Separi
Lange tijd, om helemaal eerlijk te zijn: tot voor heel kort, dacht ik dat steenkool diep in de grond zat. Dat men tunnels moest graven, schachten waar mannen met een pekzwart hoofd inkropen met houwelen en een lamp op hun behelmde kop. Een gevaarlijke onderneming, met zo nu en dan een onvoorziene instorting of een ontploffing en van tijd tot tijd een paar dozijn dode mijnwerkers, bedolven onder eigen vangst. In China bijvoorbeeld is het nog steeds van dat. Maar de mijn in Separi, dat is een heel ander verhaal. Daar ligt de kool gewoon voor het rapen. Toch ongeveer. Je moet het je zo voorstellen: een gifgroen duizend hectaren groot broussegebied met hier en daar een zandgrauw maanlandschap om U tegen te zeggen. Je spot er ook met water volgelopen putten, zwemvijvers lijken ze wel, al is een duik niet aan te raden. Heel het gebied wordt bevolkt door moordende bulldozers, trucks waartegen je liefst niet botst, ontploffingsmachines en zeldzame drilboren van formaat.
(In konvooi rijden ze over het domein, trucks met weggeschraapte aarde of trucks vol zwart goud)
Ik heb er geen ziel met een houweel ontmoet. Een mijnwerker is tegenwoordig een goede chauffeur, behendig met de graafmachines, in het afschrapen van de grondlaag, en foutloos in het drukken op de juiste besturingsknop. Maar hard werken is het zeker wel, in shifts van 12 uur in de doorgaans verlammende hitte. Met immer en altijd een helm op hun kop. Zelfs in de auto, zelfs in de bulldozer, zelfs op de top van een berg. They take no risks. Op den duur wordt zo’n hoofddeksel een aangegroeid lichaamsdeel, vergeten ze hem zelfs af te nemen om te pissen, eten of slapen.
(Brandblusoefening)
Ik was aangenaam verrast door het grote aantal Indonesiërs die er een vrij hoge functie heeft. De bazen zijn dan wel Australiërs, ze geven heel veel uit handen, werken met lokale subcompagnieën. Nobel. Natuurlijk gaan zij uiteindelijk lopen met de rijkdom van een ander land, maar als zij niet superviseren gaat de handel slecht. Iedereen vaart er wel bij, economisch gezien dan, – over de invloed op steenkoolverbranding op het milieu zwijg ik liever -, de straatarme village bewoner ziet de Aussies graag komen, want ze bouwen scholen en moskeeën, bruggen en geasfalteerde wegen, ze leren de vissers fish farms opzetten, en ze zorgen eerst en vooral voor heel veel tewerkstelling. En niet alleen dat: de eilandbewoners blijven niet dom, vragen meer voor hun grond (al is het nog een futiel bedrag) en kunnen sjieke houten huizen bouwen, hebben voldoende geld om meerdere vrouwen te trouwen, nog steeds een bewijs van standing daar.
(Fish Farm)
Veel verlaten mijnen gezien, ondernemingen waar geen buitenlanders aan het hoofdroer stonden en ik kan u zeggen: een ellendig zicht. De Aussies hebben wel oog voor het weelderige groene landschap en als een pit steenkool uitgeput is gooien ze die weer vol met de afgeschraapte aarde, planten ze bomen en planten, leggen ze meren aan en amper anderhalf jaar later zie je niet meer dat men daar ooit zwart goud delfde.
Drie dagen hebben we rondgelopen op het immense domein, geflankeerd door security kerels die er nauwlettend op toezagen dat ook wij hem immer op ons hoofd hadden. De witte helmet.
Op naar Sebuku nu!
Singajo's world 
Als je ons bij de hand neemt in een onbekende wereld dan roept dat een aantal vragen op natuurlijk.
Wie zijn de afnemers van die steenkool? Gaat hij naar de industrie en welke industrie en waar? of is hij ook voor particulier verbruik? Is die steenkool goedkoper dan olie? Hoe wordt hij naar zijn besteming vervoerd? Rijden er ook vrouwen met die machines? Hoe diep wordt er gegraven? Gebeurt de verkoop door traders of door de mijnuitbaters zelf. Kopen de uitbaters een soort concessie van de staat, tot uitputting van de mijn of voor een bepaalde periode?…….
Beste Blanche,
wat fijn, eens iemand die zich vragen stelt… het steenkoolverhaal is nog niet af, maar hier een paar antwoorden:
De afnemers zijn vooral bedrijven in de staalindustrie, er wordt niet rechtstreeks verkocht aan particulieren.
Afnemers situeren zich hoofdzakelijk in Japan, India en Korea.
Steenkool is goedkoper dan olie. Kostprijs van de ontginning in Separi was 35 US dollar per ton, verkoopprijs 120 US> verdere verkoop gebeurt via Commodity traders en shipping compagnies. Vervoer gebeurt via schip (zie voorgaande post).
Geen vrouwen in de machines, wel al dan niet gesluierde madammen in de mijnoffice.
In de open mijnpits (zien er uit als opgedroogde diepe, grote vijvers wordt er tot 200 meter diep gegraven (raar gevoel als je daar beneden staat in die onwaarschijnlijke krater).
De consessies worden idd gekocht van de staat, maar evengoed van grootgrondbezitters de dorpelingen. Na uitputting worden de putten opgevuld en bedekt met de originele “top soil” die men gedurende heel die tijd ergens op een hoop bewaarde.
Alles wordt daarna weelderig groen beplant door “het “environment team” aan de eigenaars terug gegeven. (de totale duur van z0’n consessie heeft u nog van me tegoed).
Als er nog vragen zijn:
u weet me te vinden.
Nog 1 vraagje juffrouw.
Waarmee worden de putten na ontginning opgevuld? M.a.w. wat storten ze onder die top soil?
aarde Blanche. (vanuit een nieuwe pit).
Ik heb een beetje gesnuffeld op Google Earth naar die plekken. De mijnen zelf zijn helaas niet te zijn omdat de resolutie te slecht is. De stad daarentegen wel. Dat ritje van Balikpapan naar Samarinda hoelang hebben jullie daarover gedaan? In rechte lijn vertelt Google earth mij is het 100km maar ik stel mij voor dat dat veel meer zal geweest zijn. Ik kan het jammer genoeg niet volgen want eenmaal buiten de steden geeft Google earth alweer een lage resolutie.
Was getekend
een dikke twee uur meneer van de potgerukt. Had ik zelf achter het stuur gezeten waren het wellicht 4 uren geweest langs die kronkelige banen door de bergen. Time is money, ook in de auto, die drivers nemen risico’s halen zelfs in de haarspeldbochten camions in. Tijdens zo een rit geniet je amper van het weelderige landschap maar zit je met verschrikt gezicht door de voorruit te kijken. Al werkt de Indo pop die uit de radio komt met momenten op de lachspieren.
Bedankt voor de uitleg. Als ik het goed begrijp zaten jullie er bij wijlen bij tijdens die rit zoals ik op mijn avatar!
Was getekend
Ze vullen de put dus weer met aarde. Dat begrijp ik niet goed want er wordt uit die mijn toch een aantal miljoenen kubieke meter steenkool gehaald. Ze graven tot 200 meter diep zeg je, 1 m² oppervlakte is dus al 200 m³ steenkool. Waar halen ze dan evenveel m³ grond? Uit een nieuwe pit zeg je, maar daar wordt toch verondersteld steenkool in te zitten en geen aarde? Of blijven de kraters bestaan en worden ze slechts met een laagje toegedekt en krijg je dan een landschap vol groene kraters?
Bedankt voor de moeite Singajo.
Het is een beetje anders: niet heel die put zit vol met steenkool, die steenkool is ook maar een laag – er wordt vooral eerst veel zand afgeschraapt, dat men niet weggooit. Ik hoop het u snel met beelden te tonen. ik wacht op de foto’s…