Singajo's world

De komst van de nageboorte is hier een beetje ingeslagen als een bom. U moet weten, we wonen hier nu voor 1 maand met drie op ons dak en we komen allen zo ongeveer uit een andere generatie. De koloniaal is 15 jaar ouder dan mij en zijn zoon is  16 jaar jonger. Juist goed: hij kan niet mijn vader zijn en ik niet zijn moeder.  

De jonge man was nog niet goed en wel aangekomen of hij haalde zijn supersonische Mac boven om zijn laatste creaties te showen. Hij studeert namelijk naar het goede voorbeeld van zijn vader en met succes fotografie. De manier waarop hij van het ene programma in het andere dook, de snelheid waarmee hij z’n klavier bediende: ik kan u daarover kortweg mededelen dat ik me een oude tante voelde, een oma bijna. De koloniaal liet zelfs de benaming dinosaurus vallen. We zaten erbij en keken er naar. We kregen bovendien een goed gedocumenteerde les hedendaagse fotografiegeschiedenis in ons strot geduwd. Terwijl hij de naam van een fotograaf uitsprak tikte hij die ook in op een zoekmachine zodat we ons geen imaginair beeld meer dienden te vormen, hij gaf ons met een ongeziene flair en synchroon beeld bij woord. Ik was, om eerlijk te zijn, helemaal van slag. Ook al omdat hij zijn  ideeën en visie zo goed kon verwoorden, omdat hij zo zeker was van zijn stuk. Toen ik zijn leeftijd had, was ik een dartelend veulen, helemaal nog niet bezig met goed doordachte denkbeelden en van die dingen. Maar vooral: dat enthousiasme, die jeugdige ontembare bevlogenheid zonder limiteringen. Een mens gaat er van mijmeren. Terugdenken aan de tijd dat hij ook zo was.