Singajo's world

Helemaal naar hier overgevlogen vanuit Brussel via Zurich en Bangkok met een kilo gemalen koffiebonen uit de Mokkabon in haar valies. Daar had de  alhier residerende  zoon vriendelijk om verzocht. Maar in zijn flat was er zelfs in de verste verte geen koffiekan te bespeuren. Ze heeft de koffie opgegoten in een lege wodkafles.

“En waar staan uw koffietassen?”, vroeg de moeder nadat ze alle kasten had doorzocht en de wodkakoffie koud stond te worden. “Euh…”, zei zoonlief, “ik ga er snel kopen bij de Chinees om de hoek.”

Ze vond het een schande. Maar wel typisch haar zoon. Ze weet nog niet of er  bloemkool in kaassaus met gehaktballen op tafel zullen staan als hij in december naar het thuisfront vliegt. Dat zegt ze toch. Maar ik twijfel niet.  

We hebben zonet twee kampong kiekens in de oven gestoken en ik heb zelf hun kop eraf gehakt. Ge kunt hier natuurlijk ook propere kippenfilets kopen in de Cold Storage of bij Mustafa’s, maar zo een kampong kieken is heel sappig en sinds de koloniaal mij een praktische les in het afhakken van kop en poten heeft onderwezen, vind ik dat soort maaltijd preparatie een aangename keukenbezigheid. Ook het vet van de poep snij ik er kordaat af en dan prop ik het beest langs achteren  vol citroen en rode pepers en andere geheime kruiden.

Telkens ik die kop er genadeloos afzaag denk ik aan vroeger toen een vriend van mijn vader in onze tuin de hennen kwam slachten. Als kind zag het eruit als een horrorfilm. Al was het 1 keer ontzettend grappig. Toen hij met een krachtige zwaai de bijl door de nek liet gaan, floepte er warempel een ei uit de poep van het kieken. Een ei met een vlies maar zonder schelp. Wel een perfect ei en het rolde een hele weg door het gras. Het leek een mirakel maar het was gewoon de gang der natuur.

Heel zelden valt er een e-mail in de bus waarvan je even denkt “Que???”. Blijkt nu dat ik een vandaal ben. Ergens halfweg augustus omstreeks  vier uur en tien minuten  in de ochtend heb ik een digitale camera uit de handen geslagen van een vrouw. Dat was op een dansvloer, ergens op een feest. En blijkbaar had ik geen zin om op beeld vastgelegd te worden. Nu pas schrijven de eigenaars me om de schade te claimen. Dat de camera 250 euro kost en dat ik dat maar moet verhalen op mijn verzekering en het bedrag kan laten storten op rekening nummer X, swiftcode Y ter attentie van Z. In het schrijven stond minstens drie keer dat ik mijn verantwoordelijkheid moet opnemen. De ondergetekenden komen uit het land dat rechts van mijn geboorteland ligt als je naar de kaart van Europa kijkt. Verwonderd was ik niet. Wel ontzet.

Ik wist eerst niet over wat ze het hadden. Maar langzaam sijpelde het vergeten voorval terug binnen in mijn hoofd. Herinnerde ik me weer dat ik ze mijn naamkaartje had gegeven omdat ze na het “ongeval” maar bleven zeuren “hoe gaan we dat oplossen? Jij hebt die camera uit R. haar handen geklopt en het ziet er naar uit dat hij onherstelbaar is beschadigd.” Op dat uur van de nacht kon ik niet meer helder denken. Die zinnen bleven niet kleven in mijn hoofd, drongen niet door. Mijn hoofd stond op dansen, op verder feesten want ik was in een wilde mood. Dus zei ik voor de goede gang van zaken: “hier heeft u mijn kaartje, indien er een probleem is met jullie verzekering, bel me dan maar.”

Maar nu ben ik een beetje woest. Ik had helemaal niet gevraagd dat ze foto’s van me zouden nemen, ik haat beelden die buiten m’n wil om op facebook of flicker of hoe heet dat allemaal verschijnen. Ik ben Wendy Van Wanten niet. Tegenwoordig zou ze trouwens hetzelfde doen. Ik wil niet beroemd zijn en feest graag anoniem. Ze schreven me ook nog dat er vele getuigen het voorval kunnen bevestigen. Er zijn er misschien zelfs foto’s van! Ze schreven niet dat er evenveel getuigen hebben gezien dat ik wild te keer ging, dat in mijn buurt komen op eigen risico was omdat dat ik plaats nodig had voor mijn dansjes, omdat ik heftig in het rond sloeg met mijn armen. U moet weten; dansen  zie ik als een intense sportbeoefening en dan geef ik alles. En zelf vind ik het trouwens niet bijster intelligent om je op dat uur van de nacht met een camera  op de dansvloer te begeven tussen een bende troebele feestvierders.

Maar ik ben welopgevoed. Wil mijn verantwoordelijkheid opnemen. Heb hun geschreven dat ik geen verzekering heb. Dat ik voor een stuk wil tussenkomen in de kosten maar dat ik het toch ook wel een beetje hun verantwoordelijkheid vind. Of vergis ik me? 

Ze hebben niets meer laten horen. Zouden ze mij nu een proces aandoen?     

“Xsi-jaow! Xsi-jaow!”. Zo klinkt het als je het tegen iemand roept.

Een beetje zoals “Mi-jaauw, mi-jaauw”, uit de muil van een verveelde kat.

Twee volle dagen heb ik het smekend uitgeschreewd  naar de ‘talents’ tijdens een fotoshoot. Geen gecaste modellen, maar de mensen om wie het echt ging.

De beddenmakers en stofzuigsters van een populaire hotelketen. Binnenkort wandel je als gast hotelkamer 532  binnen en zal aldaar, op de perfect gestijfde lakens een ansichtkaart liggen met de beeltenis van de vrouw of man die UW bed komt opmaken, die UW tapijt stofzuigt, die Uw twee hoofdkussens-met-strik-rond teder zal opschudden, iemand die UW ‘schmink wattekes’ uit het strak gedesigned vuilbakje graait .

En iemand die dat vooral niet doet in room 535. Lang leve de personal house keeper! En weldra begroet die keeper u van op een postkaart met de tekst dat ge heel welkom zijt en dat hij of zij persoonlijk instaat voor de verdeling van de eendendonsjes in uw “two soft pillow’s for an ultimate night rest”,  – zo ongeveer staat het toch op het briefje aan de strik van het opperkussen, maar dit terzijde – en ook nog dat ge altijd moogt bellen naar de postkaartfigurant als er een probleem zou zijn met een scheef liggend laken. Of zoiets.

1 obstakel: afgerond naar beneden spreekt 90 procent van de uit China geïmporteerde crew  geen woord Engels. Dan staat ge daar dus proper als ge iets wilt vragen aan die lieve mensen die zo schoon lachen naar u op de foto, of als ge wilt reclameren over de tandpastaklodder die aan de spiegel hangt. Dan staat ge daar met een mond vol tanden,  als ge hen gewoon wilt complimenteren omdat ge zo goed hebt geslapen met uw hoofd op de two soft pillow’s.

Ze vonden het in ieder gaval zichtbaar spannend dat ze helemaal werden opgemaakt met schmink en al, dat er iemand lak in hun haar spoot, dat ze daar zo trots mochten poseren met een stapeltje vers gewassen bandhanddoeken voor op hun eigen persoonlijke postkaart. “Smile, smile,” riep ik gisterenochtend naar onze eerste klant die plotsklaps een verdwaasd gezicht opzette. Angstig bijna. “Die roste viking gaat mij opeten”, las ik in zijn horrordoorlopen ogen.

“XSi-jaow! Xsi-jaow!”, riep de Singaporese schminkeuze. En er verscheen zowaar een glimlach.