Singajo's world

Als diefpreventie heeft de koloniaal een meerledig ingenieus systeem bedacht. Om te beginnen staat de deur nooit meer open. Kan niet, ze slaat immer en altijd dicht dankzij zo een uitrekbaar driehoekachtig systeem boven op de deur. Tijdens de werken is er het een en ander fout gegaan en heeft de koloniaal per abuis een stuk muur weggekapt, maar soit, tegenwoordig ziet onze voordeur er in ieder geval uit als de poort van een verstevigde burcht, met een metalen kader waardoor er zelfs geen minuscule deurspleet te bespeuren valt. Door deurspleten zien dieven dingen die ze niet moeten zien. Dat zegt de koloniaal. En ook: de afwezigheid van deurspleten schrikt af. Een praktische wijsheid waarover ik nog niet had nagedacht.

Van zodra de liftdeur openzwiert, rinkelt er nu ook een echte bel, of toch iets dat daarvoor met doorgaan. “Een warm welkomstdeuntje” vinden onze vrienden. En potentiële dieven hebben er, zo hopen wij, geen gedacht van, maar het muziekje is allerminst te horen op ons dak.

Alles is fake. Maar het werkt wel. Zo ook de rode lichtjes in de zwarte bol boven de ingang. Die bol, dat is een stuk brol dat doorgaat als veiligheidscamera, een slechte kopij eigenlijk van de echte exemplaren in hotelliften.

Als er bezoek komt gebeurt het al eens dat de invites zich begrijpelijk belachelijk maken in de lifthall. Vroeger stond onze deur immers en altijd wagenwijd open, waren wij van nature gastvrij. Liep iedereen hier gewoon binnen naar buiten.

Nu kloppen onze gasten, en wachten braaf. “Hallo Ha-llooo!”, roepen ze. Wij ondertussen nietsvermoedend en met onze voeten op de tafel, nippend aan onze martini rosso-soda, onderwijl een stukje Bangkokstyle* ananas op onze tong. Tot de telefoon rinkelt.  

Ik ga op de voordeur schrijven met wasco’s;

Ge moet er niet op kloppen. Ge moet er op duwen.

In tijden van crisis moet ge alle onnodige kosten drukken, ook die van overbodig gegee-es-em.

En op een dag komt die dief weer naar boven. Denk ik. En schrijft hij de woorden op een briefje. Hij vraagt aan iedere blanke die hij tegenkomt: can u please translate this?

En op een dag botst hij als bij wonderbaarlijk slecht toeval op onze body-combat connectie. Die al menig man heeft kapot geslagen. In gedachten dan, en ijle lucht. Ze kijkt lange tijd naar het verfrommelde stukje ruitjespapier, leest de tekst drie keer. “I think it’s Dutch. Crisis is Dutch for crisis. I’m quit sure.”

De dief zegt niets, wacht tot ze verdergaat. “You know, I have a Dutch speaking friend. Shall I call her? Is this important?”

Ze draait het nummer al.

“Zeg, ‘k sta hier voor nen vent. And you know what? hij heeft  witte basketsloffen aan en hij vraagt om te vertalen wat er op uw deur staat. Wat denkt ge daar van? Is dat toeval?  Extra bewijzen nodig? Of klop ik er op?”

“Klopterop!”

* Eigen interpretatie van een Bangkokse straatlekkernij in plastic zakje. U maakt het zo: Neem een halve zoetrijpe ananas, snij die in kleine stukjes, doe in een pot, gooi zwarte peperbollen, zout en chili poeder in een vijzel, klopterop en strooi het mengsel over de vrucht, zoveel ge maar wilt naar eigen goesting. Heerlijkheid  op een stokje…