Singajo's world

Zo is het gegaan. Ik opende mijn ogen en hij stond voor ons bed. Ik kende hem niet. Ik besefte eerst niet goed dat ik niet droomde. Dat dit echt was. Ik was mij opeens heel bewust van mijn naaktheid en die van m’n koloniaal die rustig naast me lag te ronken. Hij stond in mijn sjakosj te kijken.  En toen schreeuwde ik het uit. Hij probeerde weg te lopen en ik ben op hem gesprongen als een nijlpaard. De koloniaal, uit zijn dromen gehaald door mijn gekrijs, sprong er ook op.

Het zag er heel raar uit, denk ik, zo twee naakte blanken die een Chinees probeerden te vangen. Hij was sterk en dacht alleen maar aan ontsnappen. Wij zegden: ”no way, we call the police.” Hij trok zich los, zei dat hij niets gestolen had, dat het een vergissing was, “i was looking for a friend”, probeerde dat stuk crapuul. De koloniaal vloog er terug op, ondertussen waren we in de lifthall. Ze gaven elkaar rake slagen. De koloniaal zei: “Maak een foto van die eikel”.

Ik hoop dat ge u kunt voorstellen dat ik nogal nerveus was, een beetje beefde zelfs – zodanig eigenlijk dat ik eerst het fototoestel niet kon vinden en vervolgens met moeite het apparaat  kon vasthouden met als resultaat onscherpe beelden van een naakte koloniaal in worstelhouding met een spitse  – niet identificeerbare – Chinees.

De koloniaal riep: ‘Bel de politie!” dus liep ik naar het terras als een kieken zonder kop maar nog voor ik er was, kwam hij achter me aangelopen en riep hij dat hij van ons dak zou springen. Oh neen, oh neen – ik wou geen lijk op onze stoep en ik gooide me terug met volle gewicht op zijn lichaam. Dat deed de koloniaal ook. En toch, en toch raakte hij los uit onze klauwen door zich van zijn T-shirt te ontdoen, hij liep mijn frangipaneboom omver en kroop over de dakrand. En ik schreewde en riep NOOOOOOOOOOOOOOOOOOO – en hij klauterde over de muur bij onze aunty buurvrouw die haar dagelijkse ochtendwas aan het ophangen was en ik hoorde haar gillen en ik hoorde een deur toeslaan en dan niets meer. Ik belde naar de 100 maar eigenlijk moest ik naar de 999 bellen en ik zei tegen het vrouwmens aan de andere kant dat er een boef  was en dat hij nu bij de buren zat en dat ze dringend moesten komen. En toen keek ik op en was de koloniaal weg. En toen heb ik een jurk aangetrokken  en ben ik naar beneden gelopen en zag ik de fiets van de dief voor de deur staan maar nergens zag ik de koloniaal. De koloniaal had een broek aangetrokken tussen het vechten door, hij had gezegd: “zeg geef mij eens een broek ik sta hier zo lullig.” Dat was een vrij komisch moment in het hele gebeuren, bedacht ik me  maar nu maakte ik me ook wel zorgen – de koloniaal had klappen gekregen, ik had hem zien vliegen en botsen van het gasfornuis tegen de keukendeur, hoe zijn hoofd tegen de vloer knetterde. Ik liep weer naar boven, zocht een sigaret en vond er alleen maar in de tas van de dief. In zijn tas zat nog een T-shirt en een vrouwenhorloge en een koptelefoon en een pakje muntjes en een heel oud biljet van 1 dollar. En toen ben ik naar de rand van het dak gelopen en heb ik mijn kop over de railing gestoken en “hello – hello” geroepen. En toen kwam onze aunty buurvrouw naar buiten en ze schudde en beefde maar we konden niet veel zeggen tegen elkaar want zij spreekt geen Engels en ik nog minder Chinees. En toen zag ik de koloniaal beneden lopen en ben ik terug in de lift gesprongen, mijn prins omhelsd. Hij dacht dat de dief was ontsnapt via het raam op de tweede verdieping next door.

En toen, eindelijk maar veel te laat stonden ze daar: twee snotaap flikken en het eerste wat ze vroegen was onze identity card. Wat er toen volgde was ook niet mis. Ze kwamen in ons dakhuis dat er nogal woest uitzag, en gedroegen  zich alsof er een moord was gebeurd, zo ongeveer.  

We mochten nergens aankomen en moesten wachten op de recherche fotograaf die niet veel later kwam binnenwandelen en er een beetje uitzag als een gangster uit Geylang. Hij plaatste overal plakkaatjes bij het bewijsmateriaal. De dief had zijn schoenen achtergelaten, zijn pet slingerde ergens rond en op ons terras lagen zijn T-shirt en tas. En ook mijn frangipaneboom lag dood te bloeden, wit bloed droop eruit. Het pakje geïmporteerde sigaretten was ondertussen bijna op.

De buurvrouw werd er bijgehaald en daar 1 van de snotaap flikken heel kundig was in de Hokkientaal kwamen we te weten dat zij hem uitgelaten heeft. Dat ze vier verdiepen langs de trap met die half naakte man is nedergedaald om de deur voor hem open te maken want hij had haar gezegd dat wij hem pijn hadden proberen doen.  Stel u voor. Toen stonden er opeens nog twee ander flikken in ons huis, de ene zag er heel matuur uit, maar ook wel louche vond ik. Hij was helemaal weg van ons dak, bewonderde de planten en onze rommelige levensstijl. “This is really how people should live”, glimlachte hij. Ondertussen was de bewijzenman met gehandschoende handen foto’s aan het nemen en de twee snotaap flikken dropen af. Hun uitgelopen nachtshift zat er op. Nu moesten we nog wachten op de investigator, want de gewone flikken mochten geen verklaring af nemen, die waren alleen goed om een tasje koffie te drinken en me te overhalen om een plaatje op te leggen. Het was hier best gezellig. De investigator was ook weggelopen uit een film. Gladde schone jongen. Beetje dandy. Meticuleus ondervroeg hij ons terwijl de  gewone flikken stonden te keuvelen aan de dakrand. Ik kan u zeggen: het was een onvergetelijk ochtendtafereel.

Ze hebben alle bewijzen meegenomen in bruine papieren zakken, ze gaan ons nog telefoneren om naar fotootjes van boeven te kijken. De koloniaal denkt niet dat hij morgen nog zal weten hoe onze man er uitzag. Dat is de fotografen ziekte zegt hij. Maar ik wel. Oh ja, ik zal nooit zijn blik vergeten toen ik hem voor het eerst en al schreeuwend in de ogen keek. Hij de mijne ook niet, daar ben ik zeker van.

Iedereen is ondertussen buiten, ja en ook mister Lim is op de plaats van misdaad geweest – hij zag lijkbleek, is van plan om een tralies deur te installeren.

Mijn liefste heeft serieuze kneuzingen, een stijve nek en hij blijft maar lachen omdat ik met mijn dom hoofd geen goeie foto heb kunnen nemen. Mijn koloniaal was de echte held. Ik wist al dat hij dapper is. Maar zo koelbloedig…

Ik denk aan die durf-al-boef. Het was halfzeven in de ochtend toen hij voor ons bed stond. Het was al klaar, de zonnestralen vielen binnen. De buurvrouw was al haar terras aan het vegen en mijn slaapje was niet meer dan een ochtendsoes. Ge moet het toch maar durven denk ik dan.

De mature flik wist me ook nog te vertellen dat mijn vrees voor een sprong van het dak niet ongegrond was. Want dat dit hier wel vaker gebeurt. Inbraakrecidivisten vliegen hier voor meer dan twintig jaar achter de tralies, de dood is dan misschien een betere optie.

En het is ook zo: elk nadeel heb zijn voordeel . Ik heb er een mountainbike aan overgehouden. De fiets van de dief. De flikken wilden hem niet. Het ziet er een stevige uit. Ik ga hem uitproberen. Nu.

Even uitwaaien, even vergeten, maar dan wel op zijn fiets.