Singajo's world

De Canadienne is sinds maanden een vaste waarde in mijn Singaporees bestaan. We hebben haar de eerste keer ontmoet in de zonder twijfel meest funky bar van de stad. Uitgebaat door een grappige lesbienne die er maandelijks een poging tot kunsthappening organiseert. Met succes trouwens. De langbenige Canadienne kwam kordaat naar ons toe, zei “hi”, reikte een hand en sprak: “Nice to meet you, it looks that you neither know a lot of people here.” Na anderhalve minuut formeel geklets, loodste ze ons naar haar man en drie glazen later vertelde ze me al dat hij zo goed als op een working girl was gekropen tijdens een befaamde stag  night van een collega-vriend. Haar man, die tijdens deze eerste ontmoeting een geletterde, gedistingeerde indruk had tentoon gespreid  had het haar de vorige avond – een halve week na datum – opgebiecht . NU dacht zij aan scheiden, aan moord. Aan wraak in ieder geval. Na teveel glazen wijn was ik in de kennis van het kleinste detail van zijn overspel, (tot en met het aantal minuten dat het had geduurd voor hij was klaargekomen en welke handelingen het Filippijnse meisje daartoe had aangewend). Toch wel veel informatie voor een eerste kennismaking vond ik. Maar ik mocht haar wel, want ze was op z’n minst oprecht. En ze trachtte de miserie uit haar hoofd te verbannen door bezeten gedans. Iets wat ik wel herkende.   

De volgende dag belde ze al om zich te excuseren voor al die openheid. Een halve week later wou ze hem en hun getrouwd leven nog een kans geven. Al kroop ze drie weken later nog net niet op mijn lief maar verkrachtte ze zowaar een close vriend. (Tussen haakjes moet ik daar eerlijkheidshalve aan toevoegen dat de close vriend zich de onverwachte erotische aandacht meer dan liet welgevallen.)

“’t Is uiteindelijk overal hetzelfde”, heb ik toen gedacht en ik wist dat die neukbeurt voor vriendschapsbelemmerende consequenties zou zorgen. En zo geschiedde. De zondagmiddag na het voorval zat ze hier in alle staten en op zoek naar een ander onderkomen. Ze dacht zelfs dat ze verliefd was op die andere. ’t Was niet zomaar een scharrel. Twee dagen later miste ze haar vent en kreeg het huwelijk een 627^ste herkansing die dankzij de aankoop van een condominium geslaagd lijkt. Mensen zijn doorgaans geëxciteerd als ze nieuwe sofa’s kunnen kopen.

Naar stadse gewoonte zie ik haar tegenwoordig “during lunch”. Zonder mannen. Ze is als de dood voor een confrontatie tussen haar welgemanierde echtgenoot en mijn close vriend. Begrijpelijk want die welgemanierde man heeft haar op heterdaad betrapt terwijl ze op die andere zat op een vroege zondagochtend in East Coast Park. Je ziet soms wat als je gaat joggen! En natuurlijk is die man niet gek op mijn verschijning want ik moet haar in zijn hoofd zowat op m’n kameraad hebben geduwd. Terwijl ik er dus niets, maar dan ook niets mee te maken heb en helemaal verbouwereerd was toen ze het me vertelde. Niet in het minst omdat ze qua type helemaal niet overeenstemt met de seksuele preferenties van m’n maat. Daarover zei hij later: “Ja zeg, als er zo een vrouwmens echt op u wil kruipen en je bent al maanden niet van bil geweest dan zoudt ge al erger dan nen pater moeten zijn om er niet op in te gaan.”  Zo gaat dat dus.

Onderwijl zijn er een ruim aantal maanden na haar gewraakte daad verstreken en in de voorbije tijd heeft ze zich op een alcoholvrij bestaan geworpen, op een rauwe groentenmanie, een doorgedreven cleansing- kuur en op seksueel vlak terug en exclusief op haar man die net als zij 10 dagen heeft doorgebracht op een psychologisch-diepgravend –kamp in Australie alwaar men opereert volgens de beginselen van een gerenommeerde zielenknijper.  Ze heeft zich ook op het vervaardigen van faux bijous gestort en gaat een kookboek schrijven en tussendoor werkt ze ook full time als communicatiemadam voor een vastgoed makelaar. Ze is gezond geschift en ik vind het spijtig dat ze nooit meer naar onze feestjes of diners komt door die stomme neukbeurt. 

Ik liep daarnet over de vlooienmarkt.

Dan toch op zoek naar een nieuw fietske want ik heb het ondertussen wel gehad met de metro. Ik reis liever boven de grond.

De “Thief Market” die hier als toeristische attractie hoogtij viert, heeft zijn naam niet gestolen. Ze gooien er met andermans fietsen naar uw hoofd. Vers gestolen exemplaren die je niet meteen kunt kopen: eerst dient de heler ze van een nieuwe kleur te voorzien. Doorgaans zwart. Alles wordt overspoten, zelfs de pedalen. Wel een half uur heb ik staan kijken naar de werkzaamheden van zo’n zwartwasser. Ik had m’n oog laten vallen op een exemplaar dat van heel ver een heel klein beetje uitstaans had met m’n gekidnapte Italianer. De kleine blootvoetse kale man was overtuigd dat ik toe zou happen en begon kwistig te spuiten. Het mooie blauw verdween en de tweewieler transformeerde in een matzwart lelijk geval. “Steek hem in uw gat”, wilde ik zeggen, maar ik zweeg en slenterde verder. Ik wil nog steeds mijn eigen fiets terug.  

Zaterdag 21 juni. Er is  hier  geen internet. Geen telefoon. Geen krant. Geen teevee. Geeneen Chinees ook. Wel nog steeds de vele honden. Al is de populatie in vorm en aantal van constitutie veranderd. De kleintjes zijn gegroeid, verdronken verdwenen, of die ene blind door de verdomde ‘worker’ die een blik met 3 liter primer in zijn arme smoeltje heeft gegooid. Toen we hier eergisteren aankwamen had het doodzieke beest al zes dagen niet gegeten. Hij zakte door zijn schriele poten en in zijn trieste ogen herkende ik niets meer van het olijke stoute puppy dat amper 3 maand terug mijn splinternieuwe schoenen had kapotgebeten, het beestje dat ’s avonds onder tafel mijn tenen zat af te likken, zachtjes in mijn hielen beet en m’n blote voetzool tot lachen toe kittelde met zijn harige tong. Mijn lief werd er haast jaloers van.

Het is zes uur ’s avonds. En ik heb een vreugdesprong gemaakt en luister naar de muezzins die vanuit verschillende moskeeën tegen elkaar opzingen. Hun stemmen door de wind voorgedragen over de mangroven, over de rivier. De stemmen behoren toe aan oude mannen, mannen met grote builen op hun voorhoofd door het knielen naar Mekka. Die mannen boezemen me doorgaans angst in, ik zou hen nooit in de ogen durven kijken. Maar naar hun stemmen luisteren, dat is genot. hun gezangen gemengeld met het geluid van kabbelend water, zacht blaffende honden, een diepe pan met kokende olie en  de voorbij puffende vissersboot. Het geeft me een gevoel van rust en geluk. Indien ik zou begrijpen wat die stemmen zegden, zou het gevoel wellicht heel anders zijn. Maar nu is het pure mystiek.

Alleen al voor dit magische moment van de dag kom ik graag naar hier. Maar als die zelfde stemmen me bij hun ochtendgebed om 5 uur in de ochtend uit verzonken dromen halen, dan is de magie heel wat minder, dan vloek ik op hun gejank. En toch; als er dan een klein krabbetje, gevangen in het eerste daglicht, over de houten slaapkamervloer loopt aan het einde van hun  litanie, dan is dat gevoel daar ook wel, zij het in nog sluimerende toestand.

We zijn vandaag naar Tricora beach gereden, op zoek naar wind. Hevige wind zodat we de plakwaaier eindelijk in de lucht zouden krijgen. Met een camera bengelend aan een het touw en mijn koloniaal de remote control bedienend die de camera laat draaien en keren en op afstand beelden schiet. Spannend. Maar er was geen wind, wel bussen vol joelende indo tieners die baadden met al hun kleren aan. Wel veel strandvliegen die geniepig zevenenveertig keren hebben gebeten waardoor de jeuk aan armen en benen nu nog nauwelijks te harden valt. We hebben naar de tropische regen gekeken en na de stortvloed stak de wind alsnog op en ging de vlieger de lucht in. Met camera. Een hele sensatie. We hebben het gevierd met gebakken garnalen en geroosterde inktvis in een restaurant op zee. Een irreële  plek met straten op het water, drijvende huizen en een kitscherig tempeltje gericht naar het eindeloze water. De huurauto wou na het godenmaal niet meer starten en we hebben hem in gang gelopen, met dank aan de gesluierde vrouw voorzien van enorme manskracht.

De bootwerf is verlaten, de muezzins hebben hun bidgezangen gestaakt en nu hoor ik de ronkende generator, de muziek die uit Jarkko’s computer komt, Julie die zingt terwijl ze in de curry roert en het gerochel van Toba, wiens longen niet meer in optimale conditie verkeren. Ik zit in het huis op het water, de houten nederzetting chez-minou-et-lamiral. De sfeer is helemaal anders nu zij er niet zijn. Ruwer. Eenzamer. Ik kijk naar Jarkko en Toba, die van deze plaats hun woon- en werknest hebben gemaakt. Ver weg van de wereld, ver weg van het vertier. Nog 1 jaar, of misschien wel 2 zullen ze hier verder bouwen aan de Impian, zullen ze meer en meer sauvage worden en vooral aangewezen op elkaar. Jarkko zal aan het eind van de rit vloeiend Frans praten en Toba zal alle boottermen kunnen benoemen in het Engels. Nu staren ze zwijgzaam naar de nacht, naar de volle maan.