Singajo's world

Hij had heel mooie complimenten gekregen op zijn portretfoto met de zwarte hulkman. Maar zelf was het hem vooral opgevallen dat hij nogal veel rimpels had rond de ogen. En dat beviel hem niet. Daar kon hij zelfs niet mee leven dus  is hij maar snel naar de schoonheidsdokter gelopen die er algauw 12, 5 gram botox heeft ingespoten.

Normaal kan ik nogal afgeven op opgespoten volk, maar toen hij het vertelde had het bijna iets charmants. Hij hief zijn zonnebril op zodat ik het resultaat kon zien. Hij vroeg of ik het geslaagd vond, hij zei dat hij zo blij is met zijn rimpelloos gezicht. Ik hief mijn zonnebril op en zei: vindt gij dan dat ik zo niet meer de straat op kan komen, dat ik mij moet schamen voor al die levensgroeven in mij gezicht? Maar hij zei dat rimpels bij vrouwen zoals ik wel mooi staan. Dat ik helemaal geen barbiepoptype ben. “Ben jij dan een Ken-type”, vroeg ik, maar hij vond geen antwoord.

Hij zei ook dat hij niet valt op zwarte hulkmannen, maar eerder op verfijnde geelhuiden met ranke spieren.  “Dus geen interesse in een saunabeurt met mijn witte hulkman vriend?”, vroeg ik schaamteloos ontgoocheld omdat ik ijverig op zoek ben naar passend vertier voor als mijn witte hulkvriend komt. Ik vroeg het ook omdat ik geschreven had dat ik het zou vragen en nu vond dat ik dat maar moest doen ook. Aan homo’s kunt ge immers alles vragen, weet ik uit ervaring. Ze zijn zelden gechoqueerd. Maar toch verslikte ik me een beetje in mijn gekoelde Appletizer toen de woorden uit m’n mond kwamen. Ik dacht; allez, waarom doet ge dat nu, ge kent die mens zelfs niet.

Hij viel niet voor de sexy slipjes die Masriadi schildert, hij viel gewoon voor de speelsheid in zijn werk. ’t Had niets te maken met erotische geladenheid. Integendeel. Hij vertelde honderduit die zonnige namiddag in de voortuin van het museum. Over zijn impulsieve verliefdheid na negen jaren trouwe liefde. Over hoe slecht hem dat bevallen was. Dat er ergens in Los Angeles een Roy Lichtenstein aan een muur hangt die zijn leven veranderde. Een doek waardoor hij weet dat alles voorbestemd is. En niets toeval. Ook Boeddha bracht hij ter sprake, hij zei dat die -ook wel hulkman- hem iets belangrijk heeft geleerd. Dat ge als mens moet beginnen aan de verwezenlijking van uw dromen. En dat ge ze moet afmaken. Dat vooral.  De rozehemdman  verklapte trots  dat hij een boek aan het schrijven is en dat hij beroemd zal worden want hij, als ex-banker en ex-ceo van een groot reclamebureau,  weet tenslotte hoe je iets succesvol aan de man kunt brengen. Hij heeft waarschijnlijk nog gelijk ook. Binnen dit en twee jaar zult ge allemaal zijn gebotoxeerd gezicht zien. Hij is een vedette in wording. The collector presenting himself as an artist. Zoals hij het fijntjes zegt met zijn Parijse accent.  

En toen hij naar huis ging, vroeg hij met nieuwsgierige ogen wanneer mijn witte hulk vriend komt. Die homo’s toch.