Singajo's world

het is vijf uur achtendertig en we zijn net terug van een gloednieuw hotel in de cbd – de cbd is het central business district van singapore en in de cbd staan er heel veel wolkenkrabbers en hotels en de mannen lopen er in maatpak met kalfslederen aktetassen over het trottoir en de vrouwen paraderen er in deux piecekes en met opzichtige sjakosjen van Louis Vuitton of Prada door de straten op weg naar een calorie-arm lunchadres. Of naar hun geairconde desk, dat kan ook.

Als ik in die buurt kom,
duw ik op een knop in mijn hoofd
en zie ik alles in slow motion.
(en telkens weer
vraag ik me af
wat ge daar nu mooi kunt aan vinden,
aan zo een beletterde
Louis Vuitton sjakosj)

Dat hotel was uitgekozen als locatie voor een fotoshoot van een vrouwelijk parlementslid.
Nu moet ik bekennen dat ik deze namiddag wel de moeite had genomen om mijn deftigste broek aan te trekken voor deze politieke ontmoeting.
Het is een stoeme afwijking, dat ik mezelf soms deftig wil voordoen – ik doe dat denk ik, omdat het mij zo is aangeleerd – nadat mijn vader eens had gevraagd of ik eerlijk waar “ZO” een dokter was gaan interviewen.
“Ge ziet er uit alsof ge komt van den oorlog,” zei hij toen we elkaar die keer ontmoetten voor lunch in brussel. Sinds die dag denk ik – met wisselend succes – al eens na over een gepaste garderobe .

Dat parlementslid,
dat had streken.
Eerst liet ze de interviewster,
de rooms division manager,
de general manager,
de portiereuze,
ons,
en haar eigenste personal assistant
anderhalf uur wachten op haar komst.

we hebben die tijd nuttig gespendeerd met dat stukje rooms division manager om kamers te bezichtigen die suitable konden zijn voor een foto en een tete a tete.
De rooms division manager had zijn favoriete kamer getoond, voorzien van open badkamer, riant dakterras en borrelende openluchtjacuzzi.
Vooral de technische snufjes irriteerden me, zo van die knoppen waar ge op duwt en de gordijnen rollen dicht of er begint lavendelgeur uit de muren te spuiten terwijl ge eigenlijk gewoon het licht wou uitdoen.

Bon, de lobby, die bleek fotografisch wel heel interessant – ik heb daar de verschillende sofa’s uitgeprobeerd en de abstract vormgegeven bank in wit koevel vond ik niet slecht. De ruimte was een opvallende mengeling van te blinkend industrieel en overdone design.
Slechte, bombastische combinaties in felle kleuren en lelijke bloemenkussens die er wellicht vintage moesten uitzien. Maar dat allerminst waren.
De general manager vertelde met zijn germaans accent dat we hier te doen hadden met Italian concept design.
De koloniaal en ik waren het echter gloeiend eens dat het eerder een geval van uit-de-hand-gelopen Italiaanse-vlammende-tapetten-vormgeving betrof, een statement waarmee we overigens niets verkeerd bedoelden.
De germaan heeft ons toen een koffie geoffreerd die men daar serveerde met ongewoon klontjessuiker en zo ging het wachten op de politica vrij snel voorbij.

Dat mens komt uiteindelijk-ein-de-lijk binnen en iedereen buigt zich zowat een lumbago voor haar en zij zegt kortweg dat de foto niet in de lobby mag genomen worden omdat ze een publiek figuur is en iedereen naar haar zal kijken terwijl er naast enkele pinguïns niemand aanwezig was – slechte tijden in de sector wist ik van de germaan. Vooral dat de interviewster zelfs niet probeerde om mevrouw te overtuigen om te figureren in die fotogenieke ruimte vond ik frappant. En onbegrijpelijk, dat ook. Een private room diende het te zijn. En just give me a second, zei ze toen. I have to pi. Stonden we alweer op haar te wachten.

Nu heb ik ook wel eens last van een moeilijke stoelgang, de tijd die zij nodig had, was fenomenaal. Vrouwen zijn hier doorgaans vertrouwd met enige toiletopsmuktijd, maar zelfs de singaporese interviewster werd een beetje ongerust en vroeg aan de personal assistant of die toch eens wou gaan chekken in de naar frangipanegeurende toiletten, hoe het daar zat met dat stuk pretentie. Ze kwamen vijf minuten later samen te voorschijn. En die halve minister kon er gewoon niet glad gestrekener uitzien dan voordien, dus ik zag ook geen verschil – laat staan verbetering qua voorkomen. Ze droeg ook nog steeds dat beige mantelpakje met daaronder een roze, strenge bloes, bruinige panty’s en versleten donkerblauwe nonnenschoenen. Op dat vlak had ze minder streken, dan je hier doorgaans ziet.

Maar ze vond zichzelf wel heel belangrijk – zoals doorgaans –
en ze wilde dan toch eerst nog een cappuccino drinken voor we aan de shoot begonnen
en toen deed ze ook nog wat gewichtig tegen de rooms division manager,
en toen kreeg ze telefoon
en toen
moest ze weg
en werd het interview uitgesteld
naar volgende week.

Maar de foto hebben we.
En die moogt ge niet zien.

..

ondertussen
is het 1 uur zesendertig,
woensdagochtend.

Na geslenter door de buurt,
heerlijk vegetarisch
genoeg wijn,
een beetje cava
en vooral
les filles
rijp
voor een lange tijd in bed

nu dus
naar de beminnelijke zijde
van mijn helende koloniaal