37
Het zijn minder vrolijke tijden op ons dak. Tijden van diepe overpeinzingen, van zorgen, ja zelfs van angst voor de toekomst.
Het heeft niets met liefde te maken voor de nieuwsgierige Story-lezers onder u, dus haak hier maar af. Alstublieft.
Neen jong, het is die fuckin’ crisis, waarmee ik wall street broertje placht te plagen enkele maanden terug, die me dezer dagen benauwd stemt. Echt benauwd. Op het randje van radeloos.
De fotografische werkzaamheden liggen hier zo goed als plat. Daar waar we vorig jaar zorgeloos van de ene in de andere opdracht rolden, soms ook wel met spannende tussenpozen, rolt er nu nagenoeg niets. Niets. Af en toe een te verwaarlozen koperen muntstuk misschien.
En dan kunt ge doen alsof de zon altijd schijnt.
Blijven leven,
blijven feesten
met een hoofd vrij van bekommernissen,
met een je m’en fou attitude.
Ja, dat kunt ge.
Blijven denken dat het vanzelf weer goed zal komen.
Dat ze u ten laatste overmorgen zullen telefoneren voor een mega job.
Ge kunt dat een tijdje,
Maar als dan het maandelijkse bankuittreksel door de postbode aan huis wordt geleverd
Denkt ge toch wel: fuck man, het wordt nu wel heel dringend
En dan denkt ge daar veel en lang overna
En dan zegt ge niet meer dat de zon altijd schijnt
Vandaag niet
En wellicht morgen ook nog niet
Ge wordt er met uwen neus en met uw oren en piekende ogen ingeduwd,
in die niet te verbloemen realiteit dat het er rampzalig begint uit te zien
En dat ge, zelfs al gebeurt er de dag na overmorgen, toch een klein wonder,
Dat ge het dan toch anders zult moeten doen in de toekomst
dat ge vanaf nu eigenlijk ook een soortement van salesmadame moet spelen
bluffen
overtuigen
en uw eigen lief verkopen
en dat dit voor nen mens als u niet makkelijk is
dat denkt ge ook
ge kunt zelfs nog uw eigen gedachten niet verkopen
en de gedachte aan telefonerenderwijs
schooien achter werk
verlamt u helemaal.
Alleen al omdat uw Engels nogal zwak is.
Maar vooral omdat ge ’t niet verstaat dat de telefoon niet rinkelt
Ge verstaat het natuurlijk wel
Maar ge wilt het niet verstaan
Het is erg. Het is erg. Het is erg.
En weet ge, ge beseft ook dat ge al 37 zijt
37 en ge staat nergens.
Alleen al omdat ge alles zo goed beseft
Vind ge dat toch wel een beetje beu
Volwassen zijn
Singajo's world 
leave a comment