Singajo's world

Ik stond aan de infobalie

En tot mij sprak een donkerbruine alienvrouw

“Can I have your photo ID please?”

Ze keek me heel indringend aan

Met haar azuurblauwe ogen

Alsof die ogen stralen uitzonden,

mijn hersenen screenden

“I don’t have a photo ID

I can give you my bankcard,

my phone,

my bag,

my work permit,

even my clothes if you want”

“You can’t enter the building without photo ID”

Ze keek streng

met die akelige ogen van haar

heel streng

Zucht

“Do i look like a terrorist?”

Stomme grapjes helpen hier nooit

Plotsklaps omsingeld door twee securitymannen

Al zagen die er niet als aliens uit

En ook niet gevaarlijk

Eerder als twee gepensioneerde garnalenvissers

“Look, i have a meeting with mister Chan. His office is on the 22th floor, can I please go in?”

“Can not”, zei die alien met de angstaanjagende ogen, “Mister Chan has to  come down to pick you up.”

Die ogen weer

Ze maakten me ongemakkelijk

En zij voelde zich superieur

“Mens toch, ge ziet er zo griezelig uit met uw kleurlenzen van dertig dollar voor 5 paar. Doe eens normaal!”

’t Lucht altijd op als ik zo in mijn eigen taal

luidop mijn gedacht kan zeggen

en aliens me niet verstaan

en dan voel ik me ook superieur, maar dan zonder kleurlenzen

en dan kan het me niet meer bommen

dat die mister Chan me moet komen ophalen

en dan maakt hij me uiteindelijk nog aan het lachen ook

met zijn Bruce Lee hoofd

en zijn nerveus enthousiasme omdat de Thai Princes op visite is

The Thai Princes

Ik stelde me er een Pocachontasachtige vrouw bij voor

Maar dan met een kroontje

vol kleine diamantjes

en een bloemenkrans

over haar  frêle  schouders gedrapeerd

Maar dat bleek alweer een illusie

Ze zag er eerder uit

als een boerin die net haar erf had verlaten.

Sprookjes bestaan niet meer.