Singajo's world

“Dat is hier poepsimpel”, zo zegt mijn geliefde die een soortement van dakzitbank wil maken aan de rand van ons terras, waar je kunt gapen naar de afgrond, waar je zicht hebt op downtown Singapore. Hij zegt: “ge moet hier uw meetlat zelfs niet bovenhalen, die tegels zijn 30 cm op 30 cm.” Ik kijk hem vreemd aan, mijn gedachten net bij de toeristisch attracties die onze huiswaarts gekeerde visiteurs hebben gemist. Ze zijn zelfs niet in de tempel achter ons dak geraakt. Die mooie tempel waar we net kaarsjes en wierrook hebben gebrand. Voor Nur Nur. 

“Het interesseert je geen bal wat ik zeg”, lacht mijn koloniaal. Ik denk na, zeg: “jawel, jawel – drie tegels op drie tegels dat is gelijk aan 1 meter 20 op 1 meter 20.” Blinkend van trots, met die air. Hij zwijgt. Hij lacht. Zegt: dat is 90 cm op 90 cm. Hij zegt niet: “jij oen.” Maar ik voel me dwaas. En simpel. Wou dat ik dat ook kon. Hoofdrekenen. En perfecte imperfecte zitbanken maken. Daar houden we beiden van. Perfecte imperfectie. Zoals alarmen die zeggen; “ding dong, hello.”

Nu ik eraan denk. Er is alweer een absoluut dierbaar materieel bezit plots, spoorloos en mysterieus verdwenen. Een hebbeding dat ik koesterde net zoals mijn groene Italianer (alleen al aan hem denken doet zeer). Ik snap het niet. Mijn dobberende blondine is foetsie. Mijn drijvende madam! Ze was een handgeschilderde, driedimensionale asbak. Een geelharige vrouw met perfecte naakte tieten die in een zwemband lag te drijven. Tussen felblauw zwembadblauw in de diepte. Ik liet m’n sigaret graag rusten in haar zwemband, ik drukte de filter graag uit op haar zwoele, blinkende navel van sixties ceramiek.

Ondertussen. Ben ik gaan kijken naar mijn lief. Heb ik gezien hoe hij einsteingewijs foto’s zit te bewerken. Heb ik gevraagd: “wat is dat ?“, toen ik die massa zag. “Emulsie”, zei hij. Werkelijk waar: ik meende schaamhaar te zien. Zo zag de emulsie er toch uit die hij aan het uitstrooien was over een fotonegatief . Hij kerfde met een steinermes streepjes uit de film. Er stroomde bloedrode inkt over het negatief, ook gitzwarte. “Filmemulsie”. Zei hij. It seems that my man is living a psychedelic period.

Sentosa en café del mar – Het reuzenrad, het grooooootste rad ter wereld, voor even nog. – Chili crab binnen laten glijden met in de voorgrond de zeetankers op East coast – Night safari in the zoo – The botanical gardens – Clark Que – Dronken worden van Singapore Sling. Een sessie voetreflexologie in het massagekot rechts beneden ons deur. Zelfs dat was niet gelukt.

Ze zaten op ons dak. Ze bleven op het dak. En keken naar beneden, naar boven, naar de oude legervliegtuigen, naar de wind die je hier kunt zien, naar wuivende palmen, terwijl ze warmte voelden op hun huid, ze aten druiven en dronken wijn terwijl hij vertelde dat 70 procent van de homohuwelijken in België schijnhuwelijken zijn. Ik vond dat boeiend nieuws. Hij had ze in de statistieken geteld, de Russen en Roemenen van amper 20 die een Belg op leeftijd waren gehuwd, Hij verzekerde me dat ze allemaal Jesussen waren, Jesussen zoals dat nieuwste lief van Madonna. Stuk voor stuk stukken. Stukken die ik geen stukken vind. Of misschien juist teveel stuk. Om een stuk te zijn.

Champagne brunch in Raffles – de meisjes en valse madammen in orchard towers, ook wel the four floors genaamd – onze eigen mini blass – het jalan besar zwemcomplex vol verzuipende chinezen en het vakantiedorp waar onze vriend Hollander woont. De wet market. Sammy’s Curry. En natuurlijk Thaipusam. Ze hebben dan toch iets gezien, bedenk ik me. En: het was vakantie.

Mijn madammenasbak kon je ook langs onderen bekijken – van in het diepe felblauwe zwembadblauw zag je haar kont. En daar beet een witte rat in. Het was de mooiste asbak van de hele wereld. Ik wou hem tonen aan daringmadame. Maar nergens lag ze nog te dobberen. Zelfs niet in de ijskast. Ik werd neurotisch van mijn zoektocht. Maar nu is er berusting. Ze is weg. Voorgoed.