Singajo's world

Het was een nieuwsitem. Dit weekend zijn alle luxe escorte girls in Singapore volgeboekt. Meer zelfs, om aan de noden te voldoen heeft men een heel vliegtuig rondborstige playboy dames uit het verre Amerika laten overvliegen. Alstublieft. Naar het schijnt zouden dit soort toestanden normaal zijn als  FI piloten en hun gevolgen ergens neerstrijken, maar in de Lionstad was het vorige week alvast vrolijk wereldnieuws. De zevenduizend achthonderd negenenveertigste opwarmer naar aanleiding van de eerste Night Grand Prix ever.

De stad ziet er meer dan ooit uit als een streng bewaakt concentratiekamp. Weken lang hebben donkere construction workers gebouwd aan de kilometers lange tralies, aan de betonnen vangrails die het  Central Business District ontsieren. De biënnale indachtig  ziet het er zowaar uit als een conceptueel kunstwerk, een metafoor voor  onderdrukking. Maar zo ervaren ze het hier niet. De nachtrace is zonder twijfel het evenement van het jaar, wie weet zelfs ooit van de eeuw. Ie-dereen spreekt er al maanden over, iedereen gaat dat zien.  

Kan haast niet anders. Maanden lang hebben media en adverteerders het in ons strot geduwd. De ultieme driedaagse familie-uitstap in eigen stad met oranje doppen in de oren.  Als ge nu aan mij vraagt of ik Lewis Hamilton ken, zou ik bijna zeggen: “Ja, die ken ik goed”, omdat hij verdomme maanden naar me heeft gekeken van op de affiche waar hij uithangbord speelt voor dure horloges of pralines, ik weet niet juist wat, ik zag alleen godganse dagen zijn indringende blik en dat schept tegen wil en dank een band. 

Enkele uren voor de ultieme koers kan ik u als ervaringsdeskundige trouwens mededelen dat Formule I   fuckin’ oorverdovend  boring is. Ge ziet bijna niets want de racebaan is omgeven door metershoge tralies en ge vraagt u af wie er gevangen zit: gijzelf tussen al die Singaporezen met hun flitsende camera’s  of de racers die door een angstaanjagende grijze, grauwe kooi gieren. En als je als spectator niet oplet, ontploffen uw oren door al dat vlammend lawaai.    

Uit pure curiositeit en omdat ook wij ook maar geconditioneerde mensen  zijn, kochten we vrijdag op de valreep nog walkabout tickets voor de testraces. Verbazingwekkend hoe heel die race is opgevat als een soortement van festival, met deejays en al. Op de festivalweide  kunt ge naar megaschermen gapen op de welke de race wel goed te volgen is ook al interesseert die race u niet. Het hele gebeuren heeft iets van een kermiskoers met al die eet- en drink stallen, door de live music, het aanzicht van al die ijscrème etende mensen, sloffend in hun slippers over het grasplein terwijl het helse lawaai je fysiek de stuipen op het lijf jaagt.

Tussen de racebeelden verweeft men live luchtbeelden vanuit een helikopter en die beelden imponeren meer dan de race. De oude gebouwen prachtig verlicht, het reuzenrad dat langzaam rondjes draait en daartussen meandert dan die felverlichte racebaan. Zonder twijfel de meest tot de verbeelding sprekende F1 venue. Maar het zal me dus worst wezen.

Het meest aangename aan heel het FI-gedoe  is dat we gisterenavond nog eens op ons gemak een goed glas wijn konden drinken in onze favoriete winebar. Doorgaans kunt ge op zaterdagen geen tafel bemachtigen op Robertson Walk, maar nu was het er mysterieus verlaten. Iedereen liep met oranje oordoppen en een Ferrari T-shirt in het CBD. Ongetwijfeld ook veel volk in de buurt van Clarke Quay, het  Disneyland met bars en clubs alwaar men dezer dagen met F1-party’s naar uw hoofd gooit, feestjes in lege zwembaden organiseert waar decadente hoeveelheden free flow Chivas Regal stromen, alwaar de locale meisjes opgedirkt zijn als sexy filmsterren want het is nu of nooit. Dat ze per ongeluk frontaal tegen een miljonair kunnen botsen.

Meer heb ik niet te zeggen over die kermiskoers. En hij moet nog beginnen. Of toch nog iets: er zweven momenteel duistere onweerswolken boven de stad. Als die een van de uren losbarsten zal het circuit er spekglad bij liggen, zullen er hopelijk ongelukken gebeuren. Want daarvoor gaan de mensen toch zien?