Singajo's world

Alleen al voor hoe hij in zijn potten staat te roeren, ga ik er graag. Alsof hij vecht met de pan op het krachtige vuur, het lijkt alsof de spichtige Chinees een of andere sportdiscipline beoefent. En hij zou zeker de gouden medaille behalen indien het een Olympische discipline was. Hij maakt de heerlijkste fried rice van de stad, geen vettige, kleverige troep zoals doorgaans, maar een relatief  droge rijstschotel vol met kleine stukjes groenten, pittige kruiden, fijne reepjes soucis en overheerlijke gepekelde mini visjes.  Geserveerd met een schaaltje groene en rode pepers drijvend in een sojasaus. Zijn openlucht eethuis ligt pal tegenover ons dak en is een welkome luxe voor luie, ‘ik-heb-geen goesting-om-te-koken’ avonden. Ik noem hem de plasticzakschoen Chinees en dat komt omdat hij altijd plastic zakken als kousen in zijn afgeknipte gummie laarzen draagt. Zijn vrouw, die van nature een zuur gezicht heeft en minstens twee keer zo breed is als haar kokende wederhelft is draagt ook rode plastic zakken als kousen en ze is niet wat men noemt een warme gastvrouw. Ze gooit met weinig liefde de plastic borden op de tafel en de rijstschotel smijt ze zowat in je gezicht. Hun rijstparadijs maakt deel uit van een mini Hokkien centre met nog drie andere foodstalls. ’s Avonds zit het er altijd gezellig vol, drinken de construction workers er grote flessen Tiger beer en zie je de karaoke prinsessen, ongemakkelijk verpakt in goedkope high heels, voorbij wandelen naar hun werk, er passeren Indische vrouwen in elegante kleurrijke gewaden, oude mannen zonder kleren op hun fiets en op zoek naar nog een stuk karton in een vuilbak want daarmee verdienen ze hun pensioen. Je hoort er het tromgeroffel dat uit de tempel waait, je hoort er het valse gekweel van de slechte zangeressen, de voorbij razende en claxonerende auto’s en de vogels die hun slaaplied zingen. Uren kan ik daar zitten.

En wat ik raar vind: je ziet er nooit een toerist. Nochtans hossen er hier wel veel door de straat, met hun reisgids onder de arm lopen ze van tempel naar tempel. Zoals het hoort, geen enkele besproken attractie, bezienswaardigheid missend, maar van het echte locale leven proeven ze niet want in de reisgids staat er dat ze elders moeten eten. ’t Ziet er misschien allemaal een beetje te groezelig uit en mensen laten zich graag afschrikken door een voorbij wandelende kakkerlak, maar wees gerust: ze bijten niet.  En de rijstschotel van de plasticzakschoen Chinees is een heerlijke verslaving.