week voelde ik me als een opgewonden eekhoorntje, nog een dikke week en ze zouden hier staan. Recht uit Lembeke, ma en pa. Bij alles wat ik deed of zag, dacht ik: dat gaan ze ook leuk vinden, hier nemen we ze mee naar toe – bijna het hele menu dat we voor hen zouden koken had ik in mijn hoofd. En Bali, natuurlijk Bali – de tickets zijn al gebookt sinds de dag ze me het heugelijke nieuws van hun komst meldden.
We zijn hier verwoed beginnen kuisen en schilderen en weggooien. Mijn ouders zijn heel propere mensen moet u weten, en na al die dakfeesten zagen onze kasten en muren nogal grauw – vol afdrukken van feesthanden en zelfs voeten. Ik wou niet dat moeder zich daar zou moeten over opwinden. Laat staan dat ik zou willen dat ze hier met spons en zeemvel de muren komt afschrobben. En pa: die vindt dat ik teveel brol verzamel. “Wanneer heb je dat nog laatst aangeraakt?”, vraagt hij dan. En als hij m’n dieppeinzende kop vervolgens ziet: “weggooien zussie, weggooien.”

Zo zijn wij hier dus dagen zoet geweest met de grote lente opkuis. Zoals de Chinezen het doen net voor Chinese New Year, maakten we alles klaar voor het nieuwe begin. Met ma en pa. Donderdag was ik ook naar mijn persoonlijke naaister gelopen, met een jurk die ik ooit van moeder kreeg maar die al jaren niet meer paste. Ik wou hem terug kunnen dragen, misschien zelfs voor het wederzien in de luchthaven. “Zunderday”, zei de naaister, toen ik vroeg wanneer hij klaar zou zijn. Zunderday.

Zunderday stond ik op en was er een mail. “Dag meiske”, zo begon moeder en als zij zo begint belooft dit doorgaans niet veel goeds … maar de koloniaal suste me, zei dat dokters altijd onderzoeken willen doen want die spijzen de dokterskassa. Hij heeft gelijk, zo dacht ik, want die dokter van mijn pa is dezelfde arts die me liet opnemen wegens malaria-angst toen ik de eerste keer terug naar ’t vaderland terugkeerde. Ik had hoge koorts maar verzekerde hem dat er in mijn stad geen malaria is. Het zekere voor het onzekere nemen, zo noemde hij het. Zo moest het nu dus met vader ook wel zijn.

Ondertussen ligt mijn liefste pa in de kliniek – klaar voor een resem onderzoeken. In het slechtste geval volgt daarop een ingreep waar hij alleen maar beter kan door worden, maar dan mag hij de komende maanden niet vliegen. In het beste geval is hij tegen vanavond terug thuis om zijn valies te pakken … IK HOU HET HAAST NIET UIT VAN DE ZENUWEN … al is mijn hoop miniem.

Aldus loop ik sinds Zunderday egoïstisch triest. Omdat ik zo fel heb uitgekeken naar hun komst, omdat ik al weken aan het aftellen was, omdat ik hen zo graag zou omhelzen, OMDAT IK HEN WIL ZIEN, omdat ik ken zo dolbarstens graag wil meenemen in m’n leefwereld.

Zunderday ben ik gestopt met de opknapbeurt en heb ik de hele dag zitten janken, een vijver vol. ZE WAREN ER BIJNA, en nu lijken ze terug zo ver weg.

Maar Zunderday hoorde ik ook mijn broers. En mijn broers zijn fantastisch en die kunnen me dan toch wel doen lachen door al het bleiten heen. Mijn broers zijn de beste broers ter wereld.

Zunderday ben ik dan toch om mijn jurk gegaan en die heb ik dan aangetrokken speciaal voor ma.

Zunderday waren er ook mijn liefste vrienden, die langsgingen bij ma en pa. Ze zegden me dat mijn pa er eigenlijk heel goed uitzag en moeder ook. En dat het beter is zo. En dat uitstel geen afstel hoeft te zijn. Dat mijn ouders zeker komen, ooit …

Zunderday vroeg de koloniaal smekend of ik die voze roest Indiër nu ein-de-lijk ook zou weggooien.

En ik heb gezegd: “dinsdag, misschien, maar dan alleen als ma en pa vrijdag toch komen.”