Singajo's world

hij zou liever zanger zijn
of entertainer
en “a model”, misschien ook

die eerste ochtend daar in
de kille bergen van sri lanka
verscheen hij aan de ontbijttafel
in zijn purperen mini speedo

“if you don’t mind”,
vroeg hij meisjesachtig
aan de koloniaal

hij vergezelde ons
als afgezant van de klant,
die eerste week
daar in sri lanka

hij was een jongen
van wie ik vrolijk werd

zijn onbeschaamdheid,
daar ging ik bij momenten
plat van,
en zijn italiaanse pathetiek
deed me denken
dat ze ECHT zo zijn,
de italianen

Massimo
was er 1
in het kwadraat
daar in sri lanka

en wat het ook was:
met een beetje imaginatie
gelijkt hij qua uitzicht
op sympie,
mijn wall street broertje,
aan wie ik
deze dagen
– in het bijzonder –
heel veel denk

in de roze berg badkamer
zat hij braaf en stil
hij keek vragend
vroeg een kusje
maar ik gaf er geen

hij had lef
kroop tot in bed
en zag toen
mijn echte prins

ocharme.

zo zie je er daar veel
mannen met wazige ogen
en troebele arrackblik

een glaasje arrack smaakt niet slecht
zo nu en dan
als digestiefje
met een espresso
na een heerlijk avondmaal

maar hij drinkt het als water
zijn dagelijks vocht
zodat hij ’s avonds niet meer weet
dat hij alweer
een doelloze dag
heeft doorgebracht

we wandelden terug
van het mooiste strand
een rotslandschap
met zachte golven
maar ook hier
die oerkracht van het water
waartegen je moet vechten
waarnaar je kijkt met zoveel ontzag

een tableau vivant
voor collectioneurs

er was niemand
behalve twee
vechtende rotskrabben
met een zwarte horrorkop
en in de verte zag je
het rotskoninkrijk der
kwetterende langnekvogels

na een tijdje doken
ook zij op,
de locale rotssluipers
van wie je niet goed weet
of het nieuwsgierige mowgli’s zijn
dan wel
gore rotsboefjes

dan ga je weg
en groet je de standkoeien
terwijl de hemel dreigend kleurt
en een kingfisher
zich vinnig door wind vliegt

en dan stort het water heel plotsklaps
maar niet onverwachts
naar beneden
en sta je daar proper
in uwen natten
in een tropische zondvloed
temidden een doolhof van misleidende
village steegjes

je gaat onder het afdakje staan
van een dichtsbijzijnd huis
er komt een meisje naar buiten
en die offreert je een stoel in de droogte
er is ook een papa in huis
zusjes
moeder die haar haren vlecht
en de perkamenten oma
die het meisje opdrachten geeft

als het meisje minzaam glimlachend verdwijnt
na grootmoeders tandloze order
hoop ik op thee
maar ze komt terug
met een foto
van de president

hij moet gedacht hebben
dat ik een beetje verliefd op hem was
alsmaar gingen mijn ogen
naar die bruin blauwe van hem
hij lachte verlegen
straalde rust uit
en vooral
gelatenheid
hij was
de mooiste
treinman

in zo een vers
gezegende toestand
en aan die leeftijd
is alles nog mogelijk
kan het mooi worden
of pijnlijk hard

toen ik hem zag
dacht ik
dat hij geen geluk heeft gehad
in dit leven
al van lang voor
de tsunami kwam