Singajo's world

U zult ondertussen misschien denken dat ik helemaal in een depressie ben verzonken maar niets is minder waar. Er liggen inderdaad dagen achter me waarop ik zelfs geen zin had om onze dakplanten te bewateren, laat staan dat de goesting er was om met de lift neder te dalen naar de gezellige drukte in Little India. Ik voelde me een beetje als een schildpad met een triestig hoofd. Pas toen we dreigden om te komen van uitdroging heb ik me voor het eerst terug onder de mensheid bewogen. De koloniaal van hetzelfde. Geen levenslust. Tot onze planten echt wel leken te sterven en wij collectief zegden: hup, vooruit met de geit. Wij leven toch graag!? En onze planten ook. We hebben ze gevoederd en snelden naar de winkel om nog wat soortgenoten bij te kopen zodat ze zich nooit eenzaam zouden voelen. Vreemde soortgenoten met lange tentakels of oranje bloemen, met gek gebladerte en geurend naar exotische bestemmingen, naar frangipane en jasmijn.

En toen kwamen zij. Mijn kaalhoofdige homoseksuele vriend vergezeld door de allerliefste daringmadame, voor wiens toog ik uren, dagen heb versleten in mijn Brusselse verleden. Fijn bezoek, heerlijk bezoek. Ze lopen nu ergens in de stad te dwalen, zich vergapend aan spleetoog mensen, koloniale gebouwen en tropisch groen. Aan mannen ook, zonder twijfel. Ze duwen me met hun vrolijke aanwezigheid terug in het leven, doen me opnieuw beseffen wat een zalig –en ja, ook wel zorgeloos leven – ik hier leid. Mijn kaalhoofdige homoseksuele vriend vraagt zich wel af waarom ik hem zo noem. Hij zegt: “ik noem je toch ook niet mijn roodharige heteroseksuele vriendin?” Daar heeft hij natuurlijk wel een punt. Maar anderzijds. Ik noem hem graag zo. Omdat homovrienden altijd anders zijn dan heterovrienden. Zeker als ze kaalhoofdig zijn, zoals hij.