Singajo's world

Soms passeren er personages in de familie die je nimmer vergeet. Ook al zou je hen uit je hoofd willen wissen. De man die zelfs zijn schaamhaar kleurde is er zo een. Ik had al argwaan bij de eerste ontmoeting, toen hij als lief van een nicht mijn moeder heel familiar omhelsde met de woorden: “Dag tante Lieveke.” Hij had mijn ma nog nooit gezien. Zulk soort enthousiasme vind ik op z’n zachts verdacht. Hij had bovendien zweethanden. En een glimmend voorhoofd. En hij kleurde zijn haar. ’t Was ‘nen valsen’ zwarten, zoals men zegt, hij had twee millimeter uitgroei en je kon zien dat hij van nature rost was. Maar toch vond iedereen hem sympathiek. Hij zag er immers netjes uit in zijn proper kostuum. En hij sprak met twee woorden. Maar ik walgde en voelde me al onwel worden toen ik wist dat ik hem ooit Nieuwjaarskussen zou moeten geven. Ik heb zo van die fixaties.

Na nog geen half jaar vrijage trouwde mijn arme nicht met die gemankeerde jannette. O hel. Ik kon er gelukkig niet bijzijn. En enkele maanden later was het helemaal om zeep. Ze was zwanger. Heel toevallig was ik de dag na de bevalling vlakbij het moederhuis en moest ik haar wel feliciteren. Hij stond naast het kraambed en praatte de hele tijd over “’t kind”. “’k Peize dat ‘t kind onger eeft”. “”t Kind eeft een boerke gelaten”. “’t Kind sloapt”. Hij zei dat met een onwaarschijnlijk verwijfde stem in een dialect dat het zijne niet was, maar dat hij toch aanwendde met het oog op optimale integratie. Mijn nicht was al even erg om eerlijk te zijn. Toen ik de kamer verliet wist ik begod niet hoe dat kind nu heette.

Ondertussen zijn ze gescheiden. We hebben nooit echt geweten waarom. Zij is weggelopen en eindelijk durfde ze het zeggen; “hij kleurde zelfs zijn schaamhaar”. Ik vond dat een onwaarschijnlijk grappige mededeling en het bleek de reden waarmee ze sympathie voor haar beslissing zocht. Want niemand begreep het. Zo ne lieve jongen.

Maar de man die zelfs zijn schaamhaar kleurde liet zich uiteindelijk zien van een minder lieve kant. Hij verwoeste de grafzerken van de overleden broertjes van m’n nicht. Omdat hij wist dat hij daarmee haar vader zou raken, die nog steeds, na al die tientallen jaren trouw de grafjes verzorgde.

De man die zelfs zijn schaamhaar kleurde. Vergeten kan ik hem niet.