Singajo's world

Ik kan het bijna niet geloven maar straks springen we op de vlieger, via Mumbai naar Brussel, naar pa en ma, naar mijn broers, naar de nageboorte en mijn lieve vrienden. Ik sta op springen, heb kriebels, kronkels in mijn buik… Het zal hier dus stil zijn daar ik elders lawaai ga maken. Martine, zet de martini maar klaar. Jiiiha.

Is het fijnste lief van de hele wereld.
’t Is maar dat ge ’t weet.

– Dat ge aan salonkatten gras in een potje kunt geven en dat die katten daar mee spelen en in bijten en dat er in dat gras een soortement van stof zit waar poezen verslaafd aan worden en dat de Chinees die gras in potjes verkoopt goede zaken doet.
– Dat een T-shirt kopen in Chinatown een lastige bezigheid is daar de prijs meer dan 100 % duurder kan zijn naar gelang het kraam waar ge uw aankopen wilt doen. En de Chinees die ge voor u hebt staan.
– Dat ge van lelijke, schots en scheve tanden een perfecte Colgate smile kunt maken met photoshop.
– Dat een kind van zes echt verliefd kan zijn. Er toch zo kan uitzien.
– Dat als ge uw kat overbrengt naar Singapore uw kat dan een maand in carantaine moet en dat dat veel kost en dat ge kunt kiezen tussen een hok met of zonder aircon en dat ge iedere dag uw kat moogt gaan bezoeken in het carantaine huis.
– Dat zelfs een jongen met veel bindingsangst zijn meisje ten huwelijk kan vragen en dat dit mij blij maakt omdat ik mijn toekomstige schoonzus graag zie.
– Dat mensen die in België wonen veel praten over het weer. En dat dit meestal niet gebeurt met een opgewekte stem.
– Dat de koloniaal graag heeft dat ik letterlijk naast hem sta, gewoon sta, terwijl hij zich is aan ’t stressen op een shoot. En ik me dan afvraag: “wat sta ik hier nu te doen. Tot hij een beetje kalmeert en ik denk “dat dus”.
– Dat kerstcadeaukes kopen lastiger dan verwacht is als ge mensen bijna twee jaar niet hebt gezien en dat het dan moeilijk is om geen foto’s te nemen met een handphone van het eventuele cadeauke om dat dan door te sturen met de vraag “vind ge dat schoon? Zoudt ge daar blij mee zijn?” Lastig.
– Dat ik tegenwoordig zeg: “kan het nog een beetje heter alstublieft” als ik met mijn stijve lijf yogaoefeningen sta te doen, of lig te doen bij drieënveertig graden Celsius en heel mijn lijf wegsmelt en mijn geest kookt. Dat ik dus tegenwoordig vindt dat het nooit te heet kan zijn.
– Dat de gedachte aan ons nakende vaderlandbezoek me en lichte stress bezorgt en dat ik goed weet hoe dat komt. Nu. In dit geval. En dat het wellicht daardoor is dat mijn darmen al een tijdje raar tot zeer raar doen. Om nog te zwijgen over de oplaaiende nachten van insomnia.
– Dat ge op facebook leuke verledens tegen kunt komen ook al zijt ge geen facebook fan.
– Dat ge planten in een pot moet bemesten als ge wilt dat er bloemen blijven uitkomen.
– Dat rimpelcrème eigenlijk niet werkt.
– Dat ge niet moogt denken dat mensen niet kunnen veranderen maar dat dit eigenlijk wel zo is.
– Dat een vissenkarkas al na een uur begint te stinken in een tropische vuilbak.
– Dat mieren graag zwemmen in rum, maar niet in witte wijn.

Ze zijn nog steeds onvergetelijke buren, fantastische personages uit mijn levensboek. We woonden  in de doodlopende straat waar twee huizen stonden.  Toen ik op winterse avonden de straat kwam ingereden stond Bob me daar dikwijls met een regenhoofd en een zak vol vers geplukte spinazie op te wachten. Bob was iemand van weinig woorden, met fonkelende ogen, niet veel haar en altijd gezondrode kaken. Hij was net op brugpensioen en genoot van zijn strak gekamde tuin, hij keek naar de wolken, luisterde naar de wind, plukte zijn peren en telde de wilde konijnen, overvliegende trekvogels en vooral zijn duiven. Soms stapte ik uit de auto en keek ik zwijgend mee. Als wij er niet waren, ontfermde Bob zich over Jules,  de kat die ik als een slechte moeder in de steek gelaten heb toen ik het huis en de vriend voorgoed verliet.

Bob heeft op een ondernemende dag een forse oude loofboom omgehakt omdat Monique er genoeg van had de neergedwarrelde bladeren van het glazen verandadak te ruimen. Ze had daarover geklaagd en Bob nam zijn heldenrol op.  De  boom was terechtgekomen op de elektriciteitskabels  waardoor het hele dorp zonder stroom zat en hij net niet  bezweek aan acuut hartfalen terwijl zijn vrouw aardrijkskunde stond te onderwijzen in klas 5B van een katholiek college.

Ik dacht jaren lang, net als zij, dat we tot der dood buren zouden zijn. Maar toen ging ik dan toch weg. Ze hadden het al een tijdje gevreesd, zei Monique. “Ik heb het gevoeld aan hoe je nu al maanden de straat inrijdt”, mompelde Bob die zelfs over een voorbijvliegende eend kon zeggen of die al dan niet migraine had. Hij zweeg. Een krop.  Mijn ogen  doorlopen, de hare ook. Ik kon nog net uitbrengen dat het dat dus was.

“Dat was het dus.”

Ondertussen is Jules dood. Ze weten niet goed hoe lang al. Maar ’t is al lang. Voor hen lijkt het in ieder geval ja-a-a-a-a-a-ren want er woont al een hele tijd  een nieuwe kat bij de ex-vriend en die kat heet nu Lowie. 

Ondertussen ben ik van de doodlopende straat naar Brussel verdwenen en van Brussel naar ons dak en heb ik Bob en Monique na ja-a-a-a-a-ren teruggehoord. En heb ik teruggedacht aan dat leven dat voorbij is.

Geef toe, de straat opgestuurd worden met de opdracht mooie mannen te overhalen om mee te werken aan een fotoshoot is een op zijn zachts uitgedrukt  vrij aangename manier om de werkdag door te komen.
Zeker als je die klus niet alleen moet klaren maar wel in het vrolijke gezelschap van een al even enthousiaste werkvriendin.
Al was er faalangst. Al kwamen we er moeilijk uit wie het de eerste keer zou vragen. Al keken de mannen op straat ons aan met een blik van “wat willen die twee”. Ze moeten gedacht hebben dat we hopeloos op zoek waren naar een dringende date. Keuren zoals de venten dat doorgaans met de vrouwen doen, uren zijn we er zoet mee geweest. Flaters begaan. Want mooie mannen worden soms wreed lelijk als ze hun mond opendoen.
En dan staat ge daar dan al puffend –want ge hebt hard gelopen en zijt over een haag gesprongen om die kerel in te halen – te zeggen dat ge een mooie, mature man zoekt die vertrouwen uitstraat voor op Colgate foto’s en dat hij wel voldoet aan het profiel en dan durft hij zelfs zijn naam niet meer zeggen omdat zijn tanden grijs zien. En dan denkt ge: fuck wat een genante situatzie. Maar dan draait die kerel zijn kop en kijkt ge naar uw werkvriendin en moet ge heel hard lachen.
Of dan komt ge echt nen schonen tegen. Nen perfecten. En krijgt ge de woorden haast niet uit uw mond. Stel u voor dat hij ja zegt. En hij zegt ja. En dan kijkt ge nadien naar de testfoto die ge snel genomen hebt en ziet ge pas dan dat hij toch wel en helaas een knoeter van een neus heeft. Op foto want in t echt had hij die neus niet. Echt niet. Of lodderogen, opeens krijgt zo een mature schone man Droopyogen als ge der een foto van trekt.
Mijn sjakosj puilt uit nu van de handphone nummers van schone mannen in het echt. En lieve werkvriendin, vanmiddag ga ik dienen helen perfecten nog eens zien. Louter om professionele redenen uiteraard. Want voor mij blijft de koloniaal de schoonsten van allemaal.

Hopelijk gaat alles goed met jullie in het winterse Lembeke. Zitten er al koolmeesjes in de vogelkastjes?

Ik schrijf jullie deze brief omdat ik er maar niet in slaag om te skypen. Dat tandpastagedoe vergt heel veel tijd en energie. Bovendien heb ik door al die bezoeken aan tandartsenpraktijken  (location hunting noemen ze dat)  tandpijn gekregen en vertoef ik tijdens mijn vrije uren geregeld onder de drilboren. En jullie weten wat voor marteling dit voor me is. Tot overmaat van ramp blijken er heel wat kosten te zijn aan mijn gebit. Een half miljoen Belgische franken. Ik kan jullie zeggen dat ik me toch even verslikte toen dat mens dit al borend zei waardoor haar machinerie ongewild tegen mijn tandvlees  botste en het bloed uit mijn mond gutste, maar dit terzijde.  Als ik de Chinese tandartse moet geloven staat alles schots en scheef en zijn de twee stifttanden die zich sinds mijn laatste fietsongeval in mijn mond bevinden van bedenkelijke kwaliteit. Heel jammer maar binnenkort zal ik dus afscheid moeten nemen van de tanden betaald met de erfenis va meme kaprijke. Snif.

Vrijdag hebben we wel een heel amusant uitje gemaakt. Helemaal opgekleed hebben we ons dus naar het huis van meneer de ambassadeur laten vervoeren in een taxi. De chauffeur van dienst nam ons zowaar voor heuse vips omdat wij waren uitgenodigd om de prins te ontmoeten. Het was echt een beetje zoals naar rare dieren kijken in de zoo. Prins Filip is een schuchter dier en zoals jullie ook al in de kranten gelezen hebben een heel stijve man. Hij heeft niets tegen me gezegd! Stel u voor. Mijn leopardjurk schrok hem duidelijk af. Maar ja, dat heb je eenmaal met grijze muizen. Hij is letterlijk al helemaal grijs en glimlacht geforceerd. Ik had heel veel medelijden met de prins. Een prinsenleven is een hondenleven. Ik wou hem heel graag rondleiden in Orchard Towers, maar die man had daar helemaal geen tijd voor. Hij is amper een half uur op de receptie gebleven en dan moest hij al op het vliegtuig springen naar Wenen. Dat heeft de consul me in hoogsteigen persoon medegedeeld. De prins heeft wel met een paar belangrijke zakenmannen de hand geschud maar keek hen amper in de ogen. Ik denk dat hij dat niet kan. Toen de prins weg was, is iedereen van ontlading stevig beginnen doordrinken. Er liet zelfs iemand van zattigheid een glas witbier vallen op de vers gepoetste vloer maar mevrouw de ambassadrice vond dit helemaal niet erg. Toen alle drank op was zijn we naar het feest van de Bosnische connectie getrokken in een konvooi van 10 taxi’s maar het verdere verloop van de avond zal ik jullie besparen.

Zaterdag zijn we op bezoek geweest bij een vriend met een zwembad en palmbomen in de tuin. De beste plaats om te bekomen van een zware avond. Jullie weten dat ik heel graag zwem. Bovendien had die vriend, die trouwens ook de Belgische nationaliteit draagt,  heel goed nieuws. Waarschijnlijk is hij binnen dit en twee maanden multimiljonair. Hij is hier amper een jaar geleden begonnen met een online handeltje in nepsigaretten en heeft ondertussen een fabriek in een vieze stad in China. Zijn zaken gaan bijzonder wel en nu willen er Canadezen zijn boeltje overkopen waardoor hij binnen korte tijd een reggae bar kan openen op een Filippijns strand. Hij ziet het al helemaal zitten. Want hij is van plan om zich te laten omringen met schoon personeel waardoor hij in de toekomst zijn dagen zal kunnen doorbrengen in een hangmat met een lekkere cocktail in zijn hand. Voor sommige mensen is er duidelijk geen sprake van een financiële crisis.

Voor ons ook niet eigenlijk. Werk, werk en nog eens werk. Gisteren een hele dag gefilmd op Jurong Island. In  een fabriek van Italianen. En het was daar echt wel een heel maffiagedoe ook. Ik denk dat iedereen daar familie van iedereen was en alles, werkelijk de hele fabriek was gebouwd met Italiaanse onderdelen, tot de kleinste vijs toe terwijl je hier soortgelijke vijzen maar van betere kwaliteit kunt kopen voor de helft van de prijs. We zijn daar trouwens een Belgische specialistchemicus tegen gekomen die daar allerlei dingen moest regelen ivm toxische uitstoot en hij heeft me veel bijgeleerd over verdoezelingtechnieken. Ik denk dat die dag op dat erf  gisteren me tien jaar van mijn levensverwachting heeft ontnomen maar misschien is dat louter inbeelding. Ik weet het pa, mijn dagelijkse sigaretten zijn ook geen bevordering voor mijn levensverwachting, maar die nepsigaretten van onze Belgische vriend vind ik ook geen optie om het roken af te leren. Allez zie je mij nu al lurken aan een usb-stick? Ja, echt waar, zijn laatste uitvinding voor doorwinterde verslaafden is een usb-stick waar rook uitkomt als je er aan trekt. Altijd en immer oplaadbaar voor mensen die zoals ik vergroeid zijn met hun computer.  Er zijn toch mensen die rijk worden door vreemde uitvindingen, vind je niet?

Oeps. Ik moet jullie laten. Ik kreeg net een telefoon van de koloniaal die op weg is naar ons dak. Hij komt me ophalen want we moeten gaan kijken naar mensen met mooie witte tanden voor de colgate shoot. Beslist mensen die geen half miljoen Belgische franken kosten hebben aan hun mond. Ik had eigenlijk gedacht om mezelf eens een designerjurk cadeau te doen na deze opdracht maar het worden helaas nieuwe tanden.

Dikke zoenen van jullie immer liefhebbende dochter.