Singajo's world

Het komt binnen afzienbare tijd allemaal wel goed. Mijn koloniaal is er van overtuigd. Hij is, als mijn hopelijk toekomstige werkgever bij wie ik al anderhalf jaar vrijwilligerswerk doe en een ondergedoken leven leid, zojuist uitleg gaan vragen op het ministerie aangaande de weigering van m’n employment pass en ’t zou te maken hebben met een of ander artikel bis. Een administratieve stommigheid in ieder geval. Er heeft hem daar een mevrouw geadviseerd om in beroep te gaan met een gepeperd schrijven. Want eigenlijk is er geen enkele reden waarom ze me kunnen weigeren. Dat vond zij ook, al kon zij er helaas zelf niets aan veranderen want zo zit dat nu eenmaal met ambtenaren.

In afwachting van een positieve uitkomst op het gepeperd schrijven, rijden we straks met onze oude scooter naar Maleisië. Vandaag moet er namelijk een verse stempel in mijn passpoort en het is de laatste dag dat het kan. Zaterdag is de heldag om naar Johor te rijden. Singapore zit vol met werkers uit Maleisië, die in het weekend naar vrouw en kinderen terugrijden. Het is soms uren aanschuiven in de bakzon, in een walm van uitlaatgassen aan de grenspost. Zeker sinds de controles zijn aangescherpt na de ontsnapping van Selamat, de man die Singapore wilde opblazen. Ze kijken tegenwoordig zelfs of hij niet in je rugzak zit.

Maar we maken er een uitstapje van. Iets voorbij Johor is er een zielige kuststreek waar je heerlijke krabben kunt eten in een moslimdorp waar er mij eens een man heeft bekeken alsof ik kwam recht uit de hel. We gaan slecht gekopieerde dvd’s kopen in de grensstad en goedkope sigaretten roken bij de fontein. We gaan een Tiger beer drinken op de stoffige boulevard en ik zal ondertussen angstzweet krijgen bij de gedachte aan onze terugkeer. Ik zal hopen, bidden ondanks mijn ongeloof, dat het een mannelijke immigratieofficier zal zijn die me een verse stempel moet geven want met vrouwelijke uniformmadammen heb ik doorgaans last. Alsof ze denken: “Als die hier blijft kan geen van ons haar vent inpalmen.”

Tot nu toe is het op een keer na vrij vlot gegaan en kan ik mij altijd wel uit te lastige vragen babbelen. U moet weten, die mensen in hun stempelkot doen ook maar hun werk en in hun opleiding gaat veel aandacht naar het traceren van gediplomeerde visarunners zoals ik. Daarom maken we bij voorkeur een weekuitstap van zo’n visarun. Dan gaan we naar de bootwerf in Bintan, of naar ons favoriete vissersdorp in Sumatra, of naar Kuala Lumpur of Saigon. Maar dit keer moeten we vandaag nog terugkomen, we hebben een pak opdrachten dat klaar moet zijn eind volgende week want dan komt mijn broertje en dan willen we vakantie nemen om hem een stukje van Zuidoost Azië te laten zien.

Als ze mij vanavond tenminste terug binnenlaten met de juiste 30 dagen stempel. Als het slecht gaat, krijg ik een rode en moet ik binnen de drie dagen het land verlaten. Duimen dus. Dat daar straks een vriendelijke jongen zit, die geen zin heeft om lastig te doen maar die gewoon denkt: “Ach, de zon schijnt, het is zaterdag en dat meisje, die mag hier nog wel een maandje blijven van mij.”

Dagen zoals deze zijn ondanks alles best wel spannend.