Singajo's world

het is waarlijk zo 

dat je hier iedere dag

dag na dag

wel iets ziet

dat je nog nooit eerder hebt gezien

vandaag in onze backlane

zag ik

een hond met kalfallures

die zich mak geweg

liet stofzuigen

door de poetsvrouw

je gaat naar de dokter omdat je een beetje buikpijn hebt

ze luistert met een stethoscoop naar je darmen en trekt daarbij een raar gezicht

alsof ze daar binnen muziek hoort uit een thrillerfilm

ze denkt dat het nuttig is om onder de X-stralen te gaan

je betaalt haar 200 dollar en krijgt zakjes vol medicijnen mee naar huis

hoopvol neem je een pilletje

na inname van het eerste pilletje

voel je krampen opkomen

helse krampen

een pijn die je doet verlangen naar dood zijn

zo erg

en dan kotsen

kotsen

en nog eens kotsen

ook al valt er niet veel te kotsen want gegeten heb je niet

op twee dagen 4 kg kwijt

het voelt alsof je ieder moment kunt omwaaien 

en je vraagt je af: wat nu?

de antibiotica zal niet werken want je hebt ze ook uitgekotst

a+je ziet het met lede ogen aan

de koloniaal zegt: twee dagen niets eten en het zal wel overgaan

van zelf

ik ben benieuwd

ik haat ziek zijn

vooral als a+je hier is

Het doet me zo een goed dat zij er is, a+je

met wie ik vele dingen deel, meer dan ik had vermoed

we kennen elkaar nog niet zo heel erg lang

ze kwam in m’n leven toen ik een leven afsloot

we praatten en dronken lange nachten

dansten op de tafels in het fijnste Brusselse cafe

we deelden onze amoureuze omzwervingen

kleine en grote dingen

de liefde voor ouderwetse tweedehandse dingen

en nu dus is zij hier

we schommelen op schommelstoelen

springen door kunstwerken

tetteren ons bijna dood

lachen samen om het kitchgehalte van de inheemse vrouwen

kijken naar vogeltjes en plastic zakjes

naar rare gebouwen en locale delicatessen

naar elkaars jurkjes ook

we  dansen in Indische discotheken

tussen buikdanseressen in felle kleuren

we lachen

ik huil soms

van ontlading

nog 1 keer slapen en we staan weer temidden fake land, vers singapore opgetrokken uit indonesich zand

nog twee keer slapen en we vliegen naar Yokjakarta

nog drie keer slapen en we filmen aan een zwavelmeer

nog vier keer slapen en we rijden door berg en dal, langs vulkaankraters naar Tegal

nog vijf keer slapen en we filmen in de javaanse meubelfabriek van onze mecenas

nog zes keer slapen en we vroemen naar jakarta

nog zeven keer slapen en dan staat zij hier

de liefste, mooiste, vrolijkste, grappigste en volgens mijn vader ook eigenzinnigste limburgse

a- plusje noem ik haar

en a-plusje blijft drie weken

misschien gaat ze wel nooit meer weg

dat zou mooi zijn

maar dat weet ik pas na nog 28 keer slapen

fake and real

alles is zoveel mooier

als het nog niet helemaal echt

voor echt is

maar daar boven in de rijzige control tower van de airport

was het uitzicht  heel veel mooier

dan het fake computerbeeld

in de simulatiebunker

daar boven

krijg je het gevoel

te heersen

over singapore

het was op zijn minst overdonderend

daar in de vliegtuigkliniek

tussen het schreeuwend ijzer op intensive care

en het oosterse,

purpergouden vliegtuig

in de wachtrij  voor een facelift

de ingepakte chirurgen

de immense hangars

en als muziek

het gegier van

opstijgend

technisch vernuft

 Laat me beginnen met een woord van dank

voor de bekommernis

vanwege het heerschap op de Spaanse berg

omtrent mijn gezondheid.

zwijnenkoorts?

allerminst.

en pleine forme!

alhoewel ik natuurlijk zou kunnen klagen over het lichte rokershoestje

dat zich bij wijlen

en op ongepaste momenten

rochelend naar de openbaarheid baant.

terwijl ik nonchalant

doch voorzien van

onzeker trillend timbre

een interessante ingeving wereldkundig maak

tijdens de eerste meeting met nieuwe klanten of zo.

dat voelt

als afgaan,

als een heftige vulkaanuitbarsting.

mijn longen het magma,

het stromend magma

dat wordt uitgespuwd.

Die Chinese madammen  kijken dan naar me,

op de manier waarop ik

denk ik

zou kijken naar een echte.

Vulkaanuitbarsting.