Singajo's world

Verlamd door de kou zag ik met moeite de schoonheid van Brussel gehuld in ochtendmist. Ik bibberde alleen maar. Vroeg me af hoe ik al die Belgische winters vroeger overleefde. Verlangde terug naar m’n dak. Niet alleen door die kou maar vooral omdat het slechte nieuws zich bleef ophopen, omdat ik mistroostig werd van de sloffende mensen in de psychiatrie. Ze sloffen allemaal, die mensen onder de pillen. Slof slof slof van hun kamer naar het rokershol, slof slof slof van het rokershol naar de televisiekamer of het knutselvertrek. Slof slof slof. In het ouderlingenhuis sloffen ze ook. En kijken de eenzame oudjes door het raam naar de proper opgedirkte mensen die met hun zakken vol wintersolden kordaat voorbij wandelen. Ze kijken ook naar de deur. Wachtend op bezoek dat niet zal komen. Niet vandaag, niet morgen. Ze zijn dood ook al ademen ze nog.

En dan sterft de moeder van een vriendin. Niet zomaar een vriendin, een heel speciale. Ze woont trouwens ook op een dak met uitzicht op het roodverlichte Koekelbergkruisje. Ik heb avonden staan staren naar dat kitscherige kruisje terwijl ik me afvroeg hoe ik haar troosten kon. Ik kreeg niets beter uit mijn mond dan dat het beter was zo. Dat de strijd zwaar was geweest. Nu dus rust voor haar moederhart, voor haar lichaam dat niet meer kon genezen. Maar die woorden troosten niet. Ik stelde vast dat mijn kijk op de dood, op euthanasie angstaanjagend nuchter is. Misschien omdat ik al heel wat mensen zo heb weten sterven. Zien sterven. En hun opluchting zag.  Maar er stierf nog niemand die echt dicht bij me staat. Dat besef ik goed.

Slof slof slof. Ik slofte ook. Op mijn skikousen over de kille salonvloer. Vers uit bed en nog half beslaapt, keek ik naar de foto van de twee engeltjes en het duiveltje. Mijn broers en ik. We hebben ons ooit zo verkleed voor een pa & ma fotocadeau. Ik had het beeld ingekaderd in een vergulde lijst, de foto op een rood fluwelen doek en eronder geschreven Mais qaund meme uni.  Dat foute Frans van me voor eeuwig ingelijst. Verenigd voor het leven. Dat heb ik onvoorwaardelijk met mijn broers, besefte ik. En met m’n ouders. Ook al zijn we ondertussen opnieuw voor lange tijd uit elkanders dagdagelijkse leven gerukt.  Onvoorwaardelijk is moeilijk, soms. Maar wel heel mooi. Dat weet ik nu.