Singajo's world

Vroeger rilde ik van de kou bij koorts, nu ben ik aan het smelten,  stomen,  koken en vooral aan het dood gaan. Het voelt alsof het nooit meer goed zal komen, alsof ik morgen niet meer haal. Laat staan vrijdag. Vendredi Treize is er feest op ons dak. Met veel zot volk en Franse muziekjes. En de consul komt.  Maar vooral: het is de eerste activiteit van ons vers opgericht collectief LFB, les Filles Belges (Jawel in het Frans om duidelijk te maken dat niet alle Vlamingen Vlaams Blokkers zijn) en het ziet er naar uit dat ik er als een verwelkte bloem bij zal staan, als ik tegen dan tenminste niet dood ben.

Altijd als ik fel naar iets uitkijk, val ik ziek. Altijd. Grootse dingen plannen mag ik niet. Kan ik niet. Een reden om niet te trouwen dus. Mijn liefste zegt dat het psychosomatisch is. Dat ik veel te veel anticipeer en dat het dan keer op keer fout loopt. Ik ben zelden ziek, maar altijd op lang verwachte dagen. Vorig jaar een week ijlend aan mijn Lembeekse kinderbed gekluisterd nadat ik me weken had verheugd op de tijdelijke wedersamensmelting met het teerbeminde thuisfront. Om dood te vallen. En nu weer. Ik haat ziek zijn. Ik haat doodgaan. Ik haat mijn tropisch bed. Ik haat die klote aircon die het me met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gelapt heeft, ik haat de pijn in mijn spieren, het snot in mijn hoofd, de druk op mijn longen, mijn zoemende oren, zinderende hoofd en wegzwetende lijf.

Maar ik hoop op acuut beterschap. En hoop doet een beetje leven. Zweet, zucht, kuch en snot. Slaapwel en tot in de hemel of misschien toch nog op ons dak.