Singajo's world

Zondagnacht. Net thuis van de cinema. Picturehouse. 21 dollar voor twee tickets op zondagavond. In een cinema waar het verboden is om te eten. Ze waarschuwen je daaromtrent aan de kassa. Ik wist dat niet, tot vandaag, over dat verbod. En ik vind het voorwaar een prachtig initiatief. Een cinema waar het  niet stinkt naar popcorn en half lauwe cheeseburgers, waar men niet smekt en smikt,  waar het geurenpalet ook niet om de zoveel minuten verandert naar gelang de spijzen die de gemiddelde stadsbewoner doorgaans tot zich neemt gedurende een langspeler. Een verademing in deze “fretten doen we overal”-stad. Naar het schijnt is er daar heel veel kritiek op gekomen toen de zaal voor het eerst de deuren opende. De krant schreef dat het een schande was. Ze hadden ook klachten over de zetels en over de dure prijs die je moest betalen voor een ticket. En je mocht dan nog niet eten ook! Hel! Ik zeg het u: zeer gaarne die paar dollar meer om niet te bezwijken tussen de wansmakelijke eetwalmen.

Minpunt: de aircon blaast ook in Picturehouse belachelijk koude temperaturen.

En het toeval: de film die we zagen, ging  over eetgewoonten. Slechte dan.

De conclusies: geloof kan leiden tot waanzin (was eerder een bevestiging) en anorexiemoeders baren  vraatzuchtige kinderen en  delen kil het bed met overspelige echten die op een ander gaan omdat de uitpuilende botten van hun uitgemergelde vrouw zo een zeer doen en die mannen kiezen dan Rubensiaanse meisjes als minnaressen, meisjes die hen insmeren met slagroom (vond ik een slecht gekozen overdrijving).  

Maar goed, iedereen zijn compensatie dus. Iedereen zijn bad habit. Soms lachwekkend clichématig maar bij momenten onwaarachtig mooi, met schitterend gekozen kleurenpaletten voor de scènes met de  donkere non, de reflecterend schrale vrouw en het stroperige kind. Dat arme meisje moest voortdurend op speciale diëten  van haar heksachtige moeder en die moeder dronk dan zelf de vermageringsdrankjes leeg en het kind zelf verstopte zoetigheden in haar pluchen kangoeroe en at die heimelijk op in de badkamer alvorens ze haar tanden poetste. Sommige clichés waren zo banaal dat ik me afvroeg of de regisseur ze met opzet had gekozen. Soms was het er zo over dat het grappig werd, soms werd het vervelend. Teveel van hetzelfde. Er zat meer in de film, maar desondanks was Malos hábitos in deze stad waar block busters de scepter zwaaien een mooi,  klein en vooral welkom Mexicaans filmpje.

En na de film heb ik uit solidariteit met het vraatzuchtige meisje een big Mac naar binnen gespeeld en nog een halve cheeseburger ook. Met frieten en heel veel mayonaise.