Singajo's world

Laat het mij zo zeggen. Ik kan nogal teergevoelig zijn. Misschien wel te. Toen m’n koloniaal me gisteren liefdevol voorstelde aan een mij onbekend Chineesachtig meisje met de woorden “meet the love of my life”, en dat mormel antwoordde: “Where is the other love of your life?”, ja, dan kan mij dat 450 graden uit mijn humeur halen. Dan wil ik weten wie die trut is, waarom ze die venijnige woorden als opener gebruikt en of zij al ooit gehoord heeft van enige vorm van welgemanierdheid. Maar dan klap ik toe. Dan ben ik kwaad op mezelf omdat ik m’n avond laat verpesten door 8 woorden uit de mond van een vreemde domme gans zonder gevoel. Dan ga ik toch nog mee naar een feestje waar ik al dagen naar uitkeek en waar een andere mens me ook nog eens ongevraagd deelgenoot maakt van private kwesties aangaande mijn liefste zijn verleden, dingen die ik niet moet en niet wil weten, en dan… ja dan slaat mijn maag in een knoop, dan beven mijn handen, overvalt me een soort onmacht om mijn emoties onder controle te houden. Dan probeer ik nog te dansen, maar dan gaat dat niet, dan kunnen mijn voeten niet mee op het snelle ritme en dan ga ik naar buiten en staar in het niets. Tot hij het er uit sleurt en trekt en het alleen maar erger wordt waardoor ik nu nog steeds traanogen heb en een barst in mijn hart.  Ik besef dat je een verleden niet kunt uitwissen. Ik draag er zelf een mee. Ik ga naar de winkel. Om lijm. Nu.